Onze plek
Een aanhoudende influistering
Illustraties, Toby Newsome
Op een dag, tijdens het zendingswerk in de stoffige straten van Kenia, spraken mijn collega en ik met een vrouw. Ze nam een brochure van ons aan, maar vroeg ons om niet weer te komen.
Een paar dagen later waren we toevallig in dezelfde straat, en voelden we een influistering om weer met haar te spreken. Ik vroeg me af: waarom gaan we terug als ze zei dat we niet weer moesten komen? Maar we volgden de influistering.
Ze was verbaasd toen we aankwamen, maar zei dat ze blij was om ons te zien. We begonnen met een les, maar die ontaardde al snel in een heftige discussie. Mijn collega en ik sloten de les af met een gebed en gingen weg. We besloten meteen om niet terug te gaan. Maar de volgende dag kregen we opnieuw een sterke influistering om terug te keren. Ik wilde niet teruggaan, maar mijn collega zei dat we naar de Geest moesten luisteren. Dus ik schoof mijn trots aan de kant, en we gingen terug. Toen we weer daar waren, was ik stomverbaasd. De vrouw leek wel heel iemand anders. Haar houding was veranderd en ze was bereid naar ons te luisteren. Bij ons volgende bezoek vroeg ze ons wanneer ze zich kon laten dopen.
Vier weken later werd ze gedoopt als lid van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Na haar bevestiging omhelsde ze ons. Ze zei dat ze heel dankbaar was dat we terug waren gekomen. Ik heb geleerd dat we altijd onze influisteringen moeten volgen. Onze hemelse Vader bereidt zijn kinderen voor om het evangelie te ontvangen. Hij gebruikt ons allemaal om ze te vinden door de Heilige Geest.
Leaha M. (KwaZoeloe-Natal, Zuid-Afrika)
Wanneer kan ik lid worden van de kerk?
Toen ik ongeveer 5 jaar was, verloor mijn vader zijn geloof en besloot hij de kerk te verlaten. Het was heel moeilijk, vooral toen ik 8 werd. Ik wilde mij heel graag laten dopen, maar mijn vader zei nee. Hij wilde dat ik wachtte tot ik ouder was, zodat ik goed zou weten waar ik me toe verbond. Ik keek dus toe hoe mijn vrienden werden gedoopt.
Ik weet nog dat ik verward was. Als de kerk waar was, waarom mocht ik mij dan niet laten dopen? Als tiener was het moeilijk om de jeugd naar de tempel te zien gaan, want dat wilde ik ook heel graag. Het was moeilijk om niet mee te kunnen doen, maar ik wist dat mijn kans zou komen!
In mei 2019 werd ik eindelijk gedoopt, ik was toen 16. Ik herinnerde me de vele ervaringen van pure vreugde die ik had door het evangelie en het verkrijgen van een getuigenis. Het was een bijzondere ervaring, en doordat ik zoveel moeite had moeten doen om die dag te bereiken, wist ik met heel mijn hart dat het evangelie waar is en dat altijd is geweest.
Trinity C. (Colorado, VS)
De reden voor regels
Ik had zin in de jeugdconferentie, maar toen ontdekte ik dat er veel regels waren. Bijvoorbeeld, geen smartphone en niet alleen naar buiten. Het voelde alsof de volwassenen ons steeds in de gaten hielden. Maar ik vond het heel leuk, maakte veel vrienden, werkte aan een dienstbetoonproject en leerde dingen over het evangelie.
Tijdens een getuigenisbijeenkomst op de laatste dag van de jeugdconferentie, praatte een van de leiders over hoeveel hij van ons, de jeugd in de ring, hield.
Als je van ons houdt, waarom zijn er dan zoveel beperkingen? dacht ik. Alsof hij mijn gedachten kon lezen, beantwoordde hij op dat moment mijn vraag.
Leiders stellen regels vast, zei hij, niet om vervelend te zijn maar voor onze veiligheid. Toen hij dat zei, werd ik geraakt door de Geest. Ik begreep dat onze hemelse Vader ons geboden geeft om dezelfde reden. Ze zijn er niet om het ons lastig te maken, maar om ons te helpen veilig naar Hem terug te keren (zie Leer en Verbonden 82:2–9).
De Heilige Geest raakte me en daardoor wist ik dat dit waar was.
Serge P. (Île-de-France, Frankrijk)