« ការអធិស្ឋានអំពីវែនតាហែលទឹក » ដើម្បីកម្លាំងនៃយុវជន ខែ កក្កដា ឆ្នាំ ២០២១ ទំព័រ ២៧ ។
គ្រឹះ ដ៏មាំមួន
ការអធិស្ឋានអំពីវែនតាហែលទឹក
រចនារូបភាពដោយ ថូប៊ី ញ៉ូវសាំ
មានម្ដងនោះ ខ្ញុំបានទៅក្រុង ស៊ីហ្កាតូកា កោះហ្វីជី ជាមួយប៉ារបស់ខ្ញុំ—ជាកន្លែងដ៏អស្ចារ្យមួយដើម្បីហែលនៅក្នុងសមុទ្រ ។ ប៉ាម៉ាក់របស់ខ្ញុំបានលែងលះគ្នា ដូច្នេះ ម្ដាយខ្ញុំមិនបានទៅជាមួយយើងទេ ។ មុនពេលយើងចាកចេញ ម៉ាក់បានទិញវែនតាហែលទឹកពណ៌ស្វាយឲ្យខ្ញុំ ។ មែនហើយ វាគ្រាន់តែជាវែនតាហែលទឹកតែប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែម៉ាក់រំពឹងឲ្យខ្ញុំថែរក្សាវា និងយកវាត្រឡប់មកវិញ ។
នៅចុងបញ្ចប់នៃថ្ងៃទីពីរនៅក្រុង ស៊ីហ្កាតូកា ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំមិនមានវែនតាហែលទឹករបស់ខ្ញុំទេ ។ ខ្ញុំព្រួយបារម្ភថា ខ្ញុំបានបាត់វានៅក្នុងសមុទ្រ ។ រឿងទីមួយដែលខ្ញុំធ្វើ គឺអធិស្ឋានថា ខ្ញុំនឹងអាចរកវែនតាហែលទឹករបស់ខ្ញុំឃើញវិញ ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍សុខសាន្ដ ហើយដឹងថាអ្វីៗនឹងមិនថ្វីទេ ។
មនុស្សតែម្នាក់ដែលខ្ញុំបានប្រាប់ គឺប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ ។ គាត់មិនជឿលើព្រះទេ ហើយជាញឹកញាប់គាត់បានរិះគន់ជំនឿរបស់ខ្ញុំ ដោយសារខ្ញុំជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ តែម្នាក់គត់នៅក្នុងគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ ។ គាត់បាននិយាយថា « មែនហើយ បងនឹងមិនអាចរកវាឃើញទេ » ។ ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថា « បងបានអធិស្ឋានអំពីវា ហើយបងដឹងថា ការអធិស្ឋានរបស់បងនឹងត្រូវបានឆ្លើយតប » ។
ថ្ងៃបន្ទាប់ទៀត ខ្ញុំបានសម្លឹងមើលទៅក្នុងទឹក ពេលខ្ញុំហែលទឹក ។ វាដល់ពេលត្រឡប់ទៅវិញហើយខ្ញុំនៅតែមិនទាន់រកឃើញវែនតាហែលទឹករបស់ខ្ញុំទៀត ។ ខ្ញុំបានទទួលស្គាល់ថា ខ្ញុំប្រហែលជារកវាមិនឃើញទេ ហើយបានអរព្រះគុណព្រះវរបិតាសួគ៌សម្រាប់ការលួងលោម និងភាពសុខសាន្ត ។
រំពេចនោះ ប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំបានស្រែកខ្លាំងៗ ។ គាត់កំពុងកាន់វែនតាហែលទឹកពណ៌ស្វាយរបស់ខ្ញុំ !
ប្អូនប្រុសខ្ញុំនៅតែមិនជឿលើដំណឹងល្អ ប៉ុន្តែខ្ញុំមានអំណរគុណសម្រាប់ការលួងលោម កម្លាំង និងការបញ្ជាក់ ដែលបានមកនៅពេលដែលខ្ញុំដាក់សេចក្ដីជំនឿលើព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
ស្រេយ៉ា អេស. ទីក្រុងសូវ៉ា កោះហ្វីជី