Հաղորդությունը և Քավությունը

Երեց Ջեյմս Ջ. Համուլա

Յոթանասունից

Հաղորդության արարողությունը պետք է դառնա առավել սուրբ և սրբազան մեզանից յուրաքանչյուրի համար:

Գեթսեմանիի և Գագաթի նախօրեին Հիսուսը հավաքեց միասին Իր Առաքյալներին մի վերջին երկրպագության համար: Նրանք հավաքվեցին Երուսաղեմում աշակերտներից մեկի տան վերնահարկում: Այդ ժամանակ Զատկի օրեր էին:¹

Նրանց առաջ ավանդական զատկական կերակուր էր՝ զոհաբերված գառ, գինի և բաղարջ, որոնք խորհրդանիշներն էին՝ Իսրայելի գերությունից և մահից փրկության² և գալիք փրկագնման, որը դեռ պետք է իրագործվեր:³ Ճաշի ավարտին Հիսուսը վերցրեց հացը, օրհնեց և կտրեց այն,⁴ և տվեց Իր Առաքյալներին՝ ասելով. «Առեք կերեք»:⁵ «Այս է իմ մարմինը, որ ձեզ համար տրվում է. այս արեք իմ հիշատակի համար»:⁶ Նույն ձևով Նա վերցրեց գինու բաժակը, օրհնեց այն և փոխանցեց Իր շուրջը գտնվողներին՝ ասելով. «Այս բաժակը նոր ուխտն է իմ արյունովը»,⁷ «որ թափվում է … ի թողություն մեղաց»:⁸ «Այս արեք իմ հիշատակի համար»:⁹

Այդքան պարզ, սակայն խորիմաստ ձևով Հիսուսը նոր արարողություն հիմնեց Աստծո ուխտյալ ժողովրդի համար: Այլևս կենդանու արյուն չպետք է թափվեր, ոչ էլ կենդանու մարմին պետք է այրվեր ի սպասումն Քրիստոսի փրկագնող զոհաբերության, ով դեռևս պետք է գար:¹⁰ Փոխարենը, արդեն իսկ եկած Քրիստոսի կոտրված մարմնի և հեղված արյան խորհրդանիշները պետք է ճաշակվեին ի հիշատակ Նրա քավող զոհաբերության:¹¹ Մասնակցել այդ նոր արարողությանը կնշանակեր հանդիսավոր կերպով ընդունել Հիսուսին որպես Քրիստոս և ողջ սրտով ցանկանալ հետևել Նրան և պահել Նրա պատվիրանները: Ովքեր կկարևորեն դա և այդպես կվարեն իրենց կյանքը, հոգևոր մահը կանցնի նրանց կողքով և նրանք կունենան հավերժական կյանք:

Հաջորդող ժամերին և օրերին Հիսուսն անցավ Գեթսեմանիով, Գագաթով և հաղթականորեն դուրս եկավ Արիմաթացու գերեզմանից: Հիսուսի հեռանալուց հետո Երուսաղեմում և շրջակայքում ապրող Նրա հավատարիմ աշակերտները հավաքվեցին միասին միաշաբաթի օրը, որ «կտրեն հացը»,¹² և նրանք անում էին դա «մշտապես»:¹³ Հիրավի, նրանք դա անում էին ոչ միայն հիշելու իրենցից հեռացած Տիրոջը, այլև հայտնելու իրենց երախտագիտությունը և ցույց տալու իրենց հավատքը առ իրենց համար կատարված Նրա զարմանահրաշ Փրկագնումը:

Հատկանշականն այն է, որ երբ Հիսուսն այցելեց Իր աշակերտներին Ամերիկաներում, Նա նաև նրանց մեջ հիմնեց հաղորդությունը:¹⁴ Դա անելիս Նա ասաց. «Այս պիտի դուք միշտ հետևեք, որ կատարեք»¹⁵ և «դա կլինի մի վկայություն Հորը, որ դուք միշտ հիշում եք ինձ»:¹⁶ Կրկին, Վերականգնման արշալույսին, Տերը հիմնեց հաղորդության արարողությունը, տալով մեզ նույն հրահանգները, որոնք տվել էր Իր վաղեմի աշակերտներին:¹⁷

Հաղորդության արարողությունը կոչվեց «Եկեղեցու ամենասուրբ և սրբազան արարողություններից մեկը»:¹⁸ Այն պետք է դառնա առավել սուրբ և սրբազան մեզանից յուրաքանչյուրի համար: Հիսուս Քրիստոսն Ինքը հիմնեց այդ արարողությունը, որ հիշեցնի մեզ, թե ինչ է արել մեզ փրկագնելու համար և ուսուցանեց, թե ինչպես կարող ենք օգուտ քաղել Նրա Փրկագնումից և այդպիսով կրկին ապրել Աստծո հետ:

Մի փոքր հացի կտոր ճաշակելով մենք ցույց ենք տալիս, որ հիշում ենք Հիսուս Քրիստոսի ֆիզիկական մարմինը, մարմին, որը կրեց ամեն տեսակի ցավեր, չարչարանքներ և գայթակղություններ,¹⁹ մարմին, որը այնպես կրեց չարչարանքի բեռը, որ արյունահոսեց ամեն ծակոտիից,²⁰ տառապեց և մահացավ խաչի վրա:²¹ Մենք ցույց ենք տալիս մեր հավատքը, որ չնայած այդ մահացած մարմինը ննջում էր, այն դուրս եկավ գերեզմանից կրկին ի կյանք, որպեսզի այլևս չտեսնի հիվանդություն, քայքայում կամ մահ:²² Եվ ճաշակելով հացը մենք ընդունում ենք, որ Քրիստոսի մահկանացու մարմնի պես մեր մարմինները կազատվեն մահվան կապանքներից, հաղթականորեն կբարձրանան գերեզմանից և կմիավորվեն մեր հավերժական հոգիների հետ:²³

Մի փոքր բաժակ ջրով մենք ցույց ենք տալիս, որ հիշում ենք Հիսուսի հեղված արյունը և հոգևոր տառապանքը, որ Նա կրեց ողջ մարդկության համար: Մենք հիշում ենք հոգևարքը, երբ արյունը մեծ կաթիլներով թափվեց Գեթսեմանիում:²⁴ Մենք հիշում ենք, որ Նա ծեծվեց և մտրակահարվեց Իրեն ձերբակալողների կողմից:²⁵ Մենք հիշում ենք արյունը, որ Գագաթում թափվեց Նրա ձեռքերից, ոտքերից և կողերից:²⁶ Եվ մենք հիշում ենք Իր տառապանքի մասին ասված Նրա իսկ խոսքերը. «Որքա՜ն դառը, դու չգիտես, որքա՜ն սուր, դու չգիտես, այո՛, որքա՜ն ծանր՝ տանելու, դու չգիտես»:²⁷ Վերցնելով ջուրը մենք ընդունում ենք, որ Նրա արյունը և տառապանքը քավեց մեր մեղքերը և որ Նա կվճարի մեր մեղքերի համար, երբ մենք ընդունենք և ստանանք Նրա ավետարանի սկզբունքները և ծեսերը:

Այսպիսով, հացով և ջրով մենք հիշում ենք մեզ մահից և մեղքից ազատող Քրիստոսի Փրկագնումը: Սկզբում հացը և հետո ջուրը ընդունելու հերթականությունն աննպատակ չէ: Հացը ճաշակելը մեզ համար հիշեցում է մեր անձնական հարության անխուսափելիությունը, որը միայն մարմնի և հոգու վերականգնման մեջ չի կայանում: Հարության զորությամբ մենք բոլորս կվերականգնվենք Աստծո ներկայության մեջ:²⁸ Այդ իրականությունը մեզ համար կյանքի հիմնարար հարց է: Հիմնարար հարցը, որին առերեսվում ենք մենք բոլորս, կայանում է ոչ թե նրանում, թե արդյոք կապրենք մենք, այլ ում հետ կապրենք մահանալուց հետո: Չնայած որ մեզանից յուրաքանչյուրը վերադառնալու է Աստծո ներկայություն, մեզանից ոչ բոլորը կմնան Նրա հետ:

Մահկանացու կյանքում մեզանից յուրաքանչյուրն ապականվում է մեղքով և զանցանքով:²⁹ Մենք կունենանք ոչ այնքան առաքինի մտքեր, խոսքեր և գործեր:³⁰ Մի խոսքով, մենք մաքուր չենք լինի: Եվ Աստծո ներկայության մեջ անմաքուր լինելու հետևանքների մասին Հիսուսը լիովին հստակ է ներկայացրել. «Ոչ մի անմաքուր բան չի կարող բնակվել … նրա ներկայության մեջ»:³¹ Այդ իրականությունը պարզ դարձավ Ալմա Կրտսերի համար, ով երբ տեսավ սուրբ հրեշտակին, պրկվեց, հոգին տակնուվրա եղավ և տանջվեց իր անմաքրության պատճառով, այնպես որ նա ցանկացավ դառնալ «բնաջինջ թե հոգով, թե մարմնով, որ [նա] չբերվեր կանգնելու Աստծո ներկայության մեջ»:³²

Հաղորդության ջուրը ճաշակելիս, մեզ ուսուցանվել է ինչպես ենք մաքրվում մեղքից և զանցանքից, և այսպիսով՝ կանգնում Աստծո ներկայության մեջ: Իր անմեղ արյունը հեղելով Հիսուս Քրիստոսը բավարարեց արդարադատության պահանջները ամեն մեղքի և զանցանքի համար: Այնուհետև Նա առաջարկեց մաքրել մեզ, եթե մենք բավարար հավատք ունենանք առ Նա ապաշխարելու համար, ընդունենք փրկող բոլոր ծեսերն ու ուխտերը, սկսած մկրտությունից, և ստանանք Սուրբ Հոգին: Սուրբ Հոգին ստանալուն պես մենք մաքրագործվում և սրբագործվում ենք: Հիսուսը շատ հստակ է ներկայացրել այդ վարդապետությունը.

«Ոչ մի անմաքուր բան չի կարող մտնել [Աստծո] արքայությունը. … ոչինչ չի մտնում նրա հանգստի մեջ, բացի նրանցից, ովքեր լվացել են իրենց հագուստներն իմ արյունով: …

Արդ այս է պատվիրանը. Ապաշխարեք, դուք, աշխարհի բոլոր ծայրեր, և եկեք ինձ մոտ ու մկրտվեք իմ անունով, որպեսզի դուք կարողանաք սրբագործվել՝ ընդունելով Սուրբ Հոգին, որպեսզի դուք կարողանաք կանգնել անբիծ իմ առջև վերջին օրը»:³³

Սա է Քրիստոսի վարդապետությունը:³⁴ Երբ մենք ստանում ենք այդ վարդապետությունը և համապատասխանաբար ապրում մեր կյանքը, արդյունքում մենք լվացվում ենք Քրիստոսի արյունով և մաքրվում:³⁵

Հաղորդության աղոթքներով մենք ցույց ենք տալիս, որ ընդունում ենք Քրիստոսի այդ վարդապետությունը և պարտավորվում ապրել համապատասխանաբար: Առ Աստված՝ մեր Հավերժական Հայրը մեր աղոթքում մենք հայտարարում ենք, որ «միշտ կհիշենք» Նրա թանկագին Որդուն: Նախ, մենք վկայում ենք հիշելու մեր «պատրաստակամությունը», իսկ այնուհետև վկայում, որ մենք «իրոք» հիշում ենք: Այդպիսով, մենք հանդիսավոր կերպով պարտավորվում ենք հավատք գործադրել առ Հիսուս Քրիստոս և մահից ու մեղքից մեզ ազատող Նրա Փրկագնումը:

Այնուհետև մենք հայտարարում ենք, որ «կպահենք նրա պատվիրանները»: Դա հանդիսավոր պարտավորվածություն է ապաշխարելու համար: Եթե մեր մտքերը, խոսքերը կամ գործերը նախկինում չեն եղել այնպիսին, ինչպիսին պետք է լինեին, մենք կրկին պարտավորվում ենք այսուհետ մեր կյանքն առավել համահունչ դարձնել Նրա կամքի հետ:

Հաջորդը մենք հայտարարում ենք, որ «կամենում ենք մեզ վրա վերցնել Որդու անունը»:³⁶ Դա հանդիսավոր պարտավորվածություն է՝ հնազանդվել Նրա իշխանությանը և կատարել Նրա աշխատանքը, որը ներառում է բոլոր փրկող արարողություններն ու ուխտերը ստանալը:³⁷

Երբ պահում ենք այդ սկզբունքները, հաղորդության աղոթքներում մեզ խոստացվում է, որ մենք «Նրա Հոգին մեզ հետ կունենանք»:³⁸ Հոգին կրկին ստանալը բարձրագույն օրհնություն է, քանի որ Հոգին մաքրագործում և սրբագործում է մեզ մեղքից և զանցանքից:³⁹

Եղբայրներ և քույրեր, ժամանակի և հավերժության մեջ ամենակարևոր իրադարձությունը Հիսուս Քրիստոսի Քավությունն է: Նա, ով իրագործեց Քավությունը, մեզ տվեց հաղորդության արարողությունը, որպեսզի ոչ միայն հիշենք, այլև հայցենք օրհնությունները՝ ողորմածության այդ գերագույն արարքի: Այս սուրբ արարողությանը պարբերաբար և պատշաճ մասնակցելը օգնում է մկրտությունից հետո շարունակել պատրաստակամ ընդունել Քրիստոսի վարդապետությունը և ապրել դրանով, և դրանով իսկ հետամուտ լինել և ավարտել սրբագործման գործընթացը: Իսկապես, հաղորդության արարողությունը օգնում է մեզ հավատարմորեն տոկալ մինչև վերջ և ստանալ Հոր լիությունիցը, նույն կերպ ինչպես Հիսուսը, շնորհք շնորհքի տեղ:⁴⁰

Ես բերում եմ իմ վկայությունը մեզ բոլորիս մահից և մեղքից փրկագնելու Հիսուս Քրիստոսի զորության և Նրա քահանայության ծեսերի զորության մասին, այդ թվում՝ հաղորդության, որը պատրաստում է մեզ «տեսնել Աստծո, այսինքն Հոր երեսը և ապրել»:⁴¹ Թող որ մենք ընդունենք հաղորդությունը հաջորդ շաբաթ և հաջորդող յուրաքանչյուր շաբաթ, ավելի խորը փափագով և առավել լուրջ նպատակով, ես աղոթում եմ Տեր Հիսուս Քրիստոսի անունով, ամեն:

Հղումներ

1. Տես Մատթեոս ԻԶ.17–20, Մարկոս ԺԴ.12–17, Ղուկաս ԻԲ.7–18:

2. Տես Ելից ԺԲ, Թուոց ԺԸ.16–25, Bible Dictionary, “Feasts.”

3. Տես Ելից ԺԳ.12–13, Մոսիա 2.3–4, Մովսես 5.5–8:

4. Տես Մատթեոս ԺԶ.26, Մարկոս ԺԴ.22, Ղուկաս ԻԴ.19, Ա Կորնթացիս ԺԱ.24: Ի տարբերություն դրա, երբ Հիսուսն Իր Հարությունից հետո հիմնում է հաղորդությունը նեփիացիների մեջ, Նա կտրում է հացը, այնուհետև օրհնում այն (տես 3 Նեփի 18.3):

5. Մատթեոս ԻԶ.26, Մարկոս ԺԴ.22, Ա Կորնթացիս ժԱ.24:

6. Ղուկաս ԻԶ.19, տես նաև Ա Կորնթացիս ԺԱ.24:

7. Ղուկաս ԻԲ.20, տես նաև Մատթեոս ԻԶ.28, Մարկոս ԺԴ.24, Ա Կորնթացիս ԺԱ.25:

8. Մատթեոս ԻԶ.28

9. Ղուկաս ԻԲ.19, տես նաև 3 Նեփի 18.11:

10. Տես 2 Նեփի 11.4, 25.24–25, Հակոբ 4.5, Ալմա 34.14, 3 Նեփի 9.17, 19–20, Մովսես 5.5–8:

11. Տես Հովհաննես Զ.51–57, Ա Կորնթացիս ԺԱ.24–26, Վարդապետություն և Ուխտեր 20.40:

12. Գործք Ի.7:

13. Գործք Բ.42:

14. Տես 3 Նեփի 9.19–20, 18.1–11, 20.3–9, 26.13:

15. 3 Նեփի 18.6:

16. 3 Նեփի 18.7:

17. Տես Վարդապետություն և Ուխտեր 20.75, 27.2, 59.9–12:

18. Եկեղեցու Նախագահների ուսմունքները. Ջոզեֆ Ֆիլդինգ Սմիթ (2013), 96: «Ըստ իս, Եկեղեցու բոլոր ժողովներից հաղորդության ժողովն առավել սրբազան, սուրբ ժողովն է» (Teachings: Joseph Fielding Smith, 95):

19. Տես Ալմա 7.11:

20. Տես Ղուկաս ԻԲ.44, Մոսիա 3.7, Վարդապետություն և Ուխտեր 19.18:

21. Տես Սաղմոս ԻԲ.16, Հովհաննես ԺԹ.33–34, 20.25–27, 3 Նեփի 11.14, Վարդապետություն և Ուխտեր 6.37, James E. Talmage, Jesus the Christ, 3rd. ed. (1916), 669:

22. Տես Մատթեոս ԻԸ.6, Ղուկաս ԻԴ.6, 39, Հովհաննես Ի.20, Վարդապետություն և Ուխտեր 76.22–24:

23. Տես Հովհաննես 6.51–59, Ալմա 11.42–44, 40.23; 3 Նեփի 27.13–15:

24. Տես Ղուկաս ԻԲ.44, Մոսիա 3.7, Վարդապետություն և Ուխտեր 19.18:

25. Տես Եսայիա ԾԳ.5, Մատթեոս ԻԶ.67, ԻԷ.26, 29–30, Մարկոս ԺԴ.65, ԺԵ.15, 19, Ղուկաս ԻԲ.63–65, Հովհաննես ԺԹ.1, Մոսիա 15.5:

26. Տես Մատթեոս ԻԷ.35, Մարկոս ԺԵ.15, Ղուկաս ԻԳ.33, Հովհաննես ԺԹ.16, 33–34:

27. Վարդապետություն և Ուխտեր 19.15:

28. Տես Ալմա 11.42–45, 3 Նեփի 27.13–15:

29. Տես Մովսես 6.55:

30. Տես Մատթեոս Ե.27–28, ԺԲ.36, Հակոբոս Գ.1–13, Մոսիա 4.29–30, Ալմա 12.14:

31. Մովսես 6.57, տես նաև Ա Կորնթացիս Զ.9, Եփեսացիս Ե.5, 1 Նեփի 10.21, 15.33–34, Ալմա 7.21, 11.37; 40.26; 3 Նեփի 27.19; Վարդապետություն և Ուխտեր 1.31–32:

32. Ալմա 36.15, տես նաև հատված 14, Հայտնություն Զ.15–17, Ալմա 12.14:

33. 3 Նեփի 27.19–20:

34. Տես 2 Նեփի 31.2–21, 3 Նեփի 11.31–41, 27.13–22, Վարդապետություն և Ուխտեր 76.40–42, 50–54, 69–70:

35. Տես 3 Նեփի 27.19, տես նաև Հայտնություն Ա.5–6, Է.14–15, Ալմա 5.21, 13.11–12, Եթեր 13.10–11, Մովսես 6.59–60:

36. Վարդապետություն և Ուխտեր 20.77, Մորոնի 4.3:

37. Տես Dallin H. Oaks, His Holy Name (1998); Dallin H. Oaks, “Taking upon Us the Name of Jesus Christ,” Ensign, May 1985, 80–83:

38. Վարդապետություն և Ուխտեր 20.77, 79, Մորոնի 4.3, 5.2:

39. Տես Հռովմայեցիս ԺԵ.16, Ա Կորնթացիս Զ.11, 2 Նեփի 31.17, Ալմա 5.54, 13.12, 3 Նեփի 27.20, Մորոնի 6.4:

40. Տես Վարդապետություն և Ուխտեր 93.6–20:

41. Վարդապետություն և Ուխտեր 84.22