Joseph spelen
Ik stond niet te trappelen om het verhaal van Joseph Smith op te voeren. Maar er gebeurde iets wat mijn leven veranderde.
Het verhaal van Joseph Smith was mij al tig keer verteld. Ik geloofde het, omdat ik vertrouwen had in wie het mij vertelden. Als iemand negatief over de profeet Joseph sprak, kwam ik uit principe voor hem op, niet omdat ik een getuigenis van hem had, maar omdat ik dacht dat ik dat behoorde te doen.
Dat veranderde ingrijpend toen mijn wijk werd gevraagd om op een culturele avond van de ring El Salvador-Ilopango (San Salvador) een variéténummer te verzorgen. Mijn vrienden en ik dachten aan een grappige sketch; onze jongemannenpresident dacht er anders over. Hij stelde voor dat we fragmenten uit het verhaal van Joseph Smith opvoerden.
We waren niet enthousiast over dit idee. Mijn vrienden en ik wisten dat alle anderen een vrolijke dans of sketch zouden opvoeren, en we vonden het gênant om uit de toon te vallen. We wisten maar al te goed dat de mensen ons zouden uitlachen als we in ouderwetse kleding een serieus stuk zouden brengen. Ik had dat eerder zien gebeuren en ik beken dat ik een van de grapjassen was die erom lachten. Onze jongemannenpresident beloofde ons echter dat er niet gelachen zou worden als we het verhaal van Joseph Smith goed repeteerden.
In de daaropvolgende twee maanden gingen we helemaal op in het verhaal van Joseph Smith. We zagen de film over het eerste visioen tig keer en we leerden elk woord uit het hoofd en namen elk detail in ons op. We schilderden een enorm decor met het heilige bos onder een blauwe lucht. We maakten een stapel gouden platen en vonden een levensgrote bijbel en een schommelstoel die we gebruikten als rekwisieten. Een van mijn vrienden die piano speelde, nam de lofzang ‘Joseph Smiths eerste gebed’ (lofzang 26) op. We namen zelfs het geluid van zingende vogels in het bos en de ritselende voetstappen van Joseph op de bladeren op. Toen we lootten voor de rollen, trok ik de rol van Joseph Smith.
Op de dag van de uitvoering kwamen we erachter dat wij, zoals we hadden voorspeld, de enigen waren die een serieus nummer zouden opvoeren. Voordat we dus aan de beurt waren, spraken we samen een gebed uit dat alles goed zou gaan. Toen gebeurde er iets wat mijn leven veranderde.
Ik stond op het punt om het toneel op te lopen. Ik zag het decor met het bos. Ik liep er naartoe en hoorde de opgenomen lofzang op de achtergrond spelen. Toen voelde ik het branden in mijn borst. Iets in mijn binnenste zei mij dat de uitgebeelde gebeurtenis zich echt had afgespeeld, dat een jongen net iets jonger dan ik echt deze ervaring had gehad. Toen ik neerknielde voor de gebedsscène, werd mij het spreken belet — maar niet door een kwade macht. Het kwam omdat ik wist, dat ik zou gaan huilen als ik mijn mond opendeed. In mijn hart wist ik zonder enige twijfel dat Josephs verhaal waar was! Ik was de Heer dankbaar voor Joseph Smith, en er welde grote liefde voor hem in mij op.
Toen ik mijn ogen opendeed, zag ik dat sommigen in het publiek ook tranen in hun ogen hadden. Ik twijfelde er niet aan dat de Geest tot hen getuigde dat wat wij opvoerden echt was gebeurd.
Later op mijn zending bleef ik opkomen voor de kerk en de profeet Joseph Smith, maar niet meer uit principe. Ik getuigde van hem omdat, zoals de profeet zelf gezegd, ‘ik [het] wist, en ik wist dat God het wist, en ik kon het niet loochenen’ (Geschiedenis van Joseph Smith 1:25).
Illustratie John Zamudio