Një Buzëqeshje Miratimi

Frenklin Romero

Manabi, Ekuator

Një natë lagjja jonë zhvilloi një veprimtari për të cilën kishim shpenzuar orë të tëra për t’u përgatitur. Pas veprimtarisë, një kërkues i ri më tha mirupafshim, por pas disa minutash u kthye dhe më tha: “Peshkop, kur duhet të kthehem sërish?” Unë i thashë të dielën dhe djaloshi tha me të shpejtë: “Jo, a nuk ka ndonjë veprimtari tjetër?” Ai ia kishte kaluar kaq mirë me të rinjtë e lagjes sonë saqë donte të kthehej prapë.

Unë bisedova gjithashtu me një çift vizitorësh që kishin marrë pjesë në veprimtari dhe i pyeta se ç’mendim kishin. Bashkëshorti tha: “Qëkurse kemi ardhur këtu, ne kemi ndier paqe dhe qetësi”, diçka të cilën bashkëshortja e tij e pohoi me një tundje koke. U befasova nga kjo gjë sepse kur ata mbërritën në fillim, kishte shumë njerëz që po bisedonin dhe po bënin shumë zhurmë. Por ai vazhdoi, më pa dhe pyeti: “Kjo është Fryma e Shenjtë, apo jo?” I shtangur, munda të thosha vetëm “po”.

Ka pasur shumë gjëra që duheshin bërë për t’u përgatitur për këtë veprimtari, prandaj atë mbrëmje kur përfundoi gjithçka, gjëja e vetme që doja, ishte të shkoja në shtëpi dhe të bija në shtrat. Për shkak se isha aq i lodhur, nuk isha në gjendje të mendoja për bisedat e mia me kërkuesit. Kur mbërrita në shtëpi, bëra lutjen dhe rashë në shtrat, por nuk munda të flija; në mendjen time përfytyrova Zotin që buzëqeshte. Ishte një buzëqeshje miratimi. Në atë çast fillova të kujtoj gjërat e mrekullueshme që kishin ndodhur në veprimtari.

Unë kuptova që zelli dhe dashuria e anëtarëve të lagjes, kishin bërë të mundur që zemrat e atyre kërkuesve të prekeshin. Unë kuptova se buzëqeshja miratuese ishte për atë që po bënim. Nuk munda ta shmangia dot të qarën dhe u ndjeva kaq mirënjohës për dhuratën që na dha Zoti. Ai na kishte dhënë një buzëqeshje miratimi. Unë dëshmoj se fjalët e Zotit janë të vërteta; se kur sjellim tek Ai qoftë edhe një shpirt të vetëm, i madh do të jetë gëzimi ynë në mbretërinë e Atit (shih DeB 18:15).