« អាហារូបករណ៍ផ្សិត » ដើម្បីកម្លាំងនៃយុវជន ខែ មករា ឆ្នាំ ២០២១ ទំព័រ ៦–៧ ។
អាហារូបករណ៍ផ្សិត
តើខ្ញុំអាចរៀនបានមេរៀនអ្វីខ្លះ មកពីអ្វីមួយដែលគួរឲ្យរអើមដូចជាផ្សិត ?
រចនារូបភាពដោយ ជូលី យែលឡូ
ខ្ញុំមិនចូលចិត្តផ្សិតទេ ។ ក្លិន និងសាច់បែបនោះ—ខ្ញុំមិនចូលចិត្តវាសោះឡើយ ! ប៉ុន្ដែឪពុកម្ដាយខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមបណ្ដុះផ្សិត នៅពេលខ្ញុំនៅក្មេង ដូច្នេះយើងបានបរិភោគវារាល់ថ្ងៃ ។ អំឡុងរដូវប្រមូលផល ខ្ញុំបានជួយឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំដល់យប់ជ្រៅ ។ ខ្ញុំបានថ្លឹងផ្សិត ២០០ ក្រាម ខ្ចប់វាក្នុងថង់មួយ ហើយបិទត្រាលើកញ្ចប់នោះ ។ ខ្ញុំចាំថាមានភាពរីករាយ ពេលនិយាយជាមួយនឹងគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ ។ វាហាក់ដូចជាការមានរាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសាររាល់ថ្ងៃអញ្ចឹងដែរ ។
វាក៏ផ្ដល់ជាបា្រក់ចំណូលសម្រាប់គ្រួសារផងដែរ ដូច្នេះយើងត្រូវតែជួយគ្នា ។ ប៉ុន្ដែមានចំណុចខ្សោយពីរ ៖ ទីមួយ កម្មវិធីទូរទស្សន៍ដែលខ្ញុំចូលចិត្តមើលមួយគឺនៅចំពេលដែលយើងត្រូវធ្វើការ ដូច្នេះខ្ញុំមិនអាចមើលវាបានទេ ។ ហើយទីពីរ ទម្រាំដល់ពេលខ្ញុំបញ្ចប់ការងារនេះ ដៃរបស់ខ្ញុំបានឡើងពណ៌ខ្មៅពីផ្សិត ហើយវាពិបាកលាងពណ៌ និងក្លិននេះឲ្យជ្រះដោយសាប៊ូណាស់ ។ ពេលខ្ញុំនៅក្មេង ពេលខ្លះខ្ញុំបានរអ៊ូរទាំពីមូលហេតុដែលខ្ញុំត្រូវជួយយ៉ាងច្រើនរៀងរាល់ថ្ងៃ ។
ផ្សិតបានផ្ដល់ប្រាក់ចំណូលដ៏ល្អមួយរយៈពេល ប៉ុន្ដែនៅទីបញ្ចប់ តម្លៃបានធ្លាក់ចុះ ពេលចំនួនកសិករដាំផ្សិតបានកើនឡើង ហើយឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានឈប់ដាំផ្សិត ។ ខ្ញុំគិតថា ពួកគាត់ឈប់ព្រោះតែតម្លៃធ្លាក់ចុះប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្ដែខ្ញុំបានដឹងពីការពិតមួយ ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើល ពេលខ្ញុំបានរៀនចប់មហាវិទ្យាល័យ ។
ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមបណ្ដុះផ្សិតដើម្បីសន្សំប្រាក់ឲ្យខ្ញុំ និងបងប្រុសៗរបស់ខ្ញុំទៅរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ។ ពួកគាត់បានឈប់ ដោយសារពួកគាត់បានសន្សំគ្រប់ចំនួនគោលដៅរបស់ពួកគាត់ប៉ុណ្ណោះ ។ នៅពេលខ្ញុំបានដឹងអំពីរឿងនេះ នោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ខ្មាសអៀនដែលធ្លាប់រអ៊ូរទាំ ។ ខ្ញុំមិនបានដឹងថា ខ្ញុំបានធ្វើការសម្រាប់ការចំណាយនៅមហាវិទ្យាល័យក្នុងពេលអនាគតរបស់ខ្ញុំឡើយ ។ ហើយលើសពីនេះទៅទៀត គឺគ្រួសាររបស់ខ្ញុំបានជួយខ្ញុំ !
ខ្ញុំបានរអ៊ូរទាំម្ដងហើយម្ដងទៀត ដោយមិនដឹងថា យើងបានដាំផ្សិតដើម្បីជាអាហារូបករណ៍របស់ខ្ញុំផ្ទាល់នោះទេ ។ ការរអ៊ូរបស់ខ្ញុំគឺដូចជាលេមិន និងលេមយួលនៅក្នុង នីហ្វៃទី១ ២:១២ ដែរ ៖ « ហើយលេមិន និងលេមយួល … បានរអ៊ូរទាំពីព្រោះគេមិនបានដឹងអំពីព្រឹត្តិការណ៍នៃព្រះ ដែលបានបង្កើតពួកគេមក » ។ ខ្ញុំមានអំណរខ្លាំងណាស់ ដែលព្រះអម្ចាស់ស្គាល់ខ្ញុំច្បាស់ ហើយបានប្រទានពរដល់ខ្ញុំ មិនថាខ្ញុំរអ៊ូរទាំយ៉ាងណាទេ ។
ខ្ញុំមិនដែលចូលចិត្តហូបផ្សិតទេ ។ ប៉ុន្ដែបើគ្មានផ្សិតទេ នោះខ្ញុំប្រាកដជាក្រៀមក្រំបន្ដិចហើយ ដោយសារខ្ញុំមិនមានឱកាសចងចាំពីបទពិសោធន៍ទាំងនោះជាមួយក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ ។ ដោយសារតែផ្សិតនេះហើយ ទើបខ្ញុំរៀនឲ្យតម្លៃលើពរជ័យរបស់ខ្ញុំ និងទុកចិត្តលើផែនការរបស់ព្រះអម្ចាស់—ហើយមិនរអ៊ូរទាំទៀត ! ដូច្នេះ ទោះបីជាខ្ញុំមិនចូលចិត្តផ្សិតយ៉ាងណាក្ដី ក៏ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះវាដែរនាពេលនេះ ។ វាគឺជានិមិត្តសញ្ញាដ៏សំខាន់ចំពោះខ្ញុំ ដើម្បីចងចាំដល់ចំណងក្នុងគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ ។
អ្នកនិពន្ធរស់នៅក្នុងទីក្រុងស៊ីណាហ្គាវ៉ា ប្រទេសជប៉ុន ។