Ik had geen tempelaanbeveling

Anne-Mette Howland (Utah, VS)

Toen ik zeventien jaar was, had ik een sterk verlangen om een tempel van de kerk te zien. Ons gezin woonde in Denemarken, waar toen nog geen tempel was. De heiligen in Denemarken waren destijds aangewezen op de tempel in Zwitserland en Engeland. Ik kende niemand in die landen, dus van een reis alleen kon geen sprake zijn.

Maar ik had wel familie in Utah, dus besloot ik om geld te sparen zodat ik de Salt Laketempel kon bezoeken en daar doop voor de doden kon verrichten. Ik schreef naar mijn tante en haar familie in Utah of ik op bezoek kon komen. Zij waren enthousiast over mijn plannen.

Na een jaar had ik eindelijk genoeg geld gespaard voor mijn langverwachte trip. Enkele dagen nadat ik in Utah was aangekomen, bracht mijn tante me met de auto naar de Salt Laketempel. Ik was erg opgetogen om alles met eigen ogen te zien en om doop voor de doden te gaan doen. Bij de ingang vroeg een tempelwerker echter naar mijn tempelaanbeveling. Niemand had me ooit iets gezegd over een tempelaanbeveling! De tempelwerker legde me vriendelijk uit wat een tempelaanbeveling is en zei dat ik die van mijn bisschop kon krijgen.

Mijn hart zonk me in de schoenen. Ik zou tevreden moeten zijn met het bezoek aan mijn familie en om de tempel alleen aan de buitenkant te zien.

Tijdens de vasten- en getuigenisdienst de volgende zondag had ik de behoefte om mijn getuigenis te geven. Ik vertelde de aanwezigen hoe gezegend ze waren dat ze zo dicht bij een tempel woonden. Ik zei ook dat ik graag naar binnen zou gaan maar dat ik geen aanbeveling had, hoewel ik altijd had geleerd om volgens de normen van het evangelie te leven. Ik besloot mijn getuigenis met de aanmoediging aan de leden om de tempel zo vaak mogelijk te bezoeken.

Na de dienst kwam de bisschop van mijn familie naar me toe en zei dat hij zou proberen mij aan een tempelaanbeveling te helpen. We maakten een afspraak voor een gesprek. Tijdens het gesprek vroeg hij of mijn bisschop Engels sprak. Ik zei van niet. Hij antwoordde: ‘En ik spreek geen Deens.’ Mijn hart zonk me weer in de schoenen.

Maar de bisschop zei: ‘Je bent dat hele eind hierheen gekomen; laten we het nog niet opgeven. Ik weet dat de Heer ons zal helpen. We moeten alleen geloof hebben.’

Hij vroeg me toen naar het telefoonnummer van mijn bisschop in Denemarken, dat ik toevallig bij me had. Ik was verrast dat de zoon van de bisschop de telefoon opnam. Hij vertelde dat hij net van zijn zending in Engeland was teruggekeerd. Toen ik dat aan de Amerikaanse bisschop vertelde, zei hij: ‘Mooi. Dan kan hij voor ons vertalen.’

Weldra waren we met zijn vieren aan de telefoon — mijn bisschop nam een tempelinterview met mij af en zijn zoon zorgde voor de vertaling voor de Amerikaanse bisschop. Al spoedig had ik mijn aanbeveling en kon ik eindelijk de tempel betreden! Ik kan niet beschrijven hoe blij ik was dat de Heer de weg voor mij had geopend.

Ik ben later in de tempel getrouwd en ben gezegend met vier prachtige kinderen. Ik ben erg dankbaar dat onze hemelse Vader ons tempels heeft gegeven, en ik ben dankbaar dat mijn gezin verzegeld is en dat we, als we rechtschapen leven, eeuwig samen kunnen zijn.