De ZHV-les die verandering in ons gezin bracht
Hebt u ooit gewenst dat er een eenvoudige, wonderbaarlijke manier was om uw gezin te beschermen tegen de kwade invloeden die ons van alle kanten belagen?
Ik merkte een geleidelijke verandering in de houding van onze zoon Jakob toen hij naar de brugklas ging (namen zijn veranderd). Het was een goede jongen, maar hij was soms grof en opstandig. Het leek wel of hij volledig door de televisie, videospelletjes en het internet in beslag werd genomen. Hij ging voortdurend de strijd met ons aan over zijn huiswerk, het opruimen van zijn kamer en enkele klusjes in en rond het huis. Toen onze oudere kinderen die leeftijd bereikten had ik soortgelijk gedrag gezien, maar dit zag er erger uit. Uit eigen pijnlijke ervaring wist ik dat sommige kinderen zich in de puberteit van de kerk afkeren. Ik bad vurig om te weten hoe ik onze jongste zoon en ons hele gezin tegen de kwade invloeden in de wereld kon beschermen.
Die zondag in november verwachtte ik zeker geen wonder toen ik achterin de ZHV-klas ging zitten. Zuster Randall, een van de raadgeefsters in het ZHV-presidium, kondigde aan dat het onderwerp van de les schriftstudie was. Ik voelde me schuldig toen ik aan mijn eigen gezin dacht. Niet weer een les over schriftstudie, dacht ik. Ik doe al het mogelijke.
Mijn man is een goede echtgenoot en vader die zijn gezin oprecht liefheeft, maar hij vond schriftstudie in gezinsverband niet echt belangrijk. We hadden gezinsgebed en we probeerden geregeld gezinsavond te houden. Maar als ik voorstelde om in het gezin schriftstudie te hebben, wilde hij er niets van weten. Omdat ik het wel belangrijk vond, las ik ’s avonds met ieder kind afzonderlijk in de Schriften voordat ze gingen slapen. Ik wist niet wat ik nog meer kon doen.
Maar als ik de laatste tijd bij Jakob kwam om in de Schriften te lezen, zei hij meestal: ‘Nu liever niet. Ik ben te moe [of te druk of noem maar op; hij had wel honderd excuses]. Ik lees ze zelf wel.’ Maar als we niet in de Schriften hadden gelezen en ik hem de volgende ochtend vroeg of hij het nog had gedaan, zei hij altijd dat hij het was ‘vergeten’. Ik vroeg me af hoeveel druk ik kon uitoefenen, terwijl hij kon horen dat zijn vader in de huiskamer TV zat te kijken.
Toen zuster Randall met haar les begon, verwachtte ik weer een verhaal over ‘een volmaakt gezin’ dat graag samen de Schriften bestudeert. Maar zuster Randall begon met een verhaal uit het Oude Testament: ‘In Numeri 21 staat het verhaal dat de Israëlieten onderweg naar het beloofde land door vurige slangen werden aangevallen. Veel mensen werden door de slangen gebeten en stierven. Toen ze de verschrikkelijke vernietiging aanschouwden, bekeerden de Israëlieten zich en vroegen ze Mozes om aan de Heer te vragen of Hij de slangen wilde verwijderen en hen genezen.’
In mijn gedachten zag ik ons gezin door het leven gaan en plotseling aangevallen worden door hedendaagse vurige slangen: misdaad, drugs, pornografie, onzedelijkheid. Ik voelde me net zo hulpeloos als de Israëlieten.
Zuster Randall legde uit dat de Heer tegen Mozes zei dat hij een koperen slang moest maken (als symbool van Christus) en die op een staak moest plaatsen. Toen beloofde Mozes het volk dat een ieder die door een slang was gebeten alleen maar naar de koperen slang hoefde te kijken om in leven te blijven. Ondanks het feit dat deze belofte zo eenvoudig was, zegt Alma: ‘Er waren er velen die zo verstokt waren, dat zij niet wilden kijken; daarom kwamen zij om. De reden nu dat zij niet wilden kijken, was dat zij niet geloofden dat het hen zou genezen’ (Alma 33:20).
Zuster Randall zei dat de vurige slangen in onze tijd wel een andere vorm hebben, maar dat wij ook naar Christus kunnen kijken om gered te worden. In onze tijd zeggen de profeten ons dagelijks in de Schriften te lezen, alleen en in gezinverband; alleen en in het gezin te bidden; naar de kerk te gaan; tiende te betalen; ons te bekeren; waardig te zijn om naar de tempel te gaan; en gezinsavond te houden. Dat is onze manier om naar Christus te kijken en genezen te worden.
Aanvankelijk leek de eenvoud van het advies te gemakkelijk om ons tegen de dagelijkse verleidingen te beschermen. Maar toen zuster Randall sprak, werd mijn hart geraakt en voelde ik dat de Heer door middel van haar tot mij sprak. Ik besefte dat het eigenlijk met geloof te maken had. Geloofde ik de woorden van de hedendaagse profeten en apostelen, of zou ik me net als veel Israëlieten van de koperen slang afwenden?
Toen ik naar huis ging, was ik vastbesloten om mijn gezin door middel van gezinsgebed en schriftstudie aan te sterken. Ik bad wekenlang dat het hart van mijn man zich zou verzachten. Ik vastte. Ik hield een speciale gezinsavond en nodigde onze minderactieve zoon en zijn gezin uit. We bespraken Mozes en de vurige slangen. Uiteindelijk vroeg ik mijn man op een avond of we vanaf het begin van het nieuwe jaar in het gezin de Schriften konden bestuderen. En op nieuwjaarsdag nam hij het initiatief om dagelijks als gezin in de Schriften te lezen.
Ons gezin was niet van de ene op de andere dag volmaakt, maar ik was verbaasd hoe zeer de sfeer thuis verbeterde. Er was minder ruzie en er heerste een prettige sfeer. Ik werd ook niet meer zo vaak boos of ontmoedigd. Tot mijn verbazing kreeg ik een nauwere band met mijn man en de Heer. Maar de houding van Jakob veranderde nog het meest. Hij herinnerde ons eraan dat het tijd was voor onze schriftstudie, en hij wilde zelfs voorlezen.
Ik besefte opnieuw dat het verstandig was om de profeten te volgen en op hun beloften te vertrouwen. Ik heb een getuigenis van de waarheid van deze uitspraak van president James E. Faust, voormalig tweede raadgever in het Eerste Presidium: ‘De ouders van een druk gezin moeten zich vaak bovenmenselijk inspannen om iedereen uit bed te krijgen en als gezin de Schriften te bestuderen en te bidden. Misschien heeft u niet altijd zin om te bidden als iedereen er eindelijk is, maar het is de moeite waard om door te zetten.’1