Je zult zelf moeten kiezen
‘Ziet, hij, die het eeuwige leven heeft, is rijk’ (LV 6:7).
Een waar gebeurd verhaal uit een historische bron
Priscilla’s opa en oma woonden in een prachtig huis in Liverpool (Engeland). Hoewel Priscilla uit een gezin van negen kinderen kwam en veel neven en nichten had, gaven haar opa en oma Mitchell haar altijd het gevoel dat ze heel bijzonder was. Ze was graag bij opa en oma, die altijd een cadeautje voor haar kochten.
Toen veranderde alles plotsklaps. Er waren zendelingen uit Amerika langsgekomen die haar ouders in het evangelie onderwezen, waarna haar ouders zich lieten dopen. Priscilla en haar broers en zussen waren ook van plan zich te laten dopen. Toen opa daar achter kwam, was hij heel boos.
Priscilla had opa nog nooit boos gezien. Het maakte haar bang. Hij slingerde lelijke woorden naar het hoofd van Priscilla’s vader: ‘Hezekiah, ik wil jou en je gezin nooit meer zien. Je komt er niet meer in!’
Thuisgekomen gingen ze aangeslagen om de haard zitten. Papa was nog nooit zo verdrietig geweest. En mama bleef maar huilen.
Priscilla was in de war en diepbedroefd. ‘Waarom houden opa en oma niet meer van ons?’, huilde ze.
Papa probeerde het uit te leggen. ‘Opa is tegen onze nieuwe kerk. Hij wil er niets van weten, en hij wil ons niet meer zien als we bij de kerk blijven.’ Vader richtte zich op. ‘Maar ik weet dat Jezus Christus leeft. Dit is zijn ware kerk. Hij zal ons bijstaan, zo lang we maar al het mogelijk doen om net als Hij te worden.’
Ze probeerden er rustig onder te blijven, maar alles leek in het honderd te lopen. Vader verloor zijn baan als predikant in hun voormalige kerk. Daarom was er weinig geld, hoewel hij nog wel onderwijzer was. Moeder verstelde de kleren, want er was geen geld voor nieuwe. Priscilla probeerde niet te klagen, maar het leven leek er met de dag op achteruit te gaan. Ze wilde naar haar grootouders toe. Als ze maar eens met hen kon praten…
Op een dag werd er op de deur geklopt. Priscilla’s hart sprong op van vreugde, maar het waren niet haar grootouders. Oom George en tante Hannah stonden voor de deur met geschenken en een mand levensmiddelen. Priscilla was blij ze te zien, maar ze werd al gauw naar buiten gestuurd, zodat ze met haar ouders konden praten. Het klonk ernstig.
‘Priscilla!’ Tante Hannah riep haar binnen. ‘Hoe zou je het vinden als je bij ons kwam wonen?’ Zij hadden geen kinderen en wilden haar adopteren, legde oom George uit. Er was genoeg ruimte voor haar in hun landhuis, en ze zou een betere opleiding krijgen.
‘En als jij hier weg bent, blijft er meer over voor je broers en zussen’, voegde tante Hannah eraan toe. Priscilla wist dat het haar ouders veel moeite kostte om negen mondjes te vullen. Als ze ging, zouden ze het thuis wat ruimer krijgen.
Vader keek verdrietig naar de deur. Moeder snikte in haar zakdoek. Het was een aantrekkelijk aanbod, maar ook wel heel moeilijk. Priscilla pakte haar koffer en nam afscheid van haar familie.
*****
‘Dit wordt jouw kamer’, zei tante Hannah. Priscilla had altijd met vier zusjes op een kamer geslapen. Nu had ze een kamer alleen en een meid die hem schoonhield.
Ze ging met tante Hannah een paar mooie jurken kopen. Al gauw hing haar kast vol met mooie jurken. Haar oom en tante hielden feestjes voor haar, zodat ze nieuwe vrienden kon ontmoeten. Priscilla had een goed leven, maar ze miste haar familie, en vooral de verhalen van vader als ze om de haard zaten.
*****
Op de morgen van haar tiende verjaardag, maakte Priscilla dansende poppetjes van de bloesem van de stokrozen in de tuin. Ze keek uit naar het feestje dat ’s middags zou worden gehouden, hoewel ze wel had gewild dat haar zussen erbij waren geweest.
Plotseling zag ze in de verte een lange, slanke man met een wandelstok aankomen. Priscilla rende naar hem toe.
‘Gefeliciteerd, prinses Priscilla’, zei vader. Hij tilde haar op en draaide haar in het rond.
‘O papa, u bent het niet vergeten!’, riep ze uit.
Samen gingen ze naar binnen. Vader pakte een brief uit zijn jaszak. ‘Priscilla, oom George en tante Hannah willen jouw officieel adopteren.’ Priscilla wist wat dat betekende — ze zou heel veel rijkdom en aanzien erven. Ze zou zich nooit meer om geld zorgen hoeven maken.
‘Ik heb nog meer nieuws’, zei vader. ‘Je moeder, broers, zusters en ik gaan gauw naar Amerika.’
‘Kom je dan nog terug?’, vroeg Priscilla.
Vader schudde zijn hoofd. ‘George en Hannah houden van je. Ze zullen goed voor je zorgen en je zult meer rijkdom en kansen hebben dan ik je ooit kan geven. En het leven in Amerika bij de nieuwe kerk zal heel moeilijk zijn en veel offers vergen.’ Vader keek in de ogen van zijn dochter. ‘Je zult zelf moeten kiezen, Priscilla.’
Priscilla twijfelde geen moment. Ze rende naar tante Hannah toe en gaf haar een dikke zoen. ‘Ik hou van u, tante Hannah, en u zult altijd een plekje in mijn hart hebben’, zei ze. ‘Maar ik weet dat De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen waar is. Ik ga met mijn familie naar Amerika en daar word ik gedoopt.’
En dat is precies wat ze gedaan heeft.
Susan B. Mitchell is lid van de wijk West Bountiful 3, ring West Bountiful (Utah).
‘Door offerande hebben wij een kans om de Heer te laten zien dat wij Hem meer liefhebben dan wat dan ook. Als gevolg daarvan is het leven soms moeilijk, want dit is het proces van vervolmaking waarmee wij voorbereid worden op het celestiale koninkrijk.’
Ouderling M. Russell Ballard van het Quorum der Twaalf Apostelen, ‘De wet van offerande’, Liahona , maart 2002, p. 12.