Nindot nga Kabuntagon
Dili kita angayang mahadlok sa umaabut, ni mawad-an og paglaum ug pagmaya, kay ang Dios kauban nato.
Usa ka Huwebes sa gabii sa Jerusalem, si Jesus ug ang Iyang mga disipulo nagtigum sa itaas nga lawak aron pag-obserbar sa Pagpalabay. Ang kalalakin-an nga mikuyog Niya wala masayud nga kini ang tawagon sa umaabut nga Katapusang Panihapon. Kon ila pa lang ning nahibaloan ug unsay ipasabut niini, nanghilak na unta sila.
Ang ilang Agalon, hinoon, hingpit nga nasayud nga ang pag-antus sa Getsemani ug sa Golgota magsugod na sa dili madugay. Ang labing lisud nga panahon sa kasaysayan sa kalibutan nagsingabut; bisan pa niana, si Jesus miingon nila, “Dinhi sa kalibutan aduna kamoy kagul-anan: apan sumalig kamo; gidaug ko na ang kalibutan” (Juan 16:33).
Nagpuyo kita sa panahon nga gubot ug walay kasiguroan, panahon nga gipanagna sa Ginoo kang Enoch nga mailhan pinaagi sa “mga adlaw sa pagkadautan ug sa pagpanimalos” (Moises 7:60). Ang mga kalisdanan nagpaabut, apan kita usab adunay rason nga magmaya, kay nagpuyo kita sa katapusang dispensasyon, diin ang Dios mipahiuli sa Iyang Simbahan ug gingharian sa yuta agig pagpangandam sa pagbalik sa Iyang Anak.
Si Presidente Boyd K. Packer kausa namulong bahin sa iyang mga apo ug sa nagkadaghan nga kagubot sa kalibutan nga ilang gipuy-an. Siya miingon: “Makakita sila og daghang mga panghitabo sa tibuok nilang kinabuhi. Ang uban niini mohagit sa ilang kaisug ug mopalambo sa ilang pagtuo. Pero kon mainampoon silang magtinguha alang sa panabang ug paggiya, pagahatagan sila og gahum ibabaw sa nagkadaiyang mga butang.”
Unya midugang siya: “Ang moral nga mga hiyas diin ang sibilisasyon mismo kinahanglang mosandig paspas kaayong nagkakunhod. Bisan pa man niana, wala ko mahadlok bahin sa umaabut” (“Ayaw Kahadlok,” Liahona, Mayo 2004, 77, 78).
Mga kaigsoonan, dili kita angayang mahadlok sa umaabut, ni mawad-an og paglaum ug pagmaya, kay ang Dios kauban nato. Lakip sa unang narekord nga tambag ni Jesus sa Iyang bag-ong gitawag nga mga disipulo sa Galilea mao ang duha ka pulong nga pahimangno, “Ayaw kahadlok” (Lucas 5:10). Kadaghan Niya balika kanang tambag atol sa Iyang pangalagad. Sa Iyang mga Santos karon, ang Manluluwas miingon, “Paglipay, ug ayaw kahadlok, kay Ako ang Ginoo anaa uban kaninyo, ug mobarug diha kaninyo” (D&P 68:6).
Barugan sa Ginoo ang Iyang Simbahan ug katawhan ug mopabilin kanila nga luwas hangtud sa Iyang pag-anhi. Adunay kalinaw sa Zion ug sa iyang mga istaka, kay Siya namulong “nga ang panagpundok sa yuta sa Zion, ug diha sa iyang mga istaka, alang sa usa ka panalipod, ug alang sa usa ka dangpanan gikan sa unos, ug gikan sa kaligutgut sa diha nga kini ibu-bu nga walay pagkuto diha sa tibuok yuta” (D&P 115:6).
Ang Simbahan nagbarug isip pundasyon nga luwas alang sa mga miyembro niini. Bisan kon ang kahimtang sa kalibutan makalagut usahay, ang matinud-anong mga Santos makakaplag og kadangpan sa mga istaka sa Zion. Ang Ginoo mimando nga ang bato nga gipikas gikan sa bukid nga walay gigamit nga mga kamot mokaylap hangtud kini mopuno sa tibuok yuta (tan-awa sa Daniel 2:31–45; D&P 65:2). Ug walay tawhanong gahum nga makapugong niini, kay ang Dios mao ang tigpasiugda niini nga buhat ug si Jesukristo ang ulohang bato sa pamag-ang.
Si propeta Nephi nakakita og panan-awon nga sa katapusang mga adlaw, ang gahum sa Kordero sa Dios mokunsad “diha sa mga katawhan sa pakigsaad sa Ginoo” ug sila “gisangkapan sa katarung ug uban sa gahum sa Dios sa dako nga himaya” (1 Nephi 14:14).
Kada usa nato, ug atong mga pamilya, mahatagan sa gahum sa Dios isip panagang kon magpabilin kitang matinuoron sa Ang Simbahan ni Jesukristo sa mga Santos sa Ulahing mga Adlaw ug himoon natong giya ang Espiritu. Ang mga pagsulay moabut, ug tingali dili nato masabtan ang tanang nahitabo kanato o sa atong palibut. Apan kon kita mapaubsanon, hilum nga misalig sa Ginoo, Siya mohatag nato og kalig-on ug giya sa kada hagit nga atong atubangon. Kon ang atong bugtong tinguha mao ang pagpahimuot Niya, kita panalanginan og kalinaw.
Sa unang mga adlaw sa Pagpahiuli, ang mga miyembro sa Simbahan nakasinati og grabe nga mga pagsulay. Si Presidente Brigham Young miingon nianang higayuna: “Sa dihang gilibutan sa manggugubot nga panon ug ang pagkalaglag naghulga sa tanang bahin, wala ako makamatikod gawas nga ako mibati og kalipay [ug] sama usab sa akong espiritu, sama sa akong gibati karon. Ang umaabut ingon og dili maayo ug mangitngit kaayo, apan wala ako sukad makakita og panahon niini nga Ebanghelyo gawas sa unsay akong nahibaloan nga ang sangputanan makaayo sa kawsa sa kamatuoran” (Mga Pagtulun-an sa mga Presidente sa Simbahan: Brigham Young [1997], 409–410).
Ang akong kompanyon sa misyon, si Paul, usa ka tawo nga malipayon kanunay. Isip batan-ong amahan, gitakbuyan siya og multiple sclerosis. Apan bisan pa man sa kalisdanan, padayon siya sa pagserbisyo sa uban nga may kalipay. Kausa misulod siya sa akong opisina nga naglingkod sa iyang unang wheelchair ug miingon, “Ang kinabuhi magsugod sa de motor nga wheelchair!” Kanunay kong mahinumdom niya, pipila ka tuig sa wala pa siya namatay, nga naggunit sa Olympic torch samtang nagsakay sa wheelchair nga may gatusang miabiba. Sama nianang nagdilaab nga kalayo, ang pagtuo ni Paul wala gayud miawop sa unos sa kinabuhi.
Dihang estudyante pa ko sa Brigham Young University, nagpuyo ko kauban ang pipila ka batan-ong mga lalaki. Ang akong kauban sa kwarto, si Bruce, tingali mao ang pinakapositibo sa tanan nakong nailhan. Wala gyud mi kadungog niya nga misulti og negatibo bahin sa laing tawo o bisan unsang kahimtang, ug imposible nga dili madasig kon naa siya. Ang iyang kamaya nagagikan sa pagsalig sa Manluluwas ug sa Iyang ebanghelyo.
Usa ka bugnaw nga adlaw, laing higala nako, si Tom, naglakaw tabok sa university campus. Alas 7:00 pa lang kadto sa buntag, ug ang kampus mingaw ug ngitngit. Kusog kaayo ang snow, inubanan sa kusog nga hangin. “Pagkabati sa panahon,” naghunahuna si Tom. Mipadayon siya og lakaw, ug diha sa kangitngit ug sa snow, nakadungog siya nga may nagkanta.
Sama sa gilauman, agi sa grabe nga unos sa snow migawas ang pirmeng positibo nga higala, si Bruce. Nagtuyhad ang mga kamot, nagkanta siya og awit gikan sa Broadway musical nga Oklahoma: “Ah, kanindot sa buntag! “Ah, kanindot sa adlaw! Nindot akong gibati, maayo rang tanan karong adlawa” (Richard Rodgers ug Oscar Hammerstein II, “Oh, What a Beautiful Morning” [1943]).
Sukad niana, kanang malipayong tingog diha sa ngitngit nga unos nahimong simbolo alang kanako kon unsay buot ipasabut sa pagtuo ug paglaum. Bisan sa nagkadautan nga kalibutan, kitang mga Santos sa Ulahing mga Adlaw makakanta sa kalipay, kay nasayud nga ang gahum sa langit anaa sa Simbahan ug katawhan sa Dios. Unta magmaya kita sa kahibalo nga ang nindot nga buntag nagpaabut—ang sinugdanan sa adlaw sa milenyum, diin ang Anak sa Dios mobarug sa Silangan ug mohari sa yuta pag-usab.
Naghunahuna usab ako og duha ka nindot nga kabuntagon sa kasaysayan sa kalibutan. Sa tingpamulak sa 1820, sa buntag sa nindot, hayag nga adlaw sa Palmyra, New York, usa ka batan-on nga ginganlan og Joseph Smith ang misulod sa kakahoyan ug nag-ampo. Ang tubag sa pag-ampo, ang pagpakita sa Amahan ug Anak, misugod sa dispensasyon sa kahingpitan sa panahon ug sa Pagpahiuli sa Simbahan ni Jesukristo sa yuta.
Ang laing nindot nga buntag nahitabo dul-an sa 2,000 ka tuig ang milabay sa gawas sa kinoral nga siyudad sa Jerusalem. Ang adlaw midan-ag sa hilabihan nianang buntag sa Adlaw sa Pagkabanhaw. Gamayng pundok sa kababayen-an ang mibisita sa lubnganan, naglaum nga modihug sa lawas sa ilang Ginoo nga gilansang sa krus. Duha ka anghel ang mihimamat nila ug namahayag: “Ngano nga ang buhi anha man ninyo pangitaa diha sa mga patay? Wala siya dinhi, kondili nabanhaw” (Lucas 24:5–6).
Sa kadaugan ni Jesukristo batok sa sala ug kamatayon, ako mosaksi. Sa plano sa kalooy sa atong Amahan sa Kahangturan ug sa Iyang walay katapusang gugma, ako mopamatuod. Sa pagbangon nato kada buntag, unta mohangad kita sa langit nga may pagtuo ug moingon, “Ah, kanindot sa buntag,” ako nag-ampo sa pangalan ni Jesukristo, amen.