«Բարի կարուսել», Ընկեր, մարտ 2023, 28-29։
Բարի կարուսել
Դեմիենը զղջում էր, որ բղավել էր քրոջ վրա:
Երբ Դեմիենը մտավ այգի, նա ուրախ երաժշտություն լսեց: Տատիկը նրան և փոքր քրոջը՝ Ադելին, տանում էր՝ նստելու իր սիրելի կարուսելը։ Դա մի զվարճալի խաղ ուներ օղակներով: Դեմիենը ոգևորված ցանկանում էր Ադելին ցույց տալ, թե ինչպես խաղալ:
Շուտով նրանք հերթի մեջ էին։ Կարուսելը մեծ էր ու գունեղ՝ բազմաթիվ փորագրված պոնիներով։ Ժպտացող երեխաները նստում էին պոնիների վրա և ձեռքով ողջունում էին, մինչ կարուսելն անընդհատ պտտվում էր:
«Եթե եզրից ես պոնի ընտրում, կարող ես օղակներով խաղ խաղալ»: Դեմիենն ասաց Ադելին: «Տեսնու՞մ եք այն փայտերը, որոնք երեխաների ձեռքում են: Իսկ տեսնո՞ւմ եք օղակներով մարդուն»։
Դեմիենը մատնացույց արեց աշխատողին։ Նա կանգնեց կարուսելի մոտ՝ պարզելով օղակները։ Երբ երեխաները կարուսելով անցնում էին այդ մարդու կողքով, փորձում էին իրենց փայտը անցկացնել օղակի միջով, որպեսզի բռնեն այն: Ամեն անգամ, երբ նրանք բռնում էին օղակը, աշխատողը մի նոր օղակ էր մեկնում նրանց:
Ադելը ոգևորված ծափ տվեց։ «Ես ուզում եմ բռնել բոլոր օղակները», - ասաց նա:
Վերջապես նրանք հասան հերթի առջևի մասին։ Բայց կարուսելի վրա միայն մեկ ձի էր մնացել։
«Դեմիեն», - ասաց Grand-mère-ը (տատիկը), - ինչո՞ւ մենք թույլ չենք տալիս Ադելին զբաղեցնել այս վերջին դատարկ պոնին, չէ՞ որ նա նախկինում երբեք չի քշել այն: Դու կարող ես քշել հաջորդ հերթին»:
«Լավ», - փնթփթաց Դեմիենը: Նա հետևում էր, թե ինչպես է աշխատողը օգնում Ադելին բարձրանալ շագանակագույն փայլուն պոնիի վրա: Այնուհետև աշխատողը Ադելին փայտ տվեց՝ օղակները բռնելու համար։
Երաժշտությունը սկսվեց, և կարուսելը պտտվել։ Դեմիենը և Grand-mère-ը (տատիկը) կողքից հետևում էին Ադելին: Բայց Ադելը փայտը սխալ էր բռնել։ Փայտը մեծ բռնակով բռնելու փոխարեն բռնել էր երկար, բարակ ծայրից, որն օգտագործվում էր օղակները բռնելու համար:
«Ադե՛լ, շրջի՛ր փայտդ»։ Բայց Ադելը կարծես չլսեց նրան աղմուկի միջից: Երբ նա անցավ օղակի կողքով, նրա փայտը հարվածեց դրան: Բայց բռնակը չափազանց մեծ էր օղակի ներսում տեղավորվելու համար:
«Ադել, քո փա՛յտը»: Դեմիենը կրկին փորձեց. «Դուք չես կարողանա օղակներ բռնել, եթե փայտն այդպես պահես»:
Բայց Ադելը չէր լսում նրան։ Նա պարզապես ժպտում ու ծիծաղում էր, մինչ կարուսելը պտտվում էր: Նրա փայտիկը նորից ու նորից խփեց օղակին։ Բայց ոչ մի հատ չբռնեց:
Դեմիենը հառաչեց. Ադելը վատնում էր ի՛ր հերթը և ոչ մի օղակ չէր բռնում։ Եթե ինքը լիներ կարուսելի վրա, կբռներ բոլոր օղակները։
Երբ պտույտն ավարտվեց, նա վազեց դեպի Ադելը:
«Ես քեզ ասացի, թե ինչպես բռնել փայտը», - բղավեց նա: «Ինչո՞ւ ինձ չլսեցիր. Դու լրիվ սխալ արեցիր»։
Ադելը չէր բղավում Դեմիենի վրա: Նա լաց չէր լինում: Նա պարզապես կանգնած էր այնտեղ և շատ փոքրացած էր թվում:
Դեմիենի սիրտը բաբախում էր, իսկ դեմքը կարմրել էր։ Նա զայրացել էր՝ տեսնելով, որ Ադելը բաց է թողնում այդ բոլոր օղակները: Բայց Ադելն առաջին անգամն էր խաղում այդ խաղը: Բացի այդ՝ նա կարծես զվարճանում էր: Մինչև հիմա:
Դեմիենը շատ վատ էր զգում: Նա զղջում էր, որ բղավել էր քրոջ վրա::
«Կներես»,- ասաց նա կամաց: «Ես սխալ վարվեցի»:
Ադելը վեր նայեց։
«Ի՞նչ կասես, եթե ես քեզ որոշ խորհուրդներ տամ օղակներ բռնելու համար»: Ասաց Դեմիենը: «Ես կնստեմ քո կողքին կարուսելի վրա և կօգնեմ քեզ»:
Ադելը գլխով արեց։
Դեմիենը ասաց Grand-mère-ին (տատիկին): «Կարո՞ղ ենք երկու տոմս գնել, որպեսզի Ադելը կրկին փորձի»:
Grand-mère-ը (տատիկը) ժպտաց: «Իհարկե»:
Այս պատմությունը տեղի է ունեցել Ֆրանսիայում:
Նկարները՝ Վիոլետ Լիմեյի