Kon ik daar dienen?
Toen ik het allereerste centje in mijn zendingsspaarpot stopte, wist ik al dat ik op zending wilde gaan. Ik had al twaalf jaar gespaard toen werd aangekondigd dat zusters op hun 19e een zending mochten vervullen. Ik wist niet zeker of de tijd voor mij aangebroken was, maar de Heer beantwoordde mijn gebeden en spoorde me aan mijn zendingspapieren in te vullen.
Ik wilde dat ik naar de juiste plek geroepen zou worden en wist dat ik de kerkleiders daarom eerlijk over mijn gezondheidsproblemen moest vertellen. Ik heb epilepsie, een ziekte die onvoorspelbare aanvallen veroorzaakt. Gelukkig kan ik dankzij geneesmiddelen mijn toestand volledig onder controle houden. Maar het was mogelijk dat ik door mijn afhankelijkheid van die geneesmiddelen niet overal kon dienen.
Ik was dan ook totaal verrast toen ik mijn oproep naar het zendingsgebied Santo Domingo-Oost in de Dominicaanse Republiek kreeg! Maar er was een probleem: ik ontdekte dat mijn geneesmiddelen in de Dominicaanse Republiek niet verkrijgbaar waren. Ik begreep het niet. Waarom zou de Heer de leiders van de kerk inspireren om me ergens heen te sturen waar ik mijn geneesmiddelen niet kon kopen?
Ik bad samen met mijn familie om een antwoord. Ik kreeg sterk het gevoel dat de Heer echt wilde dat ik naar de Dominicaanse Republiek op zending ging. En dus gingen we aan de slag. Mijn arts gaf me een voorschrift voor anderhalf jaar, maar onze verzekering wilde de geneesmiddelen slechts voor een jaar vergoeden. We moesten het laatste half jaar dus zelf bekostigen. We gingen in geloof voorwaarts en vonden uiteindelijk een betaalbare optie.
Tijdens mijn aanstelling zei mijn ringpresident in de zegen dat ik geen last van mijn aandoening zou hebben. Ik kan getuigen dat die belofte vervuld is. Ik moest lichamelijk soms tot het uiterste gaan, maar ik weet dat ik dankzij de verzoening van Jezus Christus de moeilijkheden voor en tijdens mijn zending overwonnen heb.