Digitaal thema-artikel: jongvolwassenen
Mijn ‘Waarom’ in ‘Hoe’ veranderen
Tijdens een van mijn zwaarste beproevingen groeide mijn geloof doordat ik mijn standpunt veranderde.
Na een paar pittige weken als kersverse zendelinge in Australië begon ik te denken dat een zending niets voor mij was en dat ik maar naar huis moest gaan. Ik vertelde mijn zendingspresident over mijn zorgen, en na veel denken en bidden gaf hij me een nieuwe collega en een nieuw gebied. Met deze collega had ik direct een klik, en mijn angstige, depressieve gevoelens namen af. Ik was echter pas vier maanden op zending en ik had nog steeds het gevoel dat het alleen maar moeilijker zou worden.
Op een dag, na een districtsbijeenkomst, bracht onze zendingspresident ons een onverwacht bezoekje. Hij gaf me zijn telefoon en zei dat mijn moeder aan de lijn was. Ik schrok enorm en wist direct dat er iets aan de hand was. De tranen stroomden over mijn wangen nog voordat ze kon zeggen dat mijn broertje, Elliot, kanker had. Het brak mijn hart en op dat moment wilde ik niets liever dan bij mijn familie zijn. Maar mijn moeder troostte me en zei dat mijn geloof en gebeden in Australië meer effect zouden hebben dan thuis.
Ik belde Elliot op en vertelde hem hoeveel ik van hem hield. Elliot had altijd voor mij klaargestaan en ik wilde er nu ook heel graag voor hem zijn. Ik beëindigde ons gesprek met een gebed in het Samoaans en beloofde hem dat ik hem na mijn zending de moedertaal van onze familie zou leren.
Toen ik later die avond bad, smeekte ik mijn hemelse Vader. Ik stelde slechts één vraag: ‘Waarom? Waarom Elliot? Waarom ons gezin – weer?’ Wij hadden de pijn van kanker en de vreselijke bijwerkingen van chemotherapie al gezien en gevoeld. Ik kreeg steeds flashbacks van mijn vaders lange strijd tegen kanker en van zijn lijden. ‘Waarom gebeurt dit weer?’ Ik wilde het weten. Dezelfde vragen die mensen mij als zendelinge altijd stelden, kwamen in me op, maar de eenvoudige evangelie-antwoorden die ik hun altijd gaf, voldeden niet.
Terwijl ik met pijn en verwarring in mijn hart in gebed geknield was, kreeg ik echter een vredig gevoel. Ik besloot weer te bidden. Dit keer vroeg ik mijn hemelse Vader ‘Hoe’ in plaats van ‘Waarom’. ‘Hoe kan ik zorgen dat deze beproeving mij in mijn geloof sterkt?’ ‘Hoe gaat deze beproeving Elliot en de rest van onze familie beïnvloeden?’ ‘Hoe kan ik door dit probleem een betere, effectievere zendeling worden?’ ‘Hoe kan ik deze moeilijke periode zo aanwenden dat ik gemoedsrust breng aan hen die niet met het evangelie of de verzoening van Jezus Christus bekend zijn?’
Door me op ‘Hoe’ in plaats van ‘Waarom’ te richten zag ik de situatie door een lens van geloof. Die verschuiving hernieuwde ook mijn waardering voor de eenvoudige antwoorden van het evangelie: het zijn echt eeuwige waarheden. Onze hemelse Vader heeft ons lief. Beproevingen, pijn en kanker zijn geen straf. Ouderling Jeffrey R. Holland van het Quorum der Twaalf Apostelen heeft gezegd: ‘Koester uw geestelijke [en lichamelijke] lasten, want God zal door die lasten tot u spreken en zal u gebruiken om zijn werk te doen, als u ze goed draagt.’ (‘The Inconvenient Messiah’, Ensign, februari 1984, 70.)
Ik voelde in die moeilijke periode veel gemoedsrust en troost bij Jezus Christus. Ik wist dat hij de wanhoop die ik voelde al had gevoeld, en daarnaast alles wat Elliot in de komende maanden nog zou voelen en lijden. Ik voelde me ook bijzonder getroost door de Schriften, conferentietoespraken, en mijn lieve zendingspresident en collega’s. Ik weet niet hoe ik dat nieuws had verwerkt als ik het grote geheel en het eeuwige plan van onze hemelse Vader voor onze familie niet had gekend.
Soms lijkt het makkelijker om ‘Waarom’ te vragen en onze hemelse Vader de schuld te geven van alle beproevingen die ons ten deel vallen. Maar door deze en dergelijke ervaringen weet ik dat we bij onze beproevingen altijd gezegend en gesteund worden, als we vertrouwen op zijn onwankelbare liefde en eindeloze wijsheid (zie Alma 36:3).
Na maandenlange chemotherapie voor Elliot, en lang nadat ik van mijn zending ben teruggekeerd, denk ik nog altijd aan deze ervaring wanneer beproevingen op mijn pad komen. Waarschijnlijk zal ik nooit weten waarom mijn broer die beproeving moest doorstaan, maar ik weet wel dat we ooit antwoord op al onze vragen zullen krijgen. Op het moment dat ik mijn vraag van ‘Waarom’ in ‘Hoe’ veranderde, was ik in staat om op Jezus Christus te leunen en kon ik toestaan dat ik door die beproeving meer op Hem kon gaan lijken.