Het geheime wapen
De auteur woont in Arizona (VS).
Ze hadden Ivy allemaal onderschat.
‘There is something all can give’ (Children’s Songbook, 236).
‘Ivy niet! Ze is een meisje,’ fluisterde Braden die achter Adam stond.
Maar Adam was die dag aanvoerder van het trefbalteam en hij had gekozen. ‘Ik neem Ivy’, herhaalde hij nog iets harder. Tyler, de andere aanvoerder, grijnsde. Zelfs trainer Garcia keek verbaasd bij de tweede keus van Adam.
Ivy keek ook verbaasd en stapte toen verlegen naar voren. Braden kreunde.
Ivy was niet zomaar een meisje. Ze was het kleinste meisje in de klas. Ze zag er niet erg snel uit, en het leek wel alsof de bal groter was dan zij. ‘Ze kan de bal waarschijnlijk niet eens optillen’, zei Braden terwijl Ivy op ze afliep.
‘Misschien wordt ze ons geheime wapen’, zei Adam, en hij probeerde het te laten klinken alsof hij zeker van zichzelf was. Maar dat was niet de reden dat hij haar had gekozen. Ivy had Adam eens verteld dat ze sport niet leuk vond omdat ze altijd als laatste werd gekozen. De andere jongens plaagden Ivy, maar mama en papa hadden Adam gezegd dat jongens respect moesten hebben voor meisjes. En dus koos hij Ivy. Adam zag dat Tyler de grootste jongen uit de klas koos en hoopte dat hij de juiste beslissing had genomen.
Toen de teams compleet waren, blies trainer Garcia op zijn fluit en renden de teams naar de uiteinden van de speelplaats. Trainer Garcia gaf Tyler de bal. Tyler keek naar Adams team en richtte zich toen op Ivy. Hij haalde uit en liet de bal toen gaan.
Boem! De bal raakte de grond en stuiterde zonder iemand te raken. Adam knipperde met zijn ogen. Ivy was net op tijd uit de weg gegaan. Iedereen om hem heen leek verbaasd, maar Adam glimlachte alleen. Misschien was het toch een goed idee om Ivy te kiezen.
Het spel ging verder. Tyler bleef proberen om Ivy met de bal te raken, maar ze bleef wegduiken om de bal te ontwijken. Niemand kon haar met de bal raken. Tyler en enkele van zijn teamgenoten waren zo druk bezig om te proberen Ivy te raken dat ze bijna niet probeerden om iemand anders te raken. Adam grijnsde — dat Ivy klein was, maakte haar beter in trefbal omdat ze klein en snel was, wat het moeilijker maakte om haar te raken.
Uiteindelijk won Adams team de wedstrijd. ‘Je had gelijk met dat geheime wapen,’ zei Braden. ‘Ivy is aardig goed.’
‘Ja,’ zei Tyler. ‘De volgende keer komt ze bij mijn team. Dan winnen we zeker!’ Ivy glimlachte toen ze omringd door haar teamgenoten terug naar het klaslokaal liep.
Adam kon ook alleen maar glimlachen toen hij achter de groep aanliep. Hij was aardig geweest voor Ivy en had de andere jongens geholpen om wat meer respect voor meisjes te hebben. Het grootste geheime wapen was helemaal geen geheim — het was gewoon aardig zijn.