Nauczanie dzieci niepełnosprawnych
Zbawiciel nauczał: „Wszystkie twoje dzieci będą uczniami Pana i wielka będzie ich pomyślność” (3 Nefi 22:13).
Przywódczynie Organizacji Podstawowej mają ważny obowiązek nauczania ewangelii Jezusa Chrystusa wszystkich dzieci, łącznie z niepełnosprawnymi. Organizacja Podstawowa jest miejscem, gdzie każde dziecko powinno być mile widziane, kochane, otoczone opieką i zaangażowane. W tej atmosferze jest łatwiej wszystkim dzieciom zrozumieć miłość naszego Ojca Niebieskiego i Jezusa Chrystusa oraz poczuć i rozpoznać wpływ Ducha Świętego.
Każde dziecko jest dla Boga cenne. Każde potrzebuje miłości, szacunku i wsparcia.
Naradzaj się z innymi, gdy pracujesz nad przystosowaniem lekcji do potrzeb dzieci niepełnosprawnych w twojej Organizacji Podstawowej.
-
Naradzaj się z rodzicami dziecka. Rodzice zwykle znają swoje dzieci lepiej niż inni. Mogą nauczyć cię, jak przystosować się do jego potrzeb, czasu koncentracji uwagi oraz ulubionych sposobów uczenia się. Na przykład niektóre dzieci szczególnie dobrze reagują na dźwięki muzyki, inne na opowiadanie historii, obrazki, fragmenty z pism świętych lub ruch. Stosuj różne metody nauczania, mając pewność, że zawierają one te sposoby, które dziecko najlepiej akceptuje.
Niektóre dzieci niepełnosprawne dobrze reagują na bodźce wzrokowe. Stosuj bodźce takie, jak pokazano, by zasygnalizować im, kiedy jest czas na modlitwę, spokojne zachowanie lub na śpiewanie.
Figurki są dostępne na stronie sharingtime.lds.org
Kliknij tutaj, by pobrać figurki.
-
Naradzaj się z innymi przywódczyniami i nauczycielami Organizacji Podstawowej. Módlcie się i pracujcie razem nad najlepszymi metodami, które pomogą każdemu dziecku uczyć się ewangelii Jezusa Chrystusa i czuć się kochane.
-
Naradzaj się z radą palika. Przywódcy kapłaństwa oraz innych organizacji pomocniczych mogą mieć pomysły na temat sposobów pomagania dzieciom niepełnosprawnym. W pewnym palika grupa wyższych kapłanów zaoferowała się udzielić wsparcia w postaci „dziadka dla Organizacji Podstawowej”, który miał opiekować się autystycznym chłopczykiem. (Idealnie byłoby, gdyby w każdym tygodniu była to ta sama osoba). To pomogło chłopcu skupić się na lekcji i poczuć się kochanym.
Starszy M. Russell Ballard nauczał: „Najwidoczniej tym, którym powierzono cenne dzieci, nadano święte, szlachetne powołanie, ponieważ jesteśmy tymi, których Bóg wyznaczył do otoczenia dzisiejszych dzieci miłością, ogniem wiary i zrozumieniem tego, kim one są” („Great Shall Be the Peace of Thy Children”, Ensign, kwiecień 1994, str. 60).