Ang Manluluwas Wala Makalimot Kanako
Sa bata pa ako, ang akong inahan mitudlo kanako unsaon sa pag-ampo, ug ako moadto sa simbahan uban kaniya kada Dominggo. Ang akong mga igsoong babaye ug lalaki mga miyembro sa choir sa lokal nga parokya nga simbahan sa Hertfordshire, England, ug natural lang ang pagsunod sa ilang ehemplo ug motambong.
Tungod kay otso anyos pa lamang ako, wala kinahanglana nga ako motambong sa pagpangalawat sayo sa mga buntag sa Dominggo. Matulog lang ako pero mobangon gihapon ug magbiseklita paingon ngadto sa labing importante nga tulumanon sa buntag.
Sa tunga-tunga sa tingtugnaw niadtong 1952, adunay usa ka pye sa preskong snow sa yuta sa gawas ug mibagtok sa sulod diha sa mga bintana sa akong kwarto, ako mitikungkong sa higdaanan, determinado nga dili moadto sa simbahan nianang Dominggo.
Ang akong inahan mitawag nga pabangunon na ko, pero nagpakaaron-ingnon ko nga natulog. Dayon akong nadungog ang iyang mga tunob nga misaka sa hagdanan. Misinggit ko, “Ok ra. Mobangon na ko.”
Dayon ilawom sa akong gininhawa miingon ako, “Unsay buot ipasabut? Wala man say tawo nga ginganlan og Jesukristo.” Diha-diha dayon usa ka tingog ang misulod sa akong ulo ug miingon ngari kanako, “Aduna, ug ikaw moserbisyo kanako sa umaabut.” Ang tingog daw natural ra kaayo, sama sa usa ka higala nga nakigsulti kanako. Milabay ang mga katuigan, bisan pa niana, ug ako nakalimot mahitungod sa kasinatian.
Midako na ako, miapil sa Royal Navy, ug paglabay sa siyam ka mga tuig nagsugod ako sa pagtrabaho sa fire-protection nga kompaniya. Usa ka gabii human sa trabaho, nakadungog kong may nanuktok sa pultahan. Sa dihang akong giablihan, duha ka sister nga mga misyonaryo ang mipaila sa ilang mga kaugalingon. Gikapoy ako, hugaw, ug gigutom, maong misugyot ako nga mobalik sila pagkataud-taod nianang gabhiona o sa ubang panahon.
Sa akong ka surprisa mibalik sila paglabay sa usa ka oras. Ako silang giimbitar sa pagsulod. Sa nagsugod na sila sa pagsulti, nasayud ako nga adunay butang nga espesyal sa ilang mensahe. Ang akong panimalay ingon og lahi, ug ako nasayud nga kini naggikan niining duha ka mga sister.
Ilang gitudlo ang unang panaghisgutan nianang gabhiona ug ang ikaduha nga panaghisgutan sa misunod nga gabii. Duha ka mga elder dayon ang moabut kada gabii hangtud nahuman ang tanang mga panaghisgutan. Nagsugod ako og basa sa Basahon ni Mormon ug nag-ampo. Nagluhod aron mag-ampo sa unang higayon sulod sa 20 ka tuig mao ang labing espirituhanon nga kasinatian nga akong nasinati sukad sa akong kinabuhi.
Mipasalig ako nga magpabunyag usa ka semana human matapos ang mga panaghisgutan. Human sa akong bunyag, si Elder Ross ug si Elder Fullerger mipandong sa ilang mga kamot sa akong ulo aron hatagan ako sa gasa sa Espiritu Santo. Sa dihang midapat na ang ilang mga kamot sa akong ulo, ang akong kasinatian uban sa Espiritu 20 ka tuig na ang milabay mibalik kanako. Adunay bililhong butang nga gipreserbar ngari kanako—pero natago tungod sa tanang mga kasaypanan nga akong nabuhat sa akong kinabuhi—kini espirituhanong nahiusa sa akong panumduman. Hilabihan ang kalipay sa akong paghunahuna nga ako pinangga kaayo sa Manluluwas nga wala Siya makalimot kanako.
Mapasalamaton ako sa mga misyonaryo kinsa mitudlo kanako sa ebanghelyo ug sa mga miyembro sa akong unang ward nga miamuma kanako. Labaw sa tanan, mapasalamaton ako sa akong Manluluwas, kansang pagkaanaa akong giduha-duhaan pero karon mapasalamaton akong nag-alagad.
Usa ka tingog ang misulod sa akong ulo ug miingon, “Adunay tawo nga ginganlan og Jesukristo.”