Mijn geborduurde pony’s
Sandra Jennings (New Mexico, VS)
Ik heb een borduurwerk van twee pony’s waar ik ongeveer een jaar aan heb gewerkt. Ik was er bijna mee klaar toen ik erachter kwam dat ik een fout in de kleur van een van de pony’s had gemaakt. Die kleur kon op zich wel voor een paardenvacht, zodat ik de fout pas zag toen de kleur van de pony niet strookte met de aangrenzende kleuren op het doek.
Ik was er kapot van. Ik had er al die tijd aan gewerkt. De gedachte om alle kruissteken van de verkeerde kleur weer uit te halen werd me bijna teveel. Met tranen in mijn ogen gooide ik het borduurwerk in de afvalbak.
Ik ging aan de tafel met mijn naaispullen zitten en treurde om het verlies van mijn fraaie borduurwerk en wilde aan iets anders beginnen. Maar ik kon me er niet toe zetten — ik kon het project waaraan ik zo hard gewerkt had niet zomaar loslaten. Ik viste het doek weer uit de afvalbak. Ik vond een knoop aan de achterzijde van de verkeerde kleur en knipte die voorzichtig door. Ik peuterde de draad aan de voorzijde los.
Soms verliep de verwijdering van de draad vlot. Andere keren bleek dat minder makkelijk te gaan. Ik wist niet altijd precies hoe ik een en ander ongedaan kon maken. Soms moest ik de draad per steek doorknippen. Mijn zoon was onder de indruk dat ik er zo veel aan deed om het goed te krijgen. Het ging immers maar om een borduurwerkje.
Bij het verwijderen van de steken moest ik aan bekering denken en hoe moeilijk het was om sommige van mijn fouten te herstellen. Ware bekering vergt het nodige aan verlangen, arbeid en verdriet, maar is de moeite waard.
Toen ik de steken opnieuw aanbracht, moest ik eraan denken dat bekering het door de verzoening van Jezus mogelijk maakt om de plekken van zonde uit mijn leven weg te halen en opnieuw te beginnen. Mijn ‘bekeringspony’s’ hangen bij mij thuis als een vriendelijke maar levendige herinnering om het goede te doen en het nooit op te geven als het mis gaat. Ook doen ze me eraan denken dat de verzoening door onze bekering alles kan herstellen.