Een gave van leiding voor een kind
Mary R. Durham
Onlangs ontheven tweede raadgeefster in het algemeen jeugdwerkpresidium
Hoe leren we hun van wereldse invloeden los te komen en op de Geest te vertrouwen?
Een jonge vader was letterlijk aan het zinken. Hij maakte samen met zijn kinderen en zijn schoonvader een wandeling rondom het meer. Ze waren omgeven door majestueuze met dennenbomen begroeide bergen en de blauwe lucht met zachte witte wolkjes straalde schoonheid en rust uit. Toen de kinderen het warm kregen en moe werden, besloten de mannen ze op hun rug te nemen en de korte afstand over het meer te zwemmen.
Het leek makkelijk… tot het moment dat de vader het gevoel kreeg dat hij naar beneden getrokken werd. Alles werd zo zwaar. Het water trok hem naar de bodem van het meer en hij raakte in paniek. Hoe kon hij blijven drijven — vooral omdat zijn dierbare dochter op zijn rug zat?
Toen hij riep, was zijn stem wegens de afstand niet te horen. Zijn schoonvader was te ver vooruit om op zijn wanhopige smeekbede om hulp te reageren. Hij voelde zich alleen en machteloos.
Kunt u zich voorstellen dat u zich zo alleen voelt, niet in staat om u ergens aan vast te houden en in een wanhopige worsteling voor uw eigen leven en dat van uw kind? Helaas krijgen we dat gevoel allemaal als we ons in situaties bevinden waarin we dringend hulp nodig hebben om te overleven en onze dierbaren te redden.
Bijna in paniek besefte hij dat zijn doorweekte schoenen hem naar beneden trokken. Terwijl hij zijn best deed om boven water te blijven, probeerde hij zijn zware schoenen uit te trekken. Maar het was alsof ze zich aan hem vastzogen. De veters waren drijfnat en daardoor zat de strik nog strakker.
Met een laatste wanhopige poging wist hij de schoenen van zijn voeten te wrikken, eindelijk kwamen ze los en zakten snel naar de bodem van het meer. Van het zware gewicht dat hem naar beneden sleurde bevrijd, zwom hij razendsnel met zijn dochter naar boven. Hij kon nu verder zwemmen, naar de veilige oever aan de andere kant van het meer.
We hebben allemaal wel eens het gevoel dat we verdrinken. Het leven kan zwaar zijn. We leven in ‘een luidruchtige, drukke wereld. Als we niet voorzichtig zijn, kunnen die wereldse zaken de zaken van de Geest verdrijven.’1
Hoe volgen we het voorbeeld van deze vader en schudden we een deel van het gewicht van de wereld dat we meedragen van ons af, zodat we het hoofd van onze kinderen en ons eigen bezorgde hoofd boven water kunnen houden? Hoe kunnen we, zoals Paulus aanraadde, ‘alle last [afleggen]?’2 Hoe kunnen we onze kinderen voorbereiden op de dag dat ze zich niet langer aan ons en ons getuigenis kunnen vastklampen? Als zij zelf moeten zwemmen?
Wij vinden het antwoord als we deze goddelijke bron van kracht herkennen. Deze bron wordt vaak onderschat, maar wij kunnen er dagelijks gebruik van maken om onze last te verlichten en onze dierbare kinderen te leiden. Die bron is de gave van de Heilige Geest, die ons kan leiden.
Kinderen kunnen zich op achtjarige leeftijd laten dopen. Zij leren over God en sluiten een verbond met Hem. De mensen die van hen houden, staan om hen heen als ze ondergedompeld worden en met een heerlijk gevoel van vreugde uit de doopvont komen. Dan ontvangen ze de onbeschrijflijke gave van de Heilige Geest, die hen voortdurend kan leiden als ze hun best doen voor die zegen.
Ouderling David A. Bednar heeft gezegd: ‘De eenvoud van deze verordening zou ertoe kunnen leiden dat haar belang wordt onderschat. Deze vier woorden — “Ontvang de Heilige Geest” — zijn geen passieve verklaring; ze zijn eerder een aansporing van de priesterschap — een gezaghebbende aansporing om te handelen en niet met ons te laten handelen.’3
Kinderen hebben van nature het verlangen om het goede te doen en lief te zijn. We kunnen hun onschuld, hun zuiverheid voelen. Zij zijn ook heel gevoelig voor de stille, zachte stem.
In 3 Nephi 26 liet de Heer ons zien wat het geestelijke vermogen van kinderen is:
‘Hij maakte hun tong los, en zij zeiden grote en wonderbare dingen tot hun vaders, grotere zelfs dan Hij het volk geopenbaard had; […]
‘ Zij zagen en hoorden die kinderen; ja, zelfs zuigelingen deden hun mond open en zeiden wonderbare dingen.’4
Hoe vergroten wij, ouders, het geestelijke vermogen van onze kleine kinderen? Hoe leren we hun om de wereldse invloeden uit te schoppen en op de Geest te vertrouwen als wij niet bij ze zijn en ze zich alleen in de diepe wateren van hun leven bevinden?
Sta mij toe dat ik u wat suggesties doe.
Ten eerste kunnen we onze kinderen er bewust van maken wanneer zij de Geest horen en voelen. Laten we in de tijd teruggaan, naar het Oude Testament, en zien hoe Eli dat met Samuel deed.
De jonge Samuel hoorde twee keer een stem, rende naar Eli en zei: ‘Hier ben ik.’
‘Ik heb niet geroepen’, antwoordde Eli.
‘Nu kende Samuel de Heere nog niet; het woord van de Heere was nog niet aan hem geopenbaard.’
De derde keer drong het tot Eli door dat de Heer Samuel had geroepen en zei hij tegen Samuel dat hij moest zeggen: ‘Spreek, Heere, want uw dienaar luistert.’5
Samuel begon de stem van de Heer te voelen, te herkennen en ernaar te luisteren. Maar hij was jong en begreep het pas toen Eli met die herkenning hielp. En toen hij onderricht was, kon Samuel met de stille, zachte stem vertrouwd raken.
Ten tweede kunnen we ons thuis en onze kinderen erop voorbereiden om de stille, zachte stem te ervaren. ‘Veel leraren in vreemde talen geloven dat kinderen een taal het beste kunnen leren met behulp van “onderdompelingsprogramma’s”, waarbij ze omgeven worden door mensen die de taal spreken en die een beroep op hen doen om de taal ook te spreken. Ze leren dan niet alleen de woorden, maar leren de taal vloeiend spreken en zelfs in die taal denken. De beste plek voor “onderdompeling” ten bate van geestelijk onderwijs is bij ons thuis, waar geestelijke beginselen de basis voor het dagelijks leven kunnen vormen.’6
‘U moet ze [de woorden van de Heer] uw kinderen inprenten en erover spreken, als u in uw huis zit en als u over de weg gaat, als u neerligt en als u opstaat.’7 Als we ons gezin in de Geest onderdompelen, zal het hart van onze kinderen voor zijn invloed open blijven staan.
Ten derde kunnen we onze kinderen helpen begrijpen hoe de Geest tot hen spreekt. Joseph Smith heeft gezegd: ‘Als Hij naar een klein kind gaat, past Hij Zichzelf aan de taal en vaardigheid van een klein kind aan.’8 Een moeder observeerde haar kinderen en ontdekte steeds meer dat, aangezien kinderen op verschillende manieren leren — sommigen leren visueel, anderen auditief, tactiel of kinesthetisch — de Heilige Geest haar kinderen onderwijst op de manier waarop ieder kind het beste kan leren.9
Een andere moeder vertelde over een ervaring waarbij ze haar kinderen de Heilige Geest leerde herkennen. ‘Soms’, schreef ze, ‘beseffen [kinderen] niet dat een terugkerende gedachte, een gevoel van troost als ze huilen, of precies op het juiste moment aan iets denken manieren zijn waarop de Heilige Geest [met hen] communiceert.’ Ze vervolgt: ‘Ik leer mijn kinderen zich te richten op wat ze voelen [en daarnaar te handelen].’10
De Heilige Geest voelen en herkennen zal het geestelijke vermogen van onze kinderen ontwikkelen en de stem die ze leren kennen zal steeds helderder klinken. Het gaat dan zoals ouderling Richard G. Scott zei: ‘Ik getuig tot u dat als u meer ervaring krijgt met hoe u inspiratie van de Geest ontvangt, u gaandeweg meer vertrouwen zult krijgen in de indrukken die u voelt dan in wat u kunt zien of horen.’11
We hoeven niet bang te zijn als we onze kinderen in de wateren van het leven zien stappen, want wij hebben hen geholpen om zich van werelds gewicht te ontlasten. We hebben ze geleerd om volgens de leiding van de Heilige Geest te leven. Die gave zal de last die ze dragen licht maken en hen terug naar hun hemelse huis leiden als zij ernaar leven en de ingevingen van de Geest opvolgen. In de naam van Jezus Christus. Amen.