Mijn ware doel als zendeling
Ik was nog maar twee maanden op zending in Argentinië toen ik vernam dat mijn jongere, en enige, zus zich had verloofd. Rebecca en ik trokken toen we jong waren veel met elkaar op en we droomden van elkaars huwelijk, maar nu zou ik niet naar dat van haar kunnen komen.
Mijn ouders stuurden mij de plannen, foto’s, menu’s en programma’s, maar toch voelde ik mij buitengesloten, alleen en ver weg van alles. Het zendingswerk ging moeizaam. Ik begon mij af te vragen wat ik zo ver van huis aan het doen was en wat ik daar nu eigenlijk te zoeken had.
Niettemin wist ik dat de Heer mij geroepen had en ik had een groot getuigenis van het gebed en de macht van het priesterschap. Ik kreeg een troostrijke zegen waarin werd bevestigd dat ik op de juiste plek was.
Als zendelingen spraken we vaak over de aansporing in Moroni 10:4–5. Ik geloofde echt in de belofte in die verzen — dat als ik God, mijn eeuwige Vader, iets in de naam van Jezus Christus vroeg, Hij de waarheid ervan aan mij zou openbaren door de macht van de Heilige Geest. Ik bad vurig of ik er goed aan had gedaan om naar Argentinië te gaan in plaats van thuis te blijven, waardoor ik mijn zuster had kunnen helpen bij de voorbereidingen op haar huwelijk. Toen haar huwelijk dichterbij begon te komen, werden ook mijn gebeden vuriger. Ik voelde de geruststellende invloed van de Geest, maar ik bleef toch op een antwoord hopen.
Twee weken vóór het huwelijk liepen mijn collega en ik naar huis na de middagmaaltijd te hebben gebruikt bij leden van de gemeente waarin wij werkzaam waren. De gemeente was in een stadje in het midden van Argentinië, waar de mensen gewoon waren siësta te houden. Op dat tijdstip van de dag zag je gewoonlijk niemand.
Terwijl we verder liepen, werden we door een jonge man nageroepen. Omdat veel jonge mannen ons plaagden, deden we of we niets hoorden en liepen verder. Toen hij weer riep, kreeg ik het gevoel dat we moesten reageren.
Hij heette Horacio en hij wilde weten of we vriendinnen waren van de twee jonge vrouwen die het Boek van Mormon lazen met zijn nicht. Hij zei dat hij een speciaal gevoel had gekregen terwijl de zusters, die uit dezelfde gemeente als wij kwamen, voorlazen. Hij wilde weten of hij naar onze kerk kon komen.
Toen wij Horacio met behulp van een paar gemeenteleden les gaven, ging hij al gauw van het evangelie houden. Hij bracht veranderingen in zijn leven aan voor het evangelie, maar zijn familie maakte bezwaren en zijn vrienden keerden hem de rug toe. Niettemin voelde Horacio dat de Heer hem liefhad en verlangde Hem te volgen. Horacio onderwijzen was een van de beste ervaringen van mijn zending.
Terwijl mijn familie in de Oaklandtempel (Californië) zat te wachten totdat mijn zus een van de verordeningen ontving die haar zouden voorbereiden op het celestiale koninkrijk, zat ik in een kerkgebouwtje in General Pico te wachten op Horacio, die een gesprek had dat hem zou voorbereiden op zijn eerste heilsverordening — de doop. Mijn zus had zich zonder mijn hulp kunnen voorbereiden op haar verordeningen, Horacio was dat alleen wellicht niet gelukt. Hij had mijn collega en mij nodig om hem in het evangelie te onderwijzen, en ik had hem nodig om mij aan het ware doel van een zendeling te herinneren — mensen tot Christus brengen.
Toen ik aan het eind van mijn zending op het punt stond Argentinië vaarwel te zeggen, was Horacio zich aan het voorbereiden op zijn eigen zending. Door hem had mijn hemelse Vader mijn gebeden verhoord, waarna Hij Horacio stuurde om de gebeden van anderen te verhoren.