Een geschenk van liefde
Ze vond het niet prettig als we zongen. Dus waarom stonden we op kerstavond voor haar deur om haar een muzikaal geschenk te geven?
Na de neergang van mijn vaders cateringbedrijf stond mijn familie voor een ernstige financiële situatie. Ik herinner me dat mijn moeder met tranen in haar ogen thuiskwam en niet wilde vertellen wat er aan de hand was, zelfs niet toen ik daarnaar vroeg. Al gauw moesten we naar een kleine eenkamerflat verhuizen omdat we ons niets beters konden veroorloven.
Voorheen was de kersttijd altijd een periode geweest vol kookfestijnen, nieuwe kleren, feestjes, bezoeken aan interessante plekken, en cadeautjes geven en ontvangen. Mijn moeder was er erg goed in en werd door ons dan ook ‘de kerstvrouw’ genoemd. Ze gaf graag, en met Kerstmis gaf ze met veel liefde en enthousiasme van alles aan de mensen om haar heen. Bij het opgroeien probeerden ook wij meer aan anderen te gaan denken dan aan onszelf.
Maar dat jaar wisten we niet wat we moesten doen. Mama begon zich zorgen te maken, want dit zou ons eerste kerstfeest in onze nieuwe behuizing zijn. En ze kon maar niets bedenken om aan andere mensen te geven. Maar we spraken haar moed in omdat we wisten dat we op onze eigen bescheiden manier toch iets konden doen om de kerstgeest te verbreiden.
Toch konden we ons maar nauwelijks redden. En bovendien hadden we grote moeite om de vrede in onze nieuwe omgeving te bewaren. De verhuurster van de woning was geen christen en ze ergerde zich aan ons omdat we vroeg opstonden voor een gezinsgebed en enkele lofzangen. Haar kamer was naast de onze, en ze werd wakker van het zingen. Ze klaagde er vaak over, dus probeerden we zachtjes te zingen om haar niet te storen. Toen ze inzag dat we toch niet ophielden met ons gezinsgebed op de vroege ochtend, hield ze geleidelijk op met klagen.
En toen had mijn vader een idee. Hij bedacht dat we als kerstcadeautje voor de verhuurster kerstliedjes voor haar konden zingen. Iedereen vond het een fantastisch idee — behalve ik. Ik maakte hevig bezwaar en herinnerde mijn familieleden aan al haar klachten over ons gezinsgebed. Ik stelde voor om te gaan zingen voor iemand die het zou waarderen, en niet voor haar.
Maar mijn vader stond erop om het plan uit te voeren. Hij legde uit dat het een manier voor ons was om te laten zien dat we ondanks het godsdienstverschil toch vrienden waren. Ik had geen keus en moest wel met de andere familieleden kerstliederen uitkiezen en oefenen om voor haar te zingen.
Op kerstavond gingen we naar haar deur en klopten aan. Ze deed niet meteen open en ik werd al bijna boos en zei tegen mijn vader dat het verspilde moeite was. Maar toen ik naar de anderen keek, zag ik dat die allemaal glimlachten — ze waren blij met wat we aan het doen waren. Ik kreeg het verlangen om dat ook te voelen.
Uiteindelijk deed de verhuurster de deur open, en heel even wist ze niet wat ze moest doen. Mijn vader legde rustig uit dat we graag voor haar wilden zingen, en mochten we binnenkomen om dat te doen. Ze liet ons binnen. We zongen alle kerstliederen die we ons konden herinneren — niet alleen de liederen die we hadden geoefend. Al gauw ontstond er een fijne sfeer. We wisten wel dat ze de betekenis van de teksten misschien niet begreep, maar ze glimlachte terwijl we zongen. Ze vertelde dat ze zich eenzaam had gevoeld en dat ze naar haar eigen familie verlangde toen ze ons zag. Voordat we vertrokken, wensten we haar een fijn kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar. Ze bedankte ons en we gingen terug naar onze kamer.
Voor het slapen gaan die avond dacht ik na over wat er was gebeurd. Ik bedacht dat je een kerstcadeautje niet altijd in de winkel hoeft te kopen of hoeft te maken; eigenlijk draait het om onze bedoeling en het verlangen dat we hebben om iets te doen waar een medemens blij van wordt. Ik besefte dat het grootste geschenk dat we met Kerstmis kunnen geven niet met geld te koop is: het is een geschenk van liefde.
Die avond wist ik dat mijn familie de kerstgeest had gevoeld door een eenzame buurvrouw een kleine dienst te bewijzen.
Illustratie Dilleen Marsh