«Միացեք», Երիտասարդներին զորացնելու համար, հուլիս 2021, դիմերեսի շապիկի ներսի հատված
Միացեք
Օրին Ս.
17, Բրիտանական Կոլումբիա (Կանադա)
Լուսանկարը՝ Քրիստինա Սմիթի
Մենք ընտանիքով մեկնել էինք ծովային ճամփորդության և ավելի քան երեք շաբաթ ցամաք չէինք տեսել: Երկու շաբաթ անց մեզ հարվածեց մի հուժկու փոթորիկ: Մեր առագաստը քամուց կոտրվեց, և ալիքները հեղեղեցին տախտակամածը՝ ամբողջովին սուզելով նավի առաջնամասը: Այդ ամենից բացի մեր խմելու ջրի պաշարը գրեթե սպառված էր: Այնպես որ, նույնիսկ եթե մենք փրկվեինք փոթորիկից, դեռևս լուրջ մտահոգության առիթ կունենայինք:
Մենք ընտանիքով հավաքվեցինք նավի միակ չոր մասում և աղոթեցինք մոտ մեկ ժամ: Ես չգիտեի՝ արդյոք կփրկվեինք մենք այդ գիշեր, թե ոչ, բայց վստահ էի, որ ինչ էլ լինի, ես կմնամ ընտանիքիս հետ, քանի որ մենք միասին կնքված էինք:
Աղոթքն ավարտելուն պես մենք տեսանք, որ քամին մեղմացավ և ալիքները հանգստացան: Այնուհետև հորդառատ անձրև սկսվեց, ինչը չափազանց հազվադեպ է տեղի ունենում օվկիանոսի այդ մասում: Անջրանցիկ բրեզենտի օգնությամբ մենք լցրեցինք մեր տակառները և հրաշքով բավականաչափ ջուր հավաքեցինք՝ ճամփորդությունը բարեհաջող ավարտելու համար:
Այդ փորձառությունն ինձ ցույց տվեց, թե որքան հզոր կարող է լինել աղոթքը, և թե որքան հոգատար է Երկնային Հայրը մեր հանդեպ: Երբ հիշում եմ այդ փոթորիկը, համոզվում եմ, որ ավետարանը ճշմարիտ է և իրական: