Ditarët e Babit
Kjo histori ndodhi në Tahiti.
Alani u ul në një stol jashtë shtëpisë. Dielli po perëndonte. Pemët e palmave qëndronin kundrejt qiellit rozë dhe portokalli.
Ai hapi faqen e librit që po lexonte. Nuk kishte figura. Por Alani nuk e vrau mendjen. I pëlqente shumë ta lexonte këtë libër!
Hodhi vështrimin shpejt nëpër shkrimin e qartë të babit. Atij iu kujtua kjo pjesë. Gjithmonë e bënte të qeshte.
Pikërisht në atë çast babi doli përjashta. “Çfarë është kaq për të qeshur?”
“Po lexoj njërin nga librat e tu.” Alani vuri buzën në gaz. “Më pëlqen pjesa rreth arës së kokosit.”
“O, e ke fjalën për ditarët e mi.” Babi u ul pranë Alanit. “Ato tregojnë historinë e jetës sime. Por nuk janë vetëm për mua. Edhe ti je në to. Po ashtu është mamaja dhe vëllezërit e tu dhe motra jote.”
“Si Nefi!” – tha Alani. “Ai shkroi histori për jetën e vet dhe gjithashtu shkroi për familjen e tij.”
“E drejtë!” – tha babi.
“Më shumë nga të gjitha më pëlqejnë pjesët rreth teje” – tha Alani. “Si ajo kur ishte misionar këtu në Tahiti.”
“Mua më pëlqejnë më shumë historitë për ty”, – tha babi. “A e di se ta vumë emrin sipas emrit të mesit të Plakut Bednar?”
“Nuk ma ke thënë këtë asnjëherë! Mezi pres ta lexoj atë pjesë.”
Babi buzëqeshi. “Ka plot histori në ditarët e mi. Kam shkruar në ditarë që kur isha tetë vjeç.”
“Që kur ishe tetë vjeç?” – pyeti Alani. “Kjo është një kohë vërtet, vërtet e gjatë.”
Babi qeshi. “Nuk jam aq i moshuar.”
Alani u mendua për pak. “Unë do të mbush tetë vjeç së shpejti”, – tha ai. “A mund të marr një ditar si dhuratë për ditëlindje?”
“Patjetër!” – tha babi.
“Pastaj mund të shkruaj historitë e mia që një ditë fëmijët e mi të mund t’i lexojnë ato.”
“Duket si një traditë e shkëlqyer familjare!” – tha babi.
Ilustrimet nga Alessia Girasole