‘Wat ik van een brood over bediening leerde’, Liahona, juni 2024.
Onder heiligen der laatste dagen
Wat ik van een brood over bediening leerde
Wat kon ik mijn dochter te eten geven dat geschikt was voor haar dieet?
Mijn vriendin Wendy is een fantastische kok. Sinds ze bij ons in de straat is komen wonen, brengt ze ons altijd eten. Ze heeft altijd een excuus: ‘Dit past niet meer in de koelkast’ of ‘Ik heb te veel gemaakt!’ Wat ze ook zegt wanneer ze haar eten brengt, ik hoor altijd: ‘Ik hou van je.’
Ik voelde haar liefde voor ons gezin vooral na een bijzonder moeilijke dag. Bij een van mijn kinderen was onlangs een eetstoornis vastgesteld. Alles wat met eten te maken had, was ingewikkeld en stressvol voor ons.
Op een avond kwamen mijn dochter en ik samen met haar therapieteam. Tijdens dat overleg kreeg ze een dieet. Ik kreeg de opdracht om elke dag drie maaltijden en drie tussendoortjes voor haar te plannen en te bereiden. Die maaltijden en tussendoortjes moesten aan bepaalde voedingsrichtlijnen voldoen om haar te helpen weer op gewicht te komen.
Deze taak was overweldigend voor mij. Ik kan niet geweldig koken, dus die specifieke richtlijnen en het vooruitzicht om mijn kind met tegenzin zover te krijgen om zoveel naar binnen te werken, maakten me bijna aan het huilen. Toen we naar huis reden, maalde het moedeloos in mijn hoofd: ‘Ik heb niets in huis als goede avondsnack voor haar straks.’
Toen ik thuiskwam, rook ik bij binnenkomst meteen iets heerlijks. Op het aanrecht stond een bananenbrood dat Wendy had langsgebracht terwijl we weg waren. Het bevatte graan, fruit en vet – het perfecte tussendoortje dat we nodig hadden! Nog fijner was dat mijn dochter er gewillig van at.
Toen ik Wendy later opbelde om haar voor het brood te bedanken, vertelde ik haar het verhaal erachter niet. Ze vroeg zich waarschijnlijk af waarom ik zo ontroerd was. Wendy wist niet dat we het moeilijk hadden. Ze had gewoon ‘te veel’ bananenbrood gebakken en wilde het niet verspillen.
Toen ik een paar maanden later naar een podcast over verbondsnakomers luisterde, vroeg ik me af wat het echt inhoudt om onze verbonden na te komen. Toen kwam Wendy’s bananenbrood in me op.
Toen Wendy haar hart volgde en ons die dag brood bracht, treurde ze met hen die treurden en vertroostte ze hen die vertroosting nodig hadden (zie Mosiah 18:9), terwijl ze het verhaal erachter niet eens kende. En dat betekende heel veel.