Verschillend maar samen
De auteur woont in Georgia (VS).
‘Laat hen aanbidden hoe, waar of wat zij willen’ (Geloofsartikelen 1:11).
Ellie en haar gezin gingen op bezoek bij haar neven en nichten, die ver weg woonden. Ellie was erg enthousiast! Ze had hen al lang niet meer gezien.
Voordat ze vertrokken, zeiden Ellies ouders dat ze iets wilden bespreken.
‘Wanneer we op bezoek zijn bij familie, bidden we altijd voor het eten. En we praten ook soms over de kerk, dat weet je wel toch?’ vroeg papa.
‘Klopt!’ zei Ellie.
‘Wel, deze keer wordt het een beetje anders’, zei mama. ‘Je tante en oom gaan niet meer naar de kerk. En ze vinden het niet leuk als mensen erover beginnen.’
Ellie fronste. ‘Waarom niet?’
‘We weten niet precies waarom’, zei papa. ‘Maar ze houden veel van ons. I denk dat ze niet willen ruziën of ons kwetsen. Dus hebben ze gevraagd om niet met ze over de kerk te praten.’
Ellie knikte.
‘We kunnen nog wel in de Schriften lezen en bidden als we daar zijn. Maar dat doen we dan onder ons’, zei mama.
‘En als we gaan eten?’ vroeg Ellies zus.
‘We zullen afwachten’, zei mama. ‘Als ze niet bidden voor het eten, kunnen wij in ons hart een gebed zeggen.’
‘Oké’, zei Ellie. ‘Dat kan ik wel.’
De volgende dag klommen Ellie en haar familie in de auto. Ze reden tot ‘s avonds laat. Toen ze bij het huis van haar neven en nichten waren, hielpen Ellies oom en tante met de bagage. Toen ging iedereen naar bed.
De volgende ochtend zei Ellie een gebed voordat ze naar de keuken ging om te eten. Ze was een beetje zenuwachtig dat ze haar familie zou zien. Maar toen ging haar tante naast haar zitten met een warme glimlach op haar gezicht.
‘We gaan straks naar het salon van je nicht. Heb je zin om mee te gaan?’ vroeg ze.
‘Een kapsalon?’ vroeg Ellie.
‘Precies! Als je wilt, kunnen jij en je zus je haar laten doen.’
Ellie knikte glimlachend. Dat klonk heel leuk!
Na het ontbijt gingen ze met de bus naar het kapsalon. Ellie keek graag naar wat haar nicht deed. Haar vingers vlogen heen en weer, ze kamde en vlocht. Toen ieders haar klaar was, deden ze of ze een modeshow hadden in de spiegel van het salon. Ze giechelden om hun nieuwe uiterlijk.
De volgende dag regende het hard. Iedereen bleef binnen. Ze speelden gezelschapsspelletjes. Ellie en een van haar nichtjes speelden samen tegen twee van de oudere jongens. Ze plaagden elkaar terwijl de pionnetjes over het bord vlogen.
‘We hebben gewonnen!’ riep Ellie, terwijl ze haar pionnetje op het laatste vakje van het bord zette. Ze gaven elkaar allemaal een high five. Ook de oudere neven, die deden alsof ze niet tegen hun verlies konden.
Na een paar dagen gingen ze weer naar huis. Ellie stapte achterin de auto en ze hoorde haar familie afscheid nemen.
‘We zullen jullie missen!’
‘Kom maar snel weer langs!’
‘We houden van jullie!’
Ellie glimlachte en wuifde toen de auto wegreed. Het was heel leuk geweest. Ook al geloofden ze verschillende dingen, toch konden ze een gelukkige familie zijn.