Bespiegelingen
Vuurvliegjes
De auteur woont in Florida (VS).
Hebben we ons oog op eeuwige beloningen of op iets anders gericht?
Illustratie Supansa Wongwiraphab
Een aantal jaar geleden werkte ik op een archeologische site, Aguateca genaamd, in een prachtig, afgelegen deel van Guatemala dat enkel bereikbaar is na een lange boottocht over de kronkelende Petexbatún-rivier.
Op zekere avond keerde ik met enkele archeologen naar Aguateca terug nadat we de dag op een nabijgelegen site doorgebracht hadden. We voeren met de boot over de rivier met alleen het stille gezoem van de motor en het getjilp van de insecten op de achtergrond. Ik leunde tegen de zijkant van de boot en genoot van de rust en de maanloze, bijzonder heldere hemel. Terwijl de boot de kronkels in de rivier volgde, probeerde ik mijn gevoel van richting in stand te houden door me op de Poolster te richten. Soms verdween de Poolster achter de donkere silhouetten van de bomen langs de oever, maar ze kwam altijd weer snel tevoorschijn.
Bij een zekere bocht in de rivier verdween de Poolster weer achter de boomtoppen. Toen de boot naar het zuiden draaide, vond ik ze snel terug. Ik voelde me als een doorwinterd zeeman en was trots dat ik het noorden niet kwijtraakte. Maar na een tijdje besefte ik dat ik het mis had. Ik had de Poolster helemaal niet gevonden, het was zelfs niet eens een ster. Ik was naar een vuurvliegje aan het kijken.
Toen besefte ik pas dat veel van de ‘sterren’ boven ons eigenlijk vuurvliegjes waren die in stilte door de warme avondlucht zweefden. Tot mijn grote verbazing was de gloed van de tientallen vuurvliegjes bijna identiek aan de gloed van de sterren aan de hemel. Door het voortdurende draaien van de boot was het makkelijk om de twee met elkaar te verwarren.
Hoe is het mogelijk dat ik een piepklein vuurvliegje verwar met een prachtige schitterende ster? vroeg ik me af. Het werd me al snel duidelijk: het lag aan het perspectief. Het vrij zwakke en vluchtige licht van de vuurvliegjes kwam alleen maar in de buurt van het licht van de sterren omdat de vuurvliegjes vlak boven mijn hoofd zweefden en de sterren ver weg aan de hemel stonden. Vanuit mijn perspectief leken ze bijna identiek.
Net als de vuurvliegjes lijken verleidingen en beproevingen erg groot omdat ze dichtbij zijn. En tegelijkertijd lijken de beloofde zegeningen, net als de sterren, erg ver weg
Onze geestelijke kortzichtigheid kan veel gevolgen hebben. Hoe verder weg de beloning, hoe meer we in verleiding komen om te denken dat we de dag van onze bekering kunnen uitstellen en toch naar onze hemelse Vader kunnen terugkeren en ons eeuwig erfgoed ontvangen (zie Alma 34:33–34). We beginnen misschien zelfs over de eeuwige beloning te twijfelen, of beslissen dat het leuker is om nu de natuurlijke mens uit te hangen dan op de zegeningen te wachten die we misschien pas veel later krijgen. We zien misschien op tegen de aanhoudende, levenslange strijd tegen zonde of hebben te weinig geloof in de hulp van de Heiland tegen Satans slagen.
Af en toe verliest ieder van ons het eeuwig perspectief; de uitdaging is om het zo snel mogelijk terug te krijgen. Hoewel de wereld ons aantrekkelijke namaakbeloningen aanbiedt, kunnen we Jezus Christus volgen in de kronkels van ons leven en erop vertrouwen ‘dat Hij [waarlijk] beloont wie Hem zoeken’ (Hebreeën 11:6).
Dat boottochtje op de rivier was jaren geleden, maar bij verleiding sta ik nog steeds even stil en zeg ik tegen mezelf: Het is maar een vuurvliegje.