Zusters in het verbond
Als volgeling van Jezus Christus hebben we allemaal zusters die ons liefhebben en steunen — ongeacht onze gezinssamenstelling.
Toen ik als studente in Parijs (Frankrijk) voor het eerst mijn nieuwe wijk bezocht, was ik verbaasd hoe multicultureel ze was. Een lieve vrouw uit Oost-Europa leidde de ZHV. Een paar zusters uit West-Afrika waren zo vriendelijk om me hun zangboek te laten gebruiken. Een Aziatische vrouw die veel moeite had gedaan om haar les in het Frans te vertalen, gaf een van de mooiste lessen die ik ooit gehoord had. Hoewel ik als jonge Amerikaanse achtduizend kilometer van mijn vaderland woonde, voelde ik me thuis bij deze lieve vrouwen. We kwamen uit Frankrijk, Cambodja, Ivoorkust, Oekraïne en de Verenigde Staten — maar onze verschillen in leeftijd en cultuur deden er niet toe. De geest van zusterschap verenigde ons.
Ik besefte in die prille studentenjaren voor het eerst hoe ongelofelijk het netwerk van zusters was waar ik heel mijn leven al lid van was geweest. Ik groeide zonder biologische zusters op en vond het daarom soms moeilijk om mij een helder beeld van zusterschap te vormen. Hoewel ik erg dankbaar ben voor mijn geweldige ouders en broers, verlangde ik toch naar zusters om mee te lachen, praten en het leven mee te ervaren. Maar in plaats daarvan heb ik geleerd om op de zusters in de ‘eenheid des geloofs’ te vertrouwen (Efeziërs 4:13). Ik heb uit vele ervaringen geleerd dat ik op deze zusters kan rekenen. Dankzij het evangelie van Jezus Christus heb ik zusters!
De wereld wil ons laten geloven dat verschillen in gezinssituatie, cultuur of persoonlijkheid ons uiteen drijven. In werkelijkheid zijn zusters verenigd in liefde, in dienstbetoon en in ons goddelijke erfgoed als kinderen van onze hemelse Vader. Deze eenheid spoort ons aan onze doopverbonden na te komen. We hebben beloofd om ‘tot de kudde Gods toe te treden en zijn volk te worden genoemd en [zijn] gewillig elkaars lasten te dragen, opdat zij licht zullen zijn;
‘Ja, en [zijn] gewillig te treuren met hen die treuren; ja, en hen te vertroosten die vertroosting nodig hebben, en om te allen tijde en in alle dingen en in alle plaatsen waar [wij ons] ook [mogen] bevinden, als getuige van God op te treden’ (Mosiah 18:8–9).
Tot de kudde Gods toetreden
Zusters kunnen elkaar op verschillende manieren aansporen om die doopverbonden na te komen. Ting Chang uit Taiwan trad als tiener tot ‘de kudde Gods’ toe. Omdat ze thuis financiële moeilijkheden hadden, sloeg Ting haar lunch over, zodat het gezin geld kon sparen. Jina, een klasgenote, merkte het. Jina’s moeder gaf haar dochter elke dag extra eten mee voor Ting. Jina nodigde haar vriendin al gauw uit om mee naar de kerk te komen. Jina’s moeder had zich onlangs laten dopen en Jina volgde de zendelingenlessen. De naastenliefde die deze vrouwen haar toonden, liet een diepe indruk op Ting na en ze begon de zendelingenlessen ook te volgen.
Ting en Jina lazen beiden in de Schriften en hielden een dagboek bij met hun bijzondere ervaringen. Hun zusterlijke band groeide toen ze zich op dezelfde dag lieten dopen. Momenteel zijn ze beiden op voltijdzending om de vreugde van het evangelie van Jezus Christus te verspreiden. Jina, haar moeder en Ting zijn door het naleven van de normen van de Heer en het op zich nemen van zijn naam zusters geworden.
Elkaars lasten dragen
Liefdevol dienstbetoon is ook een kenmerk van waar zusterschap. Door met liefde te dienen en op huisbezoek te gaan, krijgen we in de kerk kansen voor dat dienstbetoon. Jacqueline Soares Ribeiro Lima uit Brazilië vertelt hoe twee huisbezoeksters haar en haar gezin tot zegen waren toen ze te horen kreeg dat ze een bipolaire persoonlijkheidsstoornis had en het haar aan kracht ontbeerde om regelmatig naar de kerk te gaan: ‘Mijn man, Vladimir, deed alles wat hij kon om me door de ergste stadia van de ziekte heen te slepen. De zwaarste tijden heeft hij alleen doorstaan — tot twee geweldige vrouwen als mijn huisbezoeksters geroepen werden.’
Die twee vrouwen, Rita en Fátima, toonden hun liefde door meer over de aandoening te weten te komen en Jacquelines gezin te steunen. Ze voelde voortdurend hun oprechte interesse in haar. Ze organiseerden onder andere een klein feestje voor Jacqueline en naaiden een jurk voor haar dochter. Uiteindelijk hielp de oprechte zorg van Rita en Fátima Jacqueline op geestelijk vlak, waardoor ze weer regelmatig naar de kerk kon gaan, geschraagd door hun kracht.
Of de lasten van onze zusters nu van lichamelijke, emotionele of geestelijke aard zijn, het is prachtig als we met liefde de hand reiken aan de uitgeputte jonge moeder, het verlegen nieuwe bijenkorfmeisje, de eenzame oude dame of de overbelaste ZHV-presidente. Verbondsvrouwen ‘scheppen behagen in dienstbetoon en goede werken’1 en benaderen hun uitgeputte zusters om ze op te bouwen.
Treuren met hen die treuren
Gelovige vrouwen volgen het voorbeeld van de Heiland als ze anderen een liefdevolle hand reiken. Er staat in de Schriften misschien geen beter voorbeeld van onzelfzuchtige liefde dan Noömi uit Betlehem en haar schoondochter Ruth uit Moab. Na de dood van Noömi’s man en zoons koos Ruth ervoor om haar schoonmoeder te dienen. Noömi nam met veel verdriet de beslissing om naar haar eigen land terug te keren. Hoewel deze vrouwen een andere culturele en godsdienstige achtergrond hadden, sloten ze vriendschap door elkaar in hun rechtschapen levenswandel te steunen en samen beproevingen te doorstaan.
Ruths voorbeeld en dienstbetoon waren zo prachtig dat Noömi niet langer rouwde, maar vreugde vond in haar geweldige schoondochter en zuster in het evangelie. Ze hadden zo’n sterke band dat andere vrouwen die hun wederzijdse liefde zagen, opmerkten: ‘Geprezen zij de Here die [u] uw schoondochter [gegeven heeft], die u liefheeft, […] zij, die u meer waard is dan zeven zonen’ (Ruth 4:14–15).
Hen vertroosten die vertroosting nodig hebben
De Tahitiaanse Raihau Gariki kreeg een vertroostend briefje van een zuster in haar wijk toen ze vlak vóór haar achttiende verjaardag als ZHV-leerkracht geroepen werd. Ze was nerveus omdat ze les moest geven aan ‘moeders en grootmoeders, vrouwen die al zoveel kennis en levenservaring hadden en vele beproevingen hadden doorstaan.’ Na haar eerste les, kreeg ze ‘een briefje vol liefde’ van een vrouw die de les gevolgd had. Het briefje krikte haar zelfvertrouwen op en ze plakte het in haar dagboek om haar kracht in moeilijke tijden te geven.
Zusters in het evangelie troosten en steunen elkaar in beproevingen. J. Scott Featherstone, een ringpresident in Utah, herinnert zich dat hij samen met zijn vrouw een zuster in de ring bezocht die haar man net verloren had. ‘Mijn vrouw hield haar gewoon in haar armen, huilde met haar en troostte haar tot ze zich geliefd voelde.’ Soms is zusterschap zo eenvoudig.
Als getuige van God optreden
Er ontstaat grote kracht als vrouwen van alle leeftijden zich verenigen en ‘sta[an] voor waarheid en deugd’.2 Ons zusterschap in het evangelie van Jezus kan ons versterken, ongeacht onze omstandigheden in deze wereld die steeds goddelozer wordt. Zelfs erg jonge meisjes kunnen als getuigen optreden: De zesjarige meisjes in het jeugdwerkklasje van Jessica Vosaniyaqona uit Californië (VS) herinnerden haar aan, en getuigden over, het belang van het gezin.
Ook de oudere zusters zijn belangrijke voorbeelden. Kimm Frost uit Utah werd door vele vrouwen, onder wie Ursula Squires, aangespoord om sterk te blijven in het evangelie. Kimm vertelt: ‘Zuster Squires was mijn collega huisbezoekster toen ze al een flink stuk in de negentig was. Ze kon amper zien of horen, maar was volledig aan het evangelie toegewijd. Ze ging elke zondag naar de kerk en was een getrouwe huisbezoekster. […] Ze heeft me geïnspireerd.’ Door het geven van hun getuigenis of het goede voorbeeld worden zusters verenigde volgelingen van de Meester.
Zusters in Gods kerk
De vrouwen die ‘te allen tijde en in alle dingen en op alle plaatsen […] als getuige van God [optreden]’ (Mosiah 18:9) zijn echt mijn zusters geworden. Ik heb een voltijdzending vervuld. Toen ik mijn oproep kreeg naar het zendingsgebied Temple Square in Salt Lake City — het enige zendingsgebied ter wereld dat volledig uit zusters bestaat — voelde ik me best ongemakkelijk bij het idee om zoveel vrouwen om me heen te hebben. Maar ik had me geen zorgen hoeven maken. Mijn getuigenis van zusterschap groeide exponentieel door om te gaan met ontelbare vrouwen die ieder met hun dagelijkse bezigheden van de Heiland getuigden.
Op mijn eerste kerstavond in het zendingsveld bracht mijn zendingspresident alle zusters bijeen om samen een opbouwende film te bekijken. Op zeker ogenblik in de film hielpen twee zusters elkaar om erg zware beproevingen te doorstaan. Hun eenheid ontroerde me. Tijdens de film keek ik naar alle stralende zusters om me heen en de Geest getuigde krachtig tot me dat zusterschap een eeuwige band is die onze hemelse Vader verordend heeft, waar ik ook deel van uitmaakte. Wat een schitterende waarheid: we zijn nooit alleen, want de Heer heeft ons zusters gegeven.
De auteur woont in Utah (VS).
Foto van vrouwen in de democratische Republiek Kongo, Howard Collett