Onder heiligen der laatste dagen
We zagen ons kindje sterven
Illustratie Allen Garns
Na de eerste echografie zei onze arts dat er een kans was dat onze baby het syndroom van Down had. Mijn man en ik hadden dat niet verwacht. Mijn toekomstbeeld veranderde meteen.
Ik had tijdens de zwangerschap voortdurend vragen en maakte me zorgen. Maar we bereidden ons zorgvuldig voor op de komst van onze baby. Toen het eindelijk zover was, voelde ik in mijn hart dat er een prachtig en bijzonder kind geboren zou worden.
We noemden hem Santiago. Kort na zijn geboorte vernamen we dat hij niet alleen het syndroom van Down, maar ook ernstige hart-, lever- en longaandoeningen had. De artsen en verpleegsters sloten hem meteen op een beademingsapparaat en een hart-longmachine aan. De dagen verstreken en we begonnen te bespreken hoe we Santiago samen met zijn broers zouden opvoeden. We beseften dat we onze hemelse Vader echt nodig hadden.
De kleine ‘Santi’ maakte vooruitgang en had het beademingsapparaat niet meer nodig. Toen hij zelf begon te ademen, leek hij wel te zeggen: ‘Mama, ik ga sterk zijn en mijn deel doen.’ Hij kneep met zijn handje in onze vingers. Hij was sterk, maar zijn hart begaf het. Hij kreeg een hartstilstand. Kort daarop keerde hij terug naar zijn hemelse Vader.
Ik had nooit verwacht dat ik zoiets zou meemaken. Je kijkt zo uit naar de komst van je kind, maakt plannen voor hem en ziet hem dan sterven. Het is een van de pijnlijkste dingen die ouders kunnen meemaken.
Mijn man en ik gingen na Santiago’s begrafenis naar de tempel. Toen we binnengingen, voelden we ons getroost. Ik wist dat ik mijn kindje op een dag zou leren kennen en als moeder zou kunnen liefhebben. Ik ben dankbaar voor de tempel en voor ons eeuwige gezin. Het is nu aan ons om getrouw te zijn, zodat we met onze kleine Santiago herenigd kunnen worden.