Thuis onderwijzen: een vreugdevolle en heilige taak
Devin G. Durrant
Eerste raadgever in het algemeen zondagsschoolpresidium
In ons streven om thuis naar het voorbeeld van Christus te onderwijzen, smeek ik de hulp van de hemel af.
Mijn lieve vrouw, Julie, en ik hebben zes prachtige kinderen grootgebracht. De laatste is net het huis uit. Wat mis ik het om onze kinderen de hele tijd thuis te hebben. Ik mis het om van ze te leren en hun iets te leren.
Vandaag richt ik me tot alle ouders en allen die ouders willen worden. Velen van jullie brengen nu kinderen groot. Voor anderen is die tijd misschien nabij. En voor weer anderen ligt het ouderschap wat verder in de toekomst. Ik bid dat we allen zullen inzien hoe vreugdevol en heilig onze taak is om een kind te onderwijzen.1
Als ouders vertellen we onze kinderen over onze hemelse Vader en zijn zoon Jezus Christus. We helpen ze bij hun eerste gebedje. We steunen en begeleiden ze naar hun eerste stap op het verbondspad,2 de doop. We leren ze om Gods geboden te gehoorzamen. We vertellen ze over zijn plan voor zijn kinderen en helpen ze om de influisteringen van de Heilige Geest te herkennen. We vertellen ze verhalen over profeten van toen en sporen ze aan om de profeten van nu te volgen. We bidden voor hun succes en voelen mee met hun beproevingen. We getuigen tot onze kinderen van de zegeningen van de tempel en proberen ze goed op een voltijdzendeling voor te bereiden. Als onze kinderen zelf ouders worden, geven we ze liefdevolle raad. Maar zelfs dan houden we nooit op hun ouders te zijn. We houden nooit op ze te onderwijzen. Van deze eeuwige roepingen worden we nooit ontheven.
Laten we even stilstaan bij enkele uitgelezen leermomenten met onze kinderen thuis.
Leermomenten tijdens de gezinsavond
Laten we beginnen bij de gezinsavond. In het gelovige gezin waarin ik ben opgegroeid, had deze een hoge prioriteit. Ik herinner me geen specifieke gezinsavondlessen meer, maar ik weet nog wel dat we nooit een week oversloegen.3 Ik wist wat mijn ouders belangrijk vonden.4
Ik moet denken aan een van mijn favoriete activiteiten op de gezinsavond. Mijn vader liet een van zijn kinderen dan ‘de test’ doen. Hij gaf het kind een serie opdrachten, zoals ‘Ga eerst naar de keuken en doe de koelkastdeur open en dicht. Ga dan naar mijn slaapkamer en pak een paar sokken uit mijn kast. Kom dan terug, spring drie keer in de lucht en zeg: “Ik heb het gedaan, papa!”’
Ik vond het geweldig als ik aan de beurt was. Ik wilde alles precies goed doen en genoot zo van het moment dat ik kon zeggen: ‘Ik heb het gedaan, papa!’ Door deze activiteit kreeg ik zelfvertrouwen en kon de beweeglijke jongen die ik toen was beter opletten als zijn vader of moeder in een evangeliebeginsel onderwees.
President Gordon B. Hinckley heeft gezegd: ‘Als u twijfelt aan het nut van de gezinsavond, probeer het dan uit. Roep uw kinderen bij elkaar, onderwijs ze, getuig tot ze, lees samen in de Schriften en heb samen plezier.’5
Er zal altijd weerstand tegen de gezinsavond zijn.6 Toch nodig ik u uit om de obstakels te omzeilen en aan de gezinsavond prioriteit te geven – vooral aan het plezier.
Leermomenten tijdens het gezinsgebed
Ook het gezinsgebed is bij uitstek een leermoment.
Ik vind het geweldig hoe president N. Eldon Tanner tijdens het gezinsgebed door zijn vader werd onderwezen. President Tanner zei daarover:
‘Ik weet nog hoe we op een avond voor ons gezinsgebed knielden en mijn vader tegen de Heer zei: “Eldon heeft vandaag iets stouts gedaan. Het spijt hem, en als U hem wilt vergeven, zal hij het nooit meer doen.”
‘Daardoor was ik vastbesloten het niet weer te doen, veel meer dan ik door straf was geweest.’7
Als jongen kon ik me soms ergeren aan altijd maar gezinsgebed en dacht ik: we hebben toch net een paar minuten geleden gebeden? Als ouder weet ik nu dat je nooit te vaak als gezin kunt bidden.8
Het maakt altijd indruk op me hoe onze hemelse Vader Jezus Christus als zijn geliefde Zoon voorstelt.9 In gebeden laat ik mijn kinderen graag horen hoe ik hun naam noem en tegen onze hemelse Vader zeg hoeveel ik van ze hou. Er lijkt geen beter moment te zijn om liefde voor onze kinderen over te brengen dan met hen te bidden of ze een zegen te geven. Als gezinnen in nederig gebed samenkomen, worden diepgaande en blijvende lessen geleerd.
Onverwachte leermomenten
Onderwijzende ouders zijn net als een arts die oproepbaar is. We moeten altijd klaarstaan om onze kinderen te onderwijzen omdat we nooit weten wanneer zo’n leermoment zich voordoet.
Net als bij de Heiland vindt ons onderwijs niet plaats ‘in een synagoge maar in informele, alledaagse situaties – tijdens een maaltijd met zijn discipelen, bij een waterput of als ze langs een vijgenboom liepen’.10
Jaren geleden vertelde mijn moeder dat haar twee beste evangeliegesprekken met mijn oudere broer Matt plaatsvonden toen ze een keer de was vouwde en toen ze hem naar de tandarts bracht. Een van de vele dingen die ik in mijn moeder bewonderde, was dat ze altijd klaar stond om haar kinderen iets te leren.
Daar hield ze nooit mee op. Toen ik bisschop was, zei mijn moeder, die toen 78 was, dat ik naar de kapper moest. Ze wist dat ik een voorbeeld moest zijn en aarzelde niet mij dat te zeggen. Ik hou van je, mam!
Als vader wíl ik de Schriften bestuderen en overpeinzen om klaar te zijn voor die onverwachte momenten dat ik mijn kinderen of kleinkinderen iets kan leren.11 ‘Soms beginnen ideale leermomenten als een vraag of zorg in het hart van een [gezinslid].’12 Zijn we alert op die momenten?13
Ik hou van deze raad van de apostel Petrus: ‘Wees altijd bereid tot verantwoording aan ieder die u rekenschap vraagt van de hoop die in u is.’14
In mijn tienerjaren deden mijn vader en ik graag wedstrijdjes wie de sterkste handen had. We knepen elkaars hand zo hard mogelijk om het gezicht van de ander van pijn te laten vertrekken. Ik snap nu niet goed wat daar de lol van was, maar toen vonden we het leuk. Na een zo’n wedstrijd keek papa me in de ogen en zei: ‘Je hebt sterke handen, jongen. Ik hoop dat je handen altijd sterk genoeg zullen zijn om nooit een jongedame ongepast aan te raken.’ Toen vroeg hij me om zedelijk rein te blijven en anderen te helpen dat ook te doen.
Ouderling Douglas L. Callister heeft dit over zijn vader verteld: ‘Op weg van werk naar huis zei mijn vader ineens: “Ik heb vandaag mijn tiende betaald. Op de achterkant van de cheque heb ik ‘dank U wel’ geschreven. Ik ben de Heer zo dankbaar voor zijn zegeningen aan ons gezin.”’
Toen complimenteerde ouderling Callister zijn vader en leermeester: ‘Hij leerde ons gehoorzaamheid door zijn hele levenshouding.’15
Soms moeten we ons afvragen: ‘Wat leer ik mijn kinderen over gehoorzaamheid, of ga ik ze daarover leren, door mijn levenshouding?’
Leermoment tijdens Schriftstudie in het gezin
Schriftstudie met het gezin is een ideale tijd om leerstellingen te onderwijzen.
President Russell M. Nelson heeft gezegd: ‘Ouders behoren zich niet alleen zelf vast te houden aan het woord van de Heer, maar hebben ook opdracht van God om hun kinderen dat te leren.’16
Julie en ik hebben geprobeerd onze kinderen consequent en creatief op te voeden. In een bepaald jaar besloten we om het Boek van Mormon als gezin in het Spaans te lezen. Was dat de reden dat de Heer al mijn kinderen naar een Spaanstalig land op zending heeft geroepen? Es posible.
Ik was diep geraakt door wat broeder Brian K. Ashton me vertelde. In zijn laatste jaar van het voortgezet onderwijs lazen hij en zijn vader het hele Boek van Mormon samen. Broeder Ashton houdt van de Schriften. Ze staan in zijn verstand en hart gegrift. Zijn vader had dat zaadje in broeder Ashtons tienerjaren gezaaid. Dat zaadje17 is uitgegroeid tot een diepgewortelde waarheidsboom. Broeder Ashton doet nu hetzelfde met zijn oudere kinderen.18 Zijn achtjarig zoontje vroeg hem laatst: ‘Papa, wanneer mag ik het Boek van Mormon met jou lezen?’
Leermomenten door voorbeeld
Tot slot onderwijzen we als ouders vooral door ons voorbeeld. Ons wordt voorgehouden ‘een voorbeeld voor de gelovigen in woord, in wandel, in liefde, in geest, in geloof en in reinheid’ te zijn.19
Toen Julie en ik laatst op reis waren en naar de kerk gingen, zagen we een voorbeeld van dit vers. Een jongeman die binnenkort op zending ging, sprak in de avondmaalsdienst.
Hij zei: ‘Jullie vinden mijn vader in de kerk zo goed, maar …’ Hij was even stil en ik vroeg me bezorgd af wat hij ging zeggen. Hij vervolgde en zei: ‘Thuis is hij nog beter.’
Na afloop dankte ik deze jongeman voor dat inspirerende eerbetoon aan zijn vader. Toen ontdekte ik dat zijn vader de bisschop van de wijk was. Hoewel deze bisschop trouw diende in zijn wijk, vond zijn zoon dat hij zijn beste werk thuis deed.20
Ouderling D. Todd Christofferson heeft gezegd: ‘Er zijn veel mogelijkheden om […] de opkomende generatie te onderwijzen. Ons hele denken en doen moet erop gericht zijn die optimaal te benutten. Boven alles moeten we ouders blijven aanmoedigen en helpen om beter en consequenter te onderwijzen […] vooral door hun voorbeeld.’21
Zo onderwijst de Heiland.22
Toen we vorig jaar met onze twee jongste kinderen op vakantie waren, stelde Julie voor om in de St. George- en de San Diegotempel doop voor de doden te doen. Ik verzuchtte binnensmonds: ‘Thuis gaan we naar de tempel, nu zijn we op vakantie. Waarom doen we niet iets wat meer weg heeft van vakantie?’ Na het dopen wilde Julie buiten de tempel foto’s maken. Weer mompelde ik in stilte. U raadt wat we gingen doen: foto’s maken.
Julie wil dat onze kinderen onthouden hoe we onze voorouders hebben geholpen, dat wil ik ook. We hadden geen formele les over het belang van tempels nodig. Dat belang bleek uit wat we deden, dankzij een moeder die van de tempel houdt en die liefde aan haar kinderen wil doorgeven.
Ouders die elkaar koesteren en goede voorbeelden zijn, zijn voor hun kinderen een zegen tot in de eeuwigheid.
Tot slot
Ieder van u die thuis zo goed mogelijk probeert te onderwijzen, wens ik vrede en vreugde bij uw pogingen toe. Als u het gevoel heeft dat dingen beter moeten of u zich meer moet voorbereiden, luister dan nederig naar de ingevingen van de Geest en verplicht uzelf ernaar te handelen.23
Ouderling L. Tom Perry heeft gezegd: ‘De gezondheid van een samenleving, het geluk van haar mensen, hun voorspoed en hun gemoedsrust zijn terug te leiden tot het onderricht van de kinderen thuis.’24
Ja, al mijn kinderen zijn het huis uit, maar ik ben nog steeds oproepbaar, steeds alert op die kostbare leermomenten om mijn volwassen kinderen, hun kinderen, en ooit, hoop ik, hun kinderen te onderwijzen.
In ons streven om thuis naar het voorbeeld van Christus te onderwijzen, smeek ik de hulp van de hemel af. In de naam van Jezus Christus. Amen.