Καημενούληδες
Σε κάθε τομέα και κλάδο τους χρειαζόμαστε όλους – εκείνους που μπορεί να είναι δυνατοί και εκείνους που ίσως αγωνίζονται. Όλοι είναι απαραίτητοι.
Όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι όταν ήμασταν μέσα στο αυτοκίνητο με τον πατέρα μου και βλέπαμε ανθρώπους στην άκρη του δρόμου, που είχαν βρεθεί σε δύσκολη κατάσταση ή χρειάζονταν βοήθεια. Ο πατέρας μου έκανε πάντοτε το σχόλιο “Pobrecito”, που σημαίνει «καημενούλης».
Πότε-πότε παρακολουθούσα με ενδιαφέρον τον πατέρα μου να βοηθά πολλούς από τους ανθρώπους αυτούς, ειδικά όταν ταξιδεύαμε στο Μεξικό για να δούμε τους παππούδες μου. Συνήθως έβρισκε κάποιον που ήταν σε ανάγκη και τότε πήγαινε ιδιωτικώς και προσέφερε τη βοήθεια που χρειαζόταν. Αργότερα ανακάλυψα ότι τους βοηθούσε να γραφτούν στο σχολείο, να αγοράσουν λίγα τρόφιμα ή παρείχε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο για την ευημερία τους. Τελούσε διακονία σε κάποιον «καημενούλη» που τύχαινε να βρει στον δρόμο του. Στην πραγματικότητα, μεγαλώνοντας, δεν θυμάμαι ούτε μία φορά που να μην έχουμε κάποιον να ζει μαζί μας, κάποιον που χρειαζόταν ένα μέρος για να μείνει καθώς γινόταν αυτοδύναμος. Βιώνοντας όλα αυτά, δημιουργήθηκε μέσα μου ένα πνεύμα συμπόνιας προς τον συνάνθρωπό μου και προς εκείνους που βρίσκονται σε ανάγκη.
Στο Να κηρύττετε το ευαγγέλιό μου δηλώνεται: «Είστε περιτριγυρισμένοι από ανθρώπους. Τους προσπερνάτε στο δρόμο, τους επισκέπτεστε στα σπίτια τους και ταξιδεύετε ανάμεσά τους. Όλοι τους είναι παιδιά του Θεού, αδελφοί και αδελφές σας… Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους αναζητούν τον σκοπό της ζωής. Νοιάζονται για το μέλλον και τις οικογένειές τους» (Να κηρύττετε το ευαγγέλιό μου: Ένας οδηγός για την ιεραποστολική υπηρέτηση [2018], 1).
Στη διάρκεια των ετών, και ενώ υπηρετούσα στην Εκκλησία, προσπάθησα να αναζητήσω εκείνους που χρειάζονταν βοήθεια στη ζωή τους, τόσο υλική όσο και πνευματική. Άκουγα συχνά τη φωνή του πατέρα μου να λέει “Pobrecito”, καημενούλης.
Στη Βίβλο βρίσκουμε ένα υπέροχο παράδειγμα φροντίδας για έναν καημενούλη:
«Και ο Πέτρος και ο Ιωάννης ανέβαιναν μαζί στο ιερό, κατά την ένατη ώρα τής προσευχής.
»Και ένας άνδρας, που ήταν χωλός από την κοιλιά της μητέρας του, βασταζόταν, τον οποίον έβαζαν καθημερινά κοντά στη θύρα τού ιερού, που λεγόταν Ωραία, για να ζητάει ελεημοσύνη από εκείνους που έμπαιναν μέσα στο ιερό.
»Αυτός, βλέποντας τον Πέτρο και τον Ιωάννη, που επρόκειτο να μπουν μέσα στο ιερό, ζήτησε να πάρει ελεημοσύνη.
»Και ο Πέτρος, μαζί με τον Ιωάννη, αφού τον ατένισε, είπε: Κοίταξε σε μας.
»Και εκείνος τους κοίταξε με προσοχή, προσμένοντας να πάρει κάτι απ’ αυτούς.
»Ο Πέτρος, όμως, είπε: Ασήμι και χρυσάφι εγώ δεν έχω· αλλά, ό,τι έχω, αυτό σου δίνω: Στο όνομα του Ιησού Χριστού τού Ναζωραίου, σήκω επάνω και περπάτα.
»Κι αφού τον έπιασε από το δεξί χέρι, τον σήκωσε· κι αμέσως στερεώθηκαν οι βάσεις και τα σφυρά των ποδιών του» (Πράξεις 3:1-7· η πλάγια γραφή προστέθηκε).
Διαβάζοντας αυτήν την περιγραφή, με συνάρπασε η χρήση της λέξης ατένισε. Η λέξη ατενίζω σημαίνει προσηλώνω το βλέμμα ή τις σκέψεις ή κοιτάζω έντονα προς κάτι. Καθώς ο Πέτρος κοίταζε αυτόν τον άνδρα, τον είδε διαφορετικά από άλλους. Κοίταξε πέρα από την ανικανότητά του να περπατά και την αδυναμία του, και μπορούσε να διακρίνει ότι η πίστη του ήταν αρκετή για να θεραπευθεί και να εισέλθει στον ναό για να λάβει τις ευλογίες που επιζητούσε.
Παρατήρησα ότι τον έπιασε από το δεξί χέρι και τον σήκωσε. Καθώς βοήθησε τον άνδρα κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο Κύριος τον θεράπευσε κατά τρόπο θαυμαστό και «στερεώθηκαν οι βάσεις και τα σφυρά των ποδιών του» (Πράξεις 3:7). Η αγάπη του για αυτόν τον άνδρα και η επιθυμία να τον βοηθήσει προκάλεσε αύξηση ικανότητας και δυνατότητας για τον άνδρα που ήταν αδύναμος.
Όταν υπηρετούσα ως Μέλος Περιοχής-Μέλος των Εβδομήκοντα, κρατούσα ελεύθερο κάθε βράδυ Τρίτης για να κάνω επισκέψεις τέλεσης διακονίας μαζί με τους προέδρους πασσάλου της περιοχής ευθύνης μου. Τους καλούσα να έχουν μία συνάντηση με εκείνους που χρειάζονταν μία διάταξη του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού ή που δεν τηρούσαν εκείνη την εποχή τις διαθήκες τις οποίες είχαν συνάψει. Μέσω της συνεπούς και συνειδητής τέλεσης διακονίας μας, ο Κύριος μεγάλυνε τις προσπάθειές μας και ήμασταν σε θέση να βρούμε άτομα και οικογένειες που βρίσκονταν σε ανάγκη. Ήταν οι «καημενούληδες» που ζούσαν σε διαφορετικούς πασσάλους όπου υπηρετήσαμε.
Σε μία περίσταση, συνόδευσα τον πρόεδρο Μπιλ Γουίτγουορθ, τον πρόεδρο του πασσάλου Σάντυ Κάνυον Βιου της Γιούτας, για να κάνουμε επισκέψεις τέλεσης διακονίας. Προσευχήθηκε για εκείνους που έπρεπε να επισκεφθούμε, προσπαθώντας να έχει την ίδια εμπειρία με τον Νεφί, ο οποίος «καθοδηγ[είτο] από το Πνευμα χωρίς να γνωρίζ[ει] εκ των προτέρων τι θα έπρεπε να κάν[ει]» (Νεφί Α΄ 4:6). Κατέδειξε ότι καθώς τελούμε διακονία, θα πρέπει να καθοδηγούμαστε από αποκάλυψη προς εκείνους που βρίσκονται σε μεγαλύτερη ανάγκη, σε αντίθεση με το να ακολουθούμε απλώς έναν κατάλογο ή να επισκεπτόμαστε άτομα με μεθοδικό τρόπο. Θα πρέπει να καθοδηγούμαστε από τη δύναμη της έμπνευσης.
Θυμάμαι ότι πήγαινα στο σπίτι ενός νεαρού ζεύγους, του Τζεφ και της Χέδερ, και του μικρού αγοριού τους, Κάι. Ο Τζεφ είχε μεγαλώσει ως ενεργό μέλος στην Εκκλησία. Ήταν πολύ ταλαντούχος αθλητής και είχε μία πολλά υποσχόμενη καριέρα. Στην εφηβεία του άρχισε να αποξενώνεται από την Εκκλησία. Αργότερα, ενεπλάκη σε ένα αυτοκινητικό ατύχημα που άλλαξε την πορεία της ζωής του. Καθώς μπαίναμε στο σπίτι τους και συστηνόμασταν, ο Τζεφ μας ρώτησε γιατί πήγαμε να δούμε την οικογένειά του. Απαντήσαμε ότι υπήρχαν περίπου 3.000 μέλη, τα οποία ζούσαν στα όρια του πασσάλου. Τότε τον ρώτησα: «Τζεφ, από όλα τα σπίτια που θα μπορούσαμε να είχαμε επισκεφθεί απόψε, πες μας γιατί ο Κύριος μας έστειλε εδώ».
Σε αυτά τα λόγια ο Τζεφ συγκινήθηκε και άρχισε να μας αναφέρει κάποιες από τις ανησυχίες του και κάποια ζητήματα που απασχολούσαν την οικογένεια. Αρχίσαμε να αναφερόμαστε σε διάφορες αρχές του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού. Τους καλέσαμε να κάνουν διάφορα συγκεκριμένα πράγματα, τα οποία ίσως φαίνονταν καταρχάς δύσκολα, όμως με τον καιρό θα έφερναν μεγάλη ευτυχία και χαρά. Τότε ο Πρόεδρος Γουίτγουορθ έδωσε στον Τζεφ μία ευλογία ιεροσύνης για να τον βοηθήσει να υπερνικήσει τις δυσκολίες του. Ο Τζεφ και η Χέδερ συμφώνησαν να κάνουν αυτό που τους καλέσαμε να κάνουν.
Περίπου έναν χρόνο αργότερα είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω τον Τζεφ να βαπτίζει τη σύζυγό του, Χέδερ, μέλος της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Τώρα προετοιμάζονται να εισέλθουν στον ναό για να επισφραγιστούν ως οικογένεια για τον παρόντα καιρό και όλη την αιωνιότητα. Η επίσκεψή μας άλλαξε την πορεία της ζωής τους τόσο υλικώς όσο και πνευματικώς.
Ο Κύριος έχει δηλώσει:
«Να είσαι λοιπόν πιστός. Να σταθείς στη θέση στην οποία σε έχω διορίσει. Να περιθάλπεις τους αδύναμους, να ενισχύσεις τα χέρια που κρέμονται κάτω, και να στερεώσεις τα γόνατα που έχουν παραλύσει» (Διδαχή και Διαθήκες 81:5).
«Και εκτελώντας τα αυτά, θα κάνεις το μεγαλύτερο καλό προς τους συνανθρώπους σου, και θα προωθήσεις τη δόξα εκείνου που είναι ο Κύριός σου» (Διδαχή και Διαθήκες 81:4).
Αδελφοί και αδελφές, ο Απόστολος Παύλος δίδαξε ένα στοιχείο-κλειδί στην τέλεση διακονίας μας. Δίδαξε ότι είμαστε όλοι το «σώμα τού Xριστού, και μέλη κατά μέρος» (Προς Κορινθίους Α´ 12:27) και πως κάθε μέλος του σώματος είναι απαραίτητο ώστε να διασφαλιστεί ότι όλο το σώμα εξυψώνεται πνευματικώς. Στη συνέχεια δίδαξε μία ισχυρή αλήθεια που εισήλθε βαθιά στην καρδιά μου, όταν την διάβασα. Είπε: «Aλλά, πολύ περισσότερο, τα μέλη τού σώματος, που φαίνονται ότι είναι ασθενέστερα, αυτά είναι αναγκαία: και εκείνα που νομίζουμε ότι είναι με λιγότερη τιμή στο σώμα,, σ’ αυτά αποδίδουμε περισσότερη τιμή» (Προς Κορινθίους Α´ 12:22-23. Η πλάγια γραφή προστέθηκε).
Γι’ αυτό, σε κάθε τομέα και κλάδο τους χρειαζόμαστε όλους – εκείνους που μπορεί να είναι δυνατοί και εκείνους που ίσως αγωνίζονται. Όλοι είναι απαραίτητοι στη ζωτικής σημασίας διαπαιδαγώγηση ολόκληρου του «σώματος του Χριστού». Συχνά αναρωτιέμαι ποιος λείπει στα διάφορα εκκλησιάσματά μας, ο οποίος θα μας ενδυνάμωνε και θα μας έκανε ακέραιους.
Ο Πρεσβύτερος Τοντ Κριστόφερσον δίδαξε: «Στην Εκκλησία δεν μαθαίνουμε μόνο θεία διδαχή· βιώνουμε επίσης την εφαρμογή της. Ως σώμα του Χριστού, τα μέλη της Εκκλησίας εκτελούν διακονία το ένα προς το άλλο στην πραγματικότητα της καθημερινής ζωής. Όλοι εμείς είμαστε ατελείς… Στο σώμα του Χριστού, πρέπει να πηγαίνουμε πέραν των ιδεών και των εξυψωτικών λέξεων και να έχουμε μία πραγματική προσωπική εμπειρία καθώς μαθαίνουμε να “ζ[ούμε] ενωμένοι με αγάπη’ [Διδαχή και Διαθήκες 42:45]» («Γιατί η Εκκλησία», Λιαχόνα, Νοε 2015, 108-9).
Το 1849 ο Μπρίγκαμ Γιανγκ είχε ένα όνειρο, στο οποίο είδε τον Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ να οδηγεί ένα μεγάλο κοπάδι πρόβατα και αίγες. Ορισμένα από αυτά τα ζώα ήταν μεγάλα και όμορφα. Άλλα ήταν μικρά και βρόμικα. Ο Μπρίγκαμ Γιανγκ θυμήθηκε να κοιτάζει στα μάτια τον Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ και να λέει: «Τζόζεφ, έχεις το πιο ασυνήθιστο ποίμνιο… που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Τι θα κάνεις με αυτό;» Ο Προφήτης που έδειξε αμέριμνος ως προς αυτό το ασυνήθιστο ποίμνιο, απάντησε απλώς: «[Μπρίγκαμ,] είναι όλοι καλοί, ο καθένας στη θέση του».
Όταν ξύπνησε ο Πρόεδρος Γιανγκ, κατάλαβε ότι αν και η Εκκλησία θα συγκέντρωνε διάφορα «πρόβατα και αίγες» ήταν δική του ευθύνη να τα φέρει όλα μέσα και να αφήσει το καθένα από αυτά να καταλάβει την πλήρη δυνατότητά του καθώς λαμβάνει τη θέση του στην Εκκλησία. (Προσαρμοσμένο από τον Ρόναλντ Γουώκερ, “Brigham Young: Student of the Prophet”, Ensign, Φεβ 1998, 56-57.)
Αδελφοί και αδελφές, η γένεση της ομιλίας μου ήρθε καθώς σκεπτόμουν βαθιά κάποιο άτομο το οποίο δεν συμμετέχει ενεργά επί του παρόντος στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού. Θα ήθελα να μιλήσω για ένα λεπτό στον καθέναν από αυτούς. Ο Πρεσβύτερος Νηλ Μάξουελ έχει διδάξει ότι «αυτά τα άτομα συχνά παραμένουν πολύ κοντά – αλλά δεν συμμετέχουν πλήρως στην Εκκλησία. Δεν θα εισέλθουν στην εκκλησία, όμως ούτε θα φύγουν από την είσοδό της. Είναι τα άτομα που χρειάζονται και τα χρειάζεται η Εκκλησία, που όμως, εν μέρει, “ζουν χωρίς Θεό στον κόσμο” [Μωσία 27:31]» (“Why Not Now?”, Ensign, Νοε 1974, 12).
Θα επαναλάμβανα την πρόσκληση του αγαπημένου μας Προέδρου Ράσσελ Νέλσον, όταν μίλησε για πρώτη φορά στα μέλη της Εκκλησίας. Είπε: «Τώρα, σε κάθε μέλος της Εκκλησίας λέω, εξακολουθήστε στο μονοπάτι της διαθήκης. Η δέσμευσή σας να ακολουθήσετε τον Σωτήρα, συνάπτοντας διαθήκες μαζί Του και μετά η τήρηση αυτών των διαθηκών θα ανοίξει τη θύρα σε κάθε πνευματική ευλογία και προνόμιο διαθέσιμα σε άνδρες, γυναίκες και παιδιά παντού».
Κατόπιν παρακάλεσε: «Τώρα, αν έχετε βγει από το μονοπάτι, επιτρέψτε μου να σας προσκαλέσω με όλη την ελπίδα στην καρδιά μου να επιστρέψετε. Όποιες κι αν είναι οι ανησυχίες σας, όποιες κι αν είναι οι δυσκολίες σας, υπάρχει μία θέση για εσάς σε αυτήν, στην Εκκλησία του Κυρίου. Εσείς και οι γενεές που δεν έχουν ακόμα γεννηθεί θα ευλογηθούν από τις πράξεις σας τώρα να επιστρέψουν στο μονοπάτι της διαθήκης» («Καθώς προχωρούμε μαζί», ή Λιαχόνα, Απρ 2018, 7. Η πλάγια γραφή προστέθηκε).
Δίνω μαρτυρία για Εκείνον, δηλαδή τον Ιησού Χριστό, τον Κύριο Τελούντα Διακονία και Σωτήρα όλων μας. Καλώ τον καθένα μας να αναζητήσει τους “pobrecitos”, τους «καημενούληδες» ανάμεσά μας που έχουν ανάγκη. Αυτή είναι η ελπίδα και η προσευχή μου στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.