Dinhi ra Ka!
Ang paggahin og panahon uban sa akong pamilya usa ka malipayon kanunay nga kasinatin alang kanako. Tungod kay ako nagtrabaho nga usa ka railroad engineer, ang akong iskedyul dili matag-anan. Usahay balhinon ako ngadto sa layo nga mga lugar ug temporaryong malayo sa akong asawa ug mga anak. Niining mga panahona, makita nako sila sulod sa pila lamang ka adlaw sa usa ka semana —ug kana human sa layo nako nga pagdrayb pauli.
Kausa, ang akong asawa, nga si Scarlett, ug ang among mga anak mibiyahe aron pagbisita kanako atol sa usa sa akong mga bakasyon. Ang among mga anak nalingaw nga matulog sa usa ka lawak sa motel ug mangaon sa mga restawran. Kini nga biyahe nahimong usa ka bakasyon alang kanila. Kining malipayong panagkita dali rang milabay, ug sa wala madugay nagginaksanay kami ug nanamilit. Nagtan-aw sa sa akong samin, akong nakita ang sakyanan ni Scarlet nga nawala na sa panan-aw samtang nagbulag kami og agianan sa freeway. Mipadagan ko og balik ngadto sa railroad, ug si Scarlett midala sa among mga anak pauli.
Mipahiyom ako samtang naghunahuna sa akong pamilya ug nakahukom nga motawag ni Scarlett aron pasalamatan siya pag-usab sa iyang pagbisita kanako. Akong gikuot ang akong cell phone sa bulsa sa akong amerikana, pero wala kini. Human sa walay kapuslanan nga pagpangita, akong nahinumduman nga ang cell phone aksidenting nabutang sa sakyanan ni Scarlett.
Gamiton nako ang akong cell phone aron makontak ang akong pamilya, pero gikinahanglan usab kini sa akong trabaho. Managlahi ang direksyon nga gipadulngan nako ug sa akong asawa sulod na sa 10 minutos, pero kinahanglan nga akong makuha ang akong cell phone. Nakahukom ako nga kinahanglang magdali ako sa sunod nga overpass, mobalik sa lahi nga direksyon, ug maningkamot sa pag-apas sa akong asawa. Samtang nangandam ako nga motuyok pabalik, daw nakadungog ako og tingog nga nag-ingon, “Hunong!”
Naghinay-hinay ako, bisan og ang matag molabay nga gutlo dugang makapalisud sa pagkuha sa akong cell phone.
Ikaduha nga hunahuna miabut: “Dinhi ra Ka!”
Kining kusog nga pagbati misanap kanako. Misupak sa pangatarungan ug rason, mipadaplin ko ug mipalong sa sakyanan. Wala ko makahibalo kon ngano, pero akong gibati nga kinahanglan ko nga mohunong. Sa akong pagsunod sa unsay akong gibati nga usa ka pag-aghat gikan sa Espiritu Santo, ang akong gibati nga kahadlok napulihan og kalinaw. Mihalad ko og mapainubsanon nga pag-ampo, mapasalamaton sa direksyon ug giya sa Langitnong Amahan.
Sa wala madugay akong nakit-an si Scarlet nga nagdrayb paingon kanako. Sa dihang nakakita siya kanako, iyang gipahunong dayon ang sakyanan ug miduol kanako nga dala ang cell phone.
“Giunsa nimo pagkahibalo nga mohunong ug maghulat?” nangutana siya.
Malipayong mga luha ang mipuno sa among mga mata samtang akong giistorya kaniya ang akong kasinatian nga nakadawat og pag-aghat gikan sa Espiritu Santo.
Kana nga hitabo nagpabilin kanako, ug dili gayud nako ikalimud ang balaan nga tabang nga akong nadawat nianang adlawa. Milig-on kini sa among mga pagpamatuod nga ang Langitnong Amahan nakahibalo sa detalye kada minuto sa atong mga kinabuhi. Naningkamot akong magpabilin nga takus nianang mao nga giya nga akong nadawat daghang mga tuig na ang milabay.
Wala ako makahibalo kon ngano, pero akong gibati nga kinahanglan ko nga mohunong.