Indiase pioniers in beeld
De ontmoeting met pioniers van de kerk in India heeft mij een andere kijk op pioniers gegeven.
De zussen Suvarna en Sarala kwamen in 1984 bij de kerk en gingen later op zending.
‘Altijd als ik aan pioniers denk,’ gaat het jeugdwerkliedje, ‘denk ik aan dappere vrouwen en mannen.’1 Verhalen van pioniers van de kerk die geloofspaden baanden hebben me altijd geïnspireerd. Als jonge moeder herinnerden de verhalen over pioniersvrouwen me er altijd aan dat ik in deze tijd gezegend ben. Ik kon bevallen in een ziekenhuis in plaats van een handkar!
De definitie van pionier is ‘iemand die nieuwe wegen opent, onbekend land verkent’.2 Dit beschrijft de pioniers van de kerk die langs paden voor huif- en handkarren op weg naar Zion gingen. Het gaat echter ook over moderne pioniers, en de wegen van geloof die zij wereldwijd banen.
Toen mijn vijf kinderen op school zaten, ging ik godsdienstgeschiedenis studeren. Ik koos als onderwerp voor mijn proefschrift De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen in India. Mijn onderzoek in India heeft me een andere kijk op pioniers gegeven.
Steunpilaren van de kerk
Jaren daarvoor, als jonge student in 1986, was ik met de Young Ambassadors van de Brigham Young University in Zuid-Azië geweest. Die ervaring heeft mijn leven veranderd. Ik heb onder andere in Calcutta (nu Kolkata) een dag met moeder Theresa doorgebracht. Het was ook indrukwekkend om leden van onze kerk te ontmoeten die hedendaagse pioniers waren in India en Sri Lanka.
Een van deze leden was Raj Kumar. Hij had de kerk ontdekt bij een optreden van de BYU Young Ambassadors in 1982. Toen we hem ontmoetten, was hij net terug van zijn zending in Fresno (Californië, VS). Hij had zijn naamplaatje van zendeling nog op en onderwees iedereen in Delhi die maar wilde luisteren. Raj was een van de ongeveer 600 leden in India op dat moment. Maar op mij kwam hij over als een eenzame heilige der laatste dagen in een zee van honderden miljoenen mensen.
In 1986 ontmoette ik Raj Kumar na zijn zending. Hij droeg nog steeds zijn naamplaatje van zendeling en verkondigde het evangelie aan iedereen die maar wilde luisteren.
Ik werd door Raj Kumars voorbeeld geïnspireerd toen ik ervoor koos om op zending te gaan. Raj heeft ook een weg van geloof gebaand voor een aantal zendelingen uit India zelf die in hun eigen land gingen dienen. Suvarna Katuka en zijn medezendelingen hadden enige zendingsopleiding ontvangen in Chennai. Hun zendingspresident, die in het zendingskantoor in Singapore was gevestigd, wees Raj aan om hun in Delhi aanvullende instructies te geven.
Suvarna Katuka weet nog hoe hun zendingswerk veranderde dankzij Raj Kumars voorbeeld en instructie. Hun angstgevoelens maakten plaats voor meer geloof en moed. Suvarna vertelt: ‘Toen begon eigenlijk mijn echte bekering. Ik voelde de Heilige Geest, en toen besloot ik te helpen bouwen aan het koninkrijk hier in India.’3
Suvarna was lid geworden van de kerk in Rajahmundry. In 1984 liet hij zich samen met vijf broeders en een zuster dopen. Op zijn doopdag werd Suvarna tot priester geordend en werd hij tweede raadgever in het gemeentepresidium. In een zegen werd hem daarnaast beloofd dat hij, als hij trouw zou blijven, een ‘steunpilaar voor de kerk in India’ zou zijn.
Suvarna’s zus, Sarala, is ook op zending geweest. Vóór haar vertrek heeft ze haar vriendin Swarupa over het evangelie verteld. Toen Suvarna van zijn zending terugkeerde, plukte hij de vruchten van het zendingswerk van zijn zus en trouwde hij met Swarupa. Die kleine gemeente in Rajahmundry is nu een ring. Vele teruggekeerde zendelingen uit Rajahmundry zijn in India leiders van de kerk geworden.
Ik heb de kinderen van Suvarna en Swarupa Katuka in 2014 ontmoet, toen ik lesgaf aan de BYU. Josh Katuka kwam net terug van een zending in Bengaluru (India) en zijn zus Timnah had net een oproep ontvangen voor dezelfde zending. Toen ik Timnah en Josh vroeg of ze Raj Kumar kenden, zeiden ze: ‘Ja, dat is onze oom!’ Raj Kumar was met Sarala getrouwd.
Ik ben de familie Katuka dankbaar dat ze me hebben voorgesteld aan verschillende andere pioniers tijdens mijn reis door India. Velen van hen zijn pionier geworden dankzij de liefde en het voorbeeld van de familie Katuka. Op een bepaald moment konden Suvarna en Swarupa naar Canada emigreren. Dat hebben ze niet gedaan, omdat ze voelden dat de Heer hen in India wilde houden om daar het koninkrijk van God op te bouwen. Hun toewijding heeft hen waarlijk tot pijlers van de kerk gemaakt.
Delwin Pond (midden) bracht Michael Anthoney bij de kerk in 1981.
Pioniers in Bengaluru en Haiderabad
In de tweede helft van de 20e eeuw is de kerk gevestigd in India dankzij plaatselijke pioniers.4 Elk verhaal getuigt ervan hoe de Heer mensen naar het herstelde evangelie heeft geleid.
Michael Anthoney, een van de pioniersleden in Bengaluru, raakte in 1970 op wonderbaarlijke wijze in contact met een lid van de kerk. Toen Delwin Pond, een bisschop in Utah, naar de chiropractor ging met rugklachten, las hij een artikel in een tijdschrift in de wachtkamer, over een stichting die studenten in India hielp. Hij voelde een krachtige influistering om een van die studenten te steunen. Dit leidde tot een anonieme correspondentie van tien jaar lang, waarna de familie Pond uiteindelijk contact legde met Michael en het evangelie met hem deelde. Michael werd gedoopt in 1981 en ging in 1982 op zending naar Salt Lake City. Hij ging eerder naar huis omdat zijn moeder doodziek was. Daarom diende hij de laatste drie maanden van zijn zending in Bengaluru, waar hij verschillende vrienden en anderen onderwees. Zij werden lid van de eerste plaatselijke gemeente.5 Er zijn nu plannen voor een tempel in Bengaluru.
Elsie en Edwin Dharmaraju zijn lid geworden van de kerk in Samoa. President Spencer W. Kimball heeft hen teruggeroepen naar huis in Haiderabad om zendingswerk te verrichten in hun familie. In 1978 werden 22 familieleden van Elsie en Edwin gedoopt. Dat was het begin voor de eerste ring in het land, die in 2012 in Haiderabad werd georganiseerd.6
De leden van de ring Haiderabad beschouwen zichzelf als hedendaagse pioniers. Bij de pioniersdagvieringen van hun ring worden de vroege, maar ook de hedendaagse pioniers herdacht. Bij de feestelijkheden doen ze aan squaredansen, worden er herinneringswandeltochten georganiseerd, en zijn er zelfs ritjes met een handkar.
Leden van de ring Haiderabad herdenken pioniersdag met zang, dans en zelfs handkartochten.
Impressie van de Bengalurutempel (India). Op het terrein komt ook een kerkgebouw, een distributiecentrum, kerkkantoren en een gastenverblijf.
Op pioniersdag in 2014 hebben ze blokken ijs op een rij achter de kerk gelegd en de leden gevraagd om daar zonder schoenen overheen te lopen, en daar bij te denken aan de vroege pioniers die ijskoude rivieren overstaken. Tot slot van hun viering werden de leden van de ring in Haiderabad aangemoedigd zich de geest van de vroege pioniers te herinneren, en dat ‘ze allemaal pioniers zijn voor hun eigen gezin’.7
Ze luisterden ook naar Josh Santosh Murala, die toen diende in het zendingspresidium. Hij vertelde hoe zijn tante Elsie en oom Edwin Dharmaraju naar Haiderabad kwamen om hun familie het evangelie te leren. John was de jongste van de 22 pioniers die in 1978 werden gedoopt.
Toen ik Haiderabad bezocht in 2014, vertelde John Murala me zijn verhaal. Hij vertelde ook veel over de kerkgeschiedenis die hij met veel ijver had verzameld. Hij stelde me voor aan zijn vrouw, Annapurna, die me een van de indrukwekkendste verhalen vertelde over latere pioniers, die ik ooit had gehoord.
In 1991, toen Annapurna 12 jaar was, leerde haar broer Murthy over het evangelie van twee zendelingen in Haiderabad. Annapurna mocht van haar ouders niet naar de zendelingen luisteren of naar de kerk gaan. Maar Murthy gaf haar een exemplaar van het Boek van Mormon en een constante stroom aan kerklectuur. Zeven jaar lang bestudeerde Annapurna het evangelie in haar eentje en zo verkreeg ze een sterk getuigenis van de waarheid ervan. Ze droomde ervan te worden gedoopt, op zending te gaan, en te trouwen in de tempel. Maar haar ouders gaven geen toestemming.
Annapurna moest een moeilijke beslissing nemen toen ze John Murala leerde kennen. John had zijn sterk getuigenis behouden sinds zijn doop in 1978, en zocht naar een lid van de kerk om mee te trouwen. Na een korte ontmoeting waarbij Annapurna haar getuigenis van het evangelie gaf, was John ervan overtuigd dat hij zijn toekomstige vrouw had ontmoet. Annapurna wist dat als ze met John zou trouwen ze gedoopt kon worden en op een dag in de tempel verzegeld worden. Op hetzelfde moment waren Annapurna’s ouders echter een huwelijk voor haar aan het regelen.
Annapurna nam de moeilijke beslissing om uit huis te gaan en met John te trouwen. Dit was volgens haar de enige manier om bij de kerk te komen. Ze zei dat ze er ‘helemaal kapot van was’ om bij haar ouders weg te gaan. Maar ook vandaag nog zegt ze: ‘Voor de redding van iedereen, […] voor mijn nageslacht en mijn ouders en hun voorouders, om hun tempelwerk te doen, moest ik die stap zetten.’8
John en Annapurna zijn dankbaar dat haar ouders hun huwelijk nu hebben aanvaard. Veel leden in India hebben offers gebracht, net als de vroege pioniers, om lid te worden van de kerk. Toch hebben deze heiligen doorgezet, in geloof, omdat ze zich als pioniers beschouwen die de verbindende schakel zijn voor hun familie aan beide zijden van de sluier. Ik koester de vele verhalen van geloof, opoffering en moed die ik heb gehoord van leden die wegen banen in nieuwe grensgebieden voor het evangelie. Ik denk nog steeds aan die pioniers die met handkarren door ijskoude rivieren trokken. Maar ik zie nu ook hedendaagse pioniers voor me, in India en over de hele wereld.
Alle pioniers die wegen hebben gebaand, deden dat uiteindelijk in de voetsporen van de Heiland, Jezus Christus. In het Nieuwe Testament wordt Christus de ‘Leidsman van [onze] zaligheid’ genoemd (zie Hebreeën 2:10). Jezus Christus heeft de weg voorbereid om naar ons hemelse huis terug te keren. Echte pioniers volgen Christus en wijzen de weg naar Hem, die dit wonderbare werk en wonder in de laatste dagen leidt.