De juiste koers varen in deMarshalleilanden
Als we op onze levensreis tussen de klippen door laveren, is de hulp van trouwe kerkleden belangrijk om de veilige haven van ons hemels thuis te bereiken.
Zeelieden bepaalden hun koers vroeger op basis van de stand van de zon, de maan en de sterren. In de nacht hielden ze hun ogen goed gericht op de Poolster. Met die vaste positie beschikten de zeevaarders over een hemels ankerpunt, waarmee ze de juiste koers naar hun bestemming konden aanhouden.
Bij de Marshalleilanden in de Grote Oceaan hebben de zeelieden een andere techniek ontdekt. Daar stromen golfpatronen, of zeedeiningen, volgens een vast patroon tussen de koraaleilanden door. Een ervaren zeeman kan honderden kilometers van het ene eiland of atol naar het andere varen door het ingewikkelde net van deiningen te volgen — elk fungerend als een soort eenrichtingsweg. Wie de plaats en richting van de zeedeiningen kent, kan andere reizigers veilig naar hun bestemming loodsen.
Voor ons als kerkleden is Jezus Christus het volmaakte voorbeeld, wiens ware licht ons leidt. Zijn wetten en verordeningen zijn als de zeedeiningen, en kunnen ons veilig naar onze hemelse woonplaats loodsen. Toch zijn er ook anderen die ten behoeve van ons allen met de Meesterstuurman samenwerken. In de volgende verhalen vertellen drie Marshalleilandse leden hoe ze de stormen op hun levensreis met de hulp van anderen hebben doorstaan en tot Christus zijn gekomen.
De invloed van een rechtschapen vrouw
Hirobo Obeketang leunt glimlachend achterover op de bank. Hij en zijn vrouw, Linda, zijn net klaar met de gezinsavond met vier van hun kinderen en de zendelingzusters. Ze hebben de zendelingen ook een vismaaltijd voorgeschoteld, compleet met ogen en staart — een van de gebruiken in Majuro, de hoofdstad van de Marshalleilanden. Hirobo vertelt over zijn leven en hoe dankbaar hij is voor de kerk, het evangelie en zijn gezin, in het bijzonder zijn vrouw.
Het is juni 2009. De ring Majuro (Marshalleilanden) is net een dag geleden georganiseerd, en Hirobo is als de eerste ringsecretaris geroepen. Hirobo is volgens de nieuwe ringpresident, Arlington Tibon, ‘heel erg sterk’ en een van de getrouwe leiders van het eiland.
Maar Hirobo erkent als eerste dat dat tot voor kort niet zo was. Hij onderstreept juist dat zijn vrouw de sterke is — degene die hem heeft geholpen om te veranderen. Hij legt uit: ‘Ik heb me laten dopen toen ik acht jaar was, maar werd op mijn zestiende minderactief.’
Een paar jaar later ging hij met Linda samenwonen, die geen lid van de kerk was. In 2000 kreeg Linda belangstelling voor de kerk nadat ze pas had ontdekt dat Hirobo zich als kind had laten dopen. Ze maakte afspraken met de zendelingzusters.
‘Twee jaar lang bestudeerde ze het geloof, waarna ze zich wilde laten dopen’, zegt Hirobo. ‘We moesten eerst trouwen, maar dat wilde ik helemaal niet. Ik was in de war, ik was volop met de verleidingen van de wereld bezig. Ik zag het belang van het gezin niet in en het kon me eigenlijk niets schelen wat anderen zeiden.’
Linda bracht haar kinderen verder in de kerk groot, hoewel ze geen lid was. Elk jaar vroeg ze Hirobo om met haar te trouwen, zodat ze zich kon laten dopen. Elke keer weigerde hij. In de loop der jaren lieten twee van hun dochters zich dopen, maar Hirobo was niet bij hun doop aanwezig.
Toen overleed in 2006 hun negenjarige zoon, Takao, door stuipen en hoge koorts. Ongeveer driehonderd leden uit het district Majuro woonden de begrafenis bij om het gezin tot steun te zijn.
‘Hun steun was echt belangrijk voor mij’, zegt Hirobo. ‘Het begon me te dagen dat God me wellicht iets duidelijk wilde maken.’
Hij moest eraan denken dat hij de doop van zijn vrouw in de weg stond, terwijl hij zelf lid van de kerk was. ‘Zij werd steeds sterker. Ze was echt een inspiratiebron voor mij’, zegt hij.
‘Ik ging zitten met de gedachte dat ik de eerste helft van mijn leven erop had zitten. Ik vroeg me af of ik zo door wilde gaan. Kon ik de tweede helft van mijn leven in dienst van God stellen? Ik begon te bidden en overwoog naar de kerk terug te keren om God te dienen.’
Hirobo vroeg de zendelingen hem opnieuw de leer van de kerk bij te brengen. President Nelson Bleak van het zendingsgebied Majuro (Marshalleilanden) en andere kerkleden, waaronder districtspresident Arlington Tibon, sloten vriendschap met hem. Uiteindelijk besloot Hirobo om terug te keren, en voor hij het wist woonde hij niet alleen de avondmaalsdienst maar ook de zondagsschool en de priesterschapsvergadering bij. Uiteindelijk hakte Hirobo de knoop door.
‘Toen ik terugkwam, zei ik: “Dit is het. Dit ga ik doen.” En mijn leven is er volledig door veranderd.’
Hirobo en Linda trouwden op 30 augustus 2008. Hij ontving als snel het Aäronisch priesterschap en doopte zijn vrouw. Twee maanden later ontving Hirobo het Melchizedeks priesterschap en werd hij als districtssecretaris geroepen.
Hirobo kijkt zijn vrouw aan en zegt met een glimlach: ‘Ze kon niet geloven dat ik haar doopte. Stel je voor — ze heeft er acht jaar op moeten wachten, van 2000 tot 2008. Ze is geweldig.’
Het voorbeeld van een rechtschapen vader
Soms werkt onze gids, net als een zeeman, nauw met ons samen om ons te leren hoe we onze levensreis met succes kunnen volbrengen. Vaak slaagt de zeeman daar in door het goede voorbeeld te geven dat wij kunnen volgen. Dat was ook het geval met Frank, de vader van Patricia Horiuchi.
Na zijn ontmoeting met de zendelingen nodigde Frank hen geregeld uit om te komen eten. Hij volgde al snel de lessen. Maar niemand anders in zijn gezin wilde iets met de kerk te maken hebben. ‘Als we de zendelingen aan zagen komen, vluchtten we allemaal weg — mijn jongere broertjes en zusjes en ik’, zegt Patricia.
Frank liet zich in juli 2007 door de zendingspresident, Nelson Bleak, dopen. Dat bracht een ommekeer bij Patricia en de andere kinderen teweeg.
‘Ik zag mijn vader veranderen’, zegt ze. ‘Ik wist dat als het evangelie mijn vaders hart kon raken, dat ook voor mij gold, en dat ik mijn leven kon veranderen. Ik besloot dan ook om de lessen van de zendelingzusters te volgen. Ze spoorden me aan om het Boek van Mormon en de Bijbel te bestuderen. Mijn broer en ik hadden daarvoor ruzie gehad, en ik had hem nooit vergeven. Toen las ik in de Schriften dat God ons zal vergeven als wij anderen vergeven.’ (Zie 3 Nephi 13:14–15.)
Patricia zag in dat ze haar broer moest vergeven om haar leven te kunnen veranderen, rein te zijn en gemoedsrust te hebben. En dat deed ze ook.
‘Nadat ik me van mijn verkeerde houding had bekeerd en een nieuwe persoon werd die de geboden onderhield, was ik erg blij. Ik wist dat ik me moest laten dopen zodat ik bij de ware kerk zou horen’, zegt ze. ‘De kerk heeft me de juiste koers voorgehouden. Ik ben van verkeerde invloeden verlost. Ik heb geleerd respect te hebben voor mijn ouders, mijn school af te maken en op het goede pad te blijven.’
De invloed van een rechtschapen man
Lydia Kaminaga was net als Hirobo Obeketang als kind al lid van de kerk, maar werd in haar tienerjaren minderactief. En het verhaal van haar terugkeer is net zo opmerkelijk als uniek.
Lydia en haar man, Kaminaga Kaminaga, zijn beiden in het evangelie grootgebracht. ‘Ik heb de leringen van de kerk nooit in twijfel getrokken’, zegt Kaminaga. ‘Ik heb er altijd in geloofd.’
Maar Lydia’s leven nam een andere wending. Ze zegt over toen ze in de brugklas zat: ‘Ik was de enige mormoon op school en voelde me buitengesloten. Ik ging met mijn vrienden en vriendinnen meedoen. Mijn prioriteiten waren verkeerd.’
Lydia’s ouders lieten haar een tijdje in Provo (Utah, VS) bij familie wonen in de hoop dat hun invloed Lydia zou aanzetten het evangelie te gaan naleven. Hoewel ze dingen leerde die ze later wel kon gebruiken, had ze in die tijd geen belangstelling voor de kerk.
Lydia kwam in januari 2002 naar de Marshalleilanden terug, net een maand nadat Kaminaga van zijn zending in Japan was teruggekeerd. Ze ontmoetten elkaar korte tijd later. Hoewel Lydia niet volgens de normen van de kerk leefde, bleef Kaminaga naar hun huis komen, zogenaamd om haar neef, Gary Zackious, te bezoeken.
Uiteindelijk besloot Kaminaga haar ouders te vragen of hij met Lydia uit mocht gaan — naar opbouwende gelegenheden. Hoewel ze hem dat eerst uit het hoofd probeerden te praten, zei Kaminaga uiteindelijk: ‘Ze kan nog steeds veranderen.’ Toen ik dat zei, veranderde de hele sfeer in de kamer’, zegt hij. ‘Haar vader huilde en zei: “Ik heb haar altijd terug in de kerk willen hebben. Je kunt het proberen.”’
Lydia nam Kaminaga eerst niet serieus. Hij was per slot van rekening een keurige teruggekeerde zendeling en zij was al een hele tijd niet actief.
‘Maar hij zag iets wat ik niet zag’, legt Lydia uit. Ze had toch geen verkering met iemand anders, dus ging ze met hem uit. ‘Hij bracht me terug. Als zijn vriendin moest ik aan mijn normen werken. Hij herinnerde mij aan mijn doopverbonden. Hij herinnerde mij aan alle dingen die ik echt had gemist, zoals lezen in de Schriften en gezinsavond. Kaminaga en ik werkten samen aan dienstbetoonprojecten. We lazen in het Boek van Mormon. We gingen naar haardvuuravonden. Hij liet me een andere manier van leven zien. Ik ging op zondag niet alleen naar de avondmaalsdienst, maar woonde ook de zondagsschool en de ZHV bij.’
Door de opbouwende tijd die ze samen doorbrachten, begon Lydia te veranderen en begon haar getuigenis te groeien. Ze moest in sommige opzichten echter nog wel schoon schip maken.
‘Het was moeilijk om terug te komen’, geeft ze toe. ‘Bekering is niet makkelijk, maar ik heb een heel sterk getuigenis van bekering. In veel opzichten ging onze verkeringstijd er vooral om elkaar beter te leren kennen en mij terug naar de kerk te krijgen, om dingen anders te gaan zien.’
‘Het gaat om de relatie’, voegt Kaminaga eraan toe.
Lydia en Kaminaga zijn op 28 november 2002 getrouwd. Een jaar later zijn ze in de Laietempel (Hawaï) verzegeld en gingen ze naar Brigham Young University–Hawaï. Nu wonen ze met hun drie kinderen in de Marshalleilanden. Lydia is werkzaam als zondagsschoolleerkracht voor de jongemannen en jongevrouwen, en Kaminaga is jongemannenpresident.
Hirobo, Patricia en Lydia getuigen dat met geduld, doorzettingsvermogen en de zegeningen van de Heer veel dingen mogelijk zijn. Wie de Heiland volgen en naar de ingevingen van de Heilige Geest luisteren, kunnen iemands leven helpen veranderen, net als de zeelieden die vroeger reizigers huiswaarts loodsten.
Linksboven: Hirobo Obeketang (tevens met zijn gezin op de voorgaande pagina te zien) is werkzaam als hotelmanager. Onder: Patricia Horiuchi was een van de leidinggevenden van de eerste conferentie voor jonge alleenstaanden in de Marshalleilanden in juni 2009 (rechtsonder).
‘Ik heb een sterk getuigenis van bekering’, zegt Lydia Kaminaga, hier te zien met haar man, Kaminaga, en hun dochter, Wellisa.
Foto’s Joshua J. Perkey, behalve waar anders aangegeven; foto van zeilboot © Getty Images