O τάφος δεν έχει νίκη
Μέσω της λυτρωτικής Εξιλέωσης και της ένδοξης Ανάστασης του Ιησού Χριστού, οι ραγισμένες καρδιές μπορούν να γιατρευτούν, η αγωνία μπορεί να γίνει ειρήνη και η δυστυχία μπορεί να γίνει ελπίδα.
Aυτήν την ένδοξη Κυριακή του Πάσχα τα παιδιά μας τραγουδούν χαρούμενα: «Μια μέρα ανοιξιάτικη ανέστη ο Χριστός. Λύνει τα δεσμά του θανάτου και πορεύεται στο φως»1.
Είμαστε ευγνώμονες για τη γνώση μας της Ανάστασης του Ιησού Χριστού. Και όμως σε κάποιο σημείο της ζωής μας, θα έχουμε νιώσει θλίψη μετά την απώλεια κάποιου που αγαπάμε πολύ. Μέσα από την τρέχουσα παγκόσμια πανδημία, πολλοί από εμάς έχουμε χάσει αγαπημένους μας – είτε μέλη της οικογένειας είτε φίλους2. Προσευχόμαστε για αυτούς που θρηνούν τέτοια απώλεια.
Ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον έχει πει:
«Ανεξαρτήτως ηλικίας, θρηνούμε για εκείνους που αγαπάμε και χάσαμε. Ο θρήνος είναι μία από τις βαθύτερες εκφράσεις αγνής αγάπης…
«Επιπλέον, δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε πλήρως τις χαρούμενες συναντήσεις αργότερα χωρίς δακρυσμένους αποχωρισμούς τώρα. Ο μόνος τρόπος να μην υπάρχει θλίψη στο θάνατο, είναι να μην υπάρχει αγάπη στη ζωή»3.
Μπορούμε να φανταστούμε πώς ένιωσαν οι φίλοι του Ιησού, που Τον είχαν ακολουθήσει και είχαν τελέσει διακονία προς Αυτόν4, όταν είδαν τον θάνατό Του5. Γνωρίζουμε ότι «πενθούσαν και έκλαιγαν»6. Την ημέρα της Σταύρωσης, χωρίς να γνωρίζουν τι θα συνέβαινε την Κυριακή, πρέπει να είχαν κατακλυστεί από αγωνία, να διερωτώντο πώς θα συνέχιζαν χωρίς τον Κύριό τους. Ωστόσο, συνέχισαν να τελούν διακονία προς Αυτόν, ακόμα και μετά τον θάνατο.
Ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία παρακάλεσε τον Πιλάτο να του δώσει το σώμα του Ιησού. Κατέβασε το σώμα, το τύλιξε με σάβανα, το έβαλε στον δικό του καινούργιο τάφο και έβαλε μια μεγάλη πέτρα στην πόρτα του μνήματος7.
Ο Νικόδημος έφερε μύρο και αλόη. Βοήθησε τον Ιωσήφ να κατεβάσει το σώμα και να το τυλίξει με σάβανα και αρώματα8.
Η Μαρία Μαγδαληνή και άλλες γυναίκες ακολούθησαν τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο, είδαν πού έβαλαν το σώμα του Ιησού και ετοίμασαν αρώματα και μύρα για να το χρίσουν9. Σύμφωνα με τους αυστηρούς νόμους εκείνης της εποχής, περίμεναν για να προετοιμάσουν περαιτέρω και να χρίσουν το σώμα, επειδή το Σάββατο ήταν η Ημέρα του Κυρίου10. Έπειτα, νωρίς το πρωί της Κυριακής πήγαν στο μνήμα. Αφού συνειδητοποίησαν ότι το σώμα του Σωτήρος δεν ήταν εκεί, πήγαν να το πουν στους μαθητές, οι οποίοι ήταν οι Απόστολοι του Ιησού. Οι Απόστολοι πήγαν στον τάφο και είδαν ότι ήταν άδειος. Όλοι έφυγαν τελικά, εκτός από τη Μαρία τη Μαγδαληνή που αναρωτιόταν τι είχε γίνει με το σώμα του Σωτήρος11.
Η Μαρία Μαγδαληνή έμεινε στον τάφο μόνη της. Μόνο λίγες μέρες πριν είχε δει τον τραγικό θάνατο του φίλου και Διδασκάλου Της. Τώρα ο τάφος Του ήταν άδειος και εκείνη δεν ήξερε πού ήταν Εκείνος. Ήταν υπερβολικά πολλά αυτά που έπρεπε να αφομοιώσει και έκλαιγε. Εκείνη τη στιγμή, ο ανεστημένος Σωτήρας ήρθε σε αυτήν και ρώτησε γιατί έκλαιγε και ποιον αναζητούσε. Σκεπτόμενη ότι της μίλησε ο κηπουρός, τον ρώτησε αν είχε πάρει το σώμα του Κυρίου της, να της πει πού ήταν ώστε να μπορούσε το πάρει12.
Φαντάζομαι ότι ο Κύριος μπορεί να είχε επιτρέψει στη Μαρία Μαγδαληνή να θρηνήσει και να εκφράσει τον πόνο της13. Κατόπιν την κάλεσε με το όνομά της και εκείνη εστράφη προς Εκείνον και Τον ανεγνώρισε. Είδε τον ανεστημένο Χριστό και ήταν μάρτυρας της ένδοξης Ανάστασής Του14.
Όπως εσείς, με κάποιον τρόπο μπορώ κι εγώ να συσχετιστώ με την αγωνία που αισθάνθηκε η Μαρία Μαγδαληνή και οι φίλοι της καθώς θρηνούσαν τον θάνατο του Κυρίου τους. Όταν ήμουν εννέα ετών, έχασα τον μεγαλύτερο αδελφό μου σε έναν καταστρεπτικό σεισμό. Επειδή έγινε αναπάντεχα, μου πήρε λίγο χρόνο για να κατανοήσω την πραγματικότητα αυτού που είχε συμβεί. Ήμουν συντετριμμένη από λύπη, και αναρωτιόμουν: «Τι συνέβη στον αδελφό μου; Πού είναι; Πού πήγε; Θα μπορέσω να τον ξαναδώ;»
Τότε, δεν ήξερα ακόμη για το σχέδιο σωτηρίας του Θεού και είχα την επιθυμία να μάθω από πού ερχόμαστε, ποιος είναι ο σκοπός της ζωής και τι συμβαίνει σε εμάς μετά τον θάνατό μας. Δεν έχουμε όλοι αυτές τις επιθυμίες όταν χάνουμε ένα αγαπημένο πρόσωπο ή όταν περνάμε δυσκολίες στη ζωή μας;
Λίγα χρόνια μετά, άρχισα να σκέφτομαι τον αδελφό μου με συγκεκριμένο τρόπο. Τον φανταζόμουν να χτυπά την πόρτα μας. Θα του άνοιγα την πόρτα, θα στεκόταν εκεί και θα μου έλεγε: «Δεν είμαι νεκρός. Είμαι ζωντανός. Δεν μπορούσα να έρθω σε εσάς, αλλά τώρα θα μείνω κοντά σας και δεν θα ξαναφύγω πια». Αυτό το προϊόν της φαντασίας μου, σχεδόν σαν όνειρο, με βοήθησε να αντέξω τον πόνο που ένιωσα όταν τον έχασα. Η σκέψη ότι θα ήταν μαζί μου, ερχόταν στον νου μου ξανά και ξανά. Μερικές φορές κοιτούσα την πόρτα, ελπίζοντας ότι θα την κτυπούσε και θα τον έβλεπα ξανά.
Περίπου 40 χρόνια αργότερα, κατά την περίοδο του Πάσχα, σκεφτόμουν την Ανάσταση του Ιησού Χριστού και άρχισα να σκέφτομαι τον αδελφό μου. Εκείνη τη στιγμή, κάτι σήμανε στον νου μου. Θυμήθηκα ότι τον φανταζόμουν πως ερχόταν να με επισκεφθεί.
Εκείνη την ημέρα κατάλαβα ότι το Πνεύμα μού είχε δώσει παρηγοριά σε μία δύσκολη στιγμή. Έλαβα μαρτυρία ότι το πνεύμα του αδελφού μου δεν ήταν νεκρό· είναι ζωντανός. Ακόμα προοδεύει στην αιώνια ύπαρξή του. Ξέρω τώρα ότι «ο αδελφός [μου] θα αναστηθεί»15 εκείνη τη μεγαλειώδη στιγμή όταν, χάρη στην Ανάσταση του Χριστού, όλοι θα αναστηθούμε. Επιπροσθέτως, Εκείνος έκανε δυνατό για όλους εμάς να ενωθούμε ξανά ως οικογένειες και να έχουμε αιώνια χαρά στην παρουσία του Θεού, αν επιλέξουμε να συνάψουμε και να τηρήσουμε ιερές διαθήκες μαζί Του.
Ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον έχει διδάξει:
«Ο θάνατος είναι απαραίτητο συστατικό της αιώνιας ύπαρξής μας. Κανένας δεν ξέρει πότε θα έρθει, αλλά είναι ουσιαστικό για το μεγάλο σχέδιο ευδαιμονίας του Θεού. Χάριν της Εξιλέωσης του Κυρίου, η τελική ανάσταση είναι μία πραγματικότητα και η αιώνια ζωή είναι μία δυνατότητα για όλη την ανθρωπότητα…
»…Για τα λυπημένα αγαπημένα πρόσωπα που μένουν πίσω… το κεντρί του θανάτου καταπραΰνεται από μια σταθερή πίστη στον Χριστό, μια τέλεια λαμπρή ελπίδα, μία αγάπη για τον Θεό και για όλους τους ανθρώπους, και μια βαθιά επιθυμία να τους υπηρετήσουν. Εκείνη η πίστη, εκείνη η ελπίδα, εκείνη η αγάπη, θα ικανοποιήσει τις απαιτήσεις να έρθουμε στην ιερή παρουσία του Θεού και, με τον αιώνιο σύντροφο και την οικογένειά μας, να ζήσουμε στην παρουσία Του για πάντα»16.
Καταθέτω μαρτυρία ότι «αν ο Χριστός δεν εγείρετο από τους νεκρούς, κι αν δεν είχε σπάσει τα δεσμά του θανάτου ώστε ο τάφος να μην έχει νίκη, και ώστε ο θάνατος να μην έχει κεντρί, δεν θα μπορούσε να υπάρξει η ανάσταση.
»Όμως υπάρχει ανάσταση, γι’ αυτό ο τάφος δεν έχει νίκη, και το κεντρί του θανάτου καταπιώθηκε με τον Χριστό.
»Αυτός είναι το φως και η ζωή του κόσμου. Μάλιστα, φως που είναι ατελείωτο, που δεν μπορεί ποτέ να σκοτεινιάσει. Μάλιστα, και επίσης ζωή που είναι ατελείωτη, ώστε να μην μπορεί να υπάρχει πια θάνατος»17.
Ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός διακήρυξε: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή· αυτός που πιστεύει σε μένα, και αν πεθάνει, θα ζήσει»18.
Καταθέτω μαρτυρία ότι μέσω της λυτρωτικής Εξιλέωσης και της ένδοξης Ανάστασης του Ιησού Χριστού, οι ραγισμένες καρδιές μπορούν να γιατρευτούν, η αγωνία μπορεί να γίνει ειρήνη και η δυστυχία μπορεί να γίνει ελπίδα. Μπορεί να μας περιβάλλει με τους βραχίονες της ευσπλαχνίας Του, με παρηγοριά, με ενδυνάμωση και με θεραπεία για τον καθένα μας. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.