Hoe nabestaanden kunnen genezen

LDS Family Services

Wanneer iemand voor zelfmoord kiest om een eind aan zijn of haar lijden te maken, begint er een gecompliceerd en uniek pijnlijk rouwproces voor dierbare nabestaanden. Gevoelens van verwarring, schuld, verlating, afwijzing en boosheid bundelen zich samen. De onbeantwoorde vragen waarom?, wat heb ik over het hoofd gezien?, waarom heb ik geen ingeving gekregen?, hoe staat het nu met eeuwige zegeningen? en dergelijke kunnen ontzettende onrust veroorzaken. Dat geldt ook voor de gedachte dat zij op de een of andere manier voor de dood van hun dierbare verantwoordelijk zijn.

Nabestaanden zijn vaak geneigd om anderen uit schaamte uit de weg te gaan. Ze zijn bang dat ze met verwijten, veroordeling en stigma te maken krijgen. Nabestaanden vertonen misschien ook aan trauma gerelateerde reacties, vooral degene die het lichaam vindt. Rouwende nabestaanden kunnen zelf ook suïcidale gedachten krijgen.

Die grote kwelling en smart zijn heel reëel. Toch is onze Heiland ‘onder alle dingen […] neergedaald’ (zie LV 88:6; 122:8), ‘opdat Hij naar het vlees zal weten hoe zijn volk te hulp te komen naargelang hun zwakheden’ (Alma 7:12) en ‘opdat wij […] genade vinden om geholpen te worden op het juiste tijdstip’ (Hebreeën 4:16).

Voor wie rouwen:

Leg de schuld niet bij anderen en zeker niet bij uzelf.
Zorg goed voor uw geest: vertrouw op de gave van keuzevrijheid, houd rekening met onverwachte wendingen (zie 1 Nephi 9:6) en vertrouw op de macht van de Heer om genezing en vrede te schenken (zie Filippenzen 4:7).
Zorg goed voor uw lichaam: zorg voor een verstandig patroon wat eten, rust en lichaamsbeweging betreft.
Vraag steun van mensen die u vertrouwt (familie, vrienden, bisschop). Laat anderen u door deze crisis heen helpen.
Onderneem opbouwende activiteiten die voor afleiding zorgen.
Praat met een bekwame therapeut en/of neem deel aan een steungroep voor mensen die met zelfmoord te maken hebben.
Wees geduldig in uw genezingsproces.

Voor wie zorgen voor iemand die rouwt:

Wees liefdevol, maak geen verwijten en oordeel niet. Zie in hoe ‘de Heer […] zijn barmhartigheden aanpas[t]’ (LV 46:15).
Bied hulp, vraag de nabestaanden wat u voor hen kunt betekenen, al is het maar met iets kleins, of vergezel ze naar activiteiten.
Wees geduldig, bied een luisterend oor en accepteer de gevoelens die ze in hun eigen tempo onder woorden brengen.
Mijd clichés en misplaatste geruststellende woorden zoals ‘Het komt wel goed’, ‘Het had erger gekund’, ‘Ik weet hoe je je voelt’, Ik begrijp het wel’, ‘Het is Gods wil’, ‘De tijd heelt alle wonden’ enzovoort.
Probeer geen antwoorden aan te dragen voor vragen waarop geen antwoord is.
Vergelijk hun verdriet niet met uw eigen verdriet, ook niet als het eveneens met zelfmoord te maken had.
Praat net zo met hen over hun dierbare als u over iemand zou praten die op een andere wijze overleden was.
Verzeker betrokken kinderen dat zij er niet verantwoordelijk voor zijn.
Draag mogelijkheden voor extra steun bij hun rouwproces aan als zij dat willen (therapie, steungroepen enzovoort).