ព្រះវរបិតាសួគ៌សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងត្រឡប់ទៅវិញ

ដោយអែលឌើរ អូលីសេស សូរ៉េស

ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់

អ្នកប្រហែលជាដើរលើផ្លូវត្រឡប់ទៅកាន់ព្រះវរបិតាសួគ៌របស់អ្នកវិញបានឆ្ងាយជាងអ្វីដែលអ្នកដឹង ។

ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំគឺ អាផារ៉េស៊ីដូ និង មែស៊ីដេស សូរ៉េស តែងតែស្រមៃចង់បម្រើបេសកកម្មមួយ ។ ពួកគាត់ចង់សងថ្លៃដល់ព្រះអម្ចាស់ចំពោះពរជ័យជាច្រើន ដែលបានកើតមានដល់គ្រួសាររបស់ពួកគាត់ តាំងពីពួកគាត់បានចូលរួមក្នុងសាសនាចក្រមក ។ ឱកាសរបស់ពួកគាត់បានមកដល់នៅឆ្នាំ ១៩៨៩ នៅពេលពួកគាត់បានទទួលការហៅមួយឲ្យបម្រើនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ សៅ ប៉ូឡូ ប្រេស៊ីល ។

ប៉ុន្ដែរយៈពេលតែពីរបីខែក្នុងបេសកកម្មរបស់ពួកគាត់ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានគាំងបេះដូង ហើយបានលាចាកលោកទៅ ។ អំឡុងបុណ្យសពរបស់គាត់ ខ្ញុំបានឱបម្ដាយរបស់ខ្ញុំ ពេលយើងឈរនៅមុខក្ដារមឈូសរបស់ឪពុកខ្ញុំ ។

ខ្ញុំបានសួរថា « ម៉ាក់ តើម៉ាក់នឹងធ្វើអ្វីឥឡូវនេះ ? »

គាត់បានឆ្លើយថា « ឪពុករបស់កូន និងម៉ាក់បានស្រមៃពីបេសកកម្មនេះ » ។ « ម៉ាក់កំពុងបម្រើនាពេលនេះ ហើយម៉ាក់នឹងបន្ដបម្រើ—សម្រាប់គាត់ និងសម្រាប់ម៉ាក់ខ្លួនឯង » ។

ប្រធានព្រះវិហារបរិសុទ្ធចិត្តល្អម្នាក់បានចាត់តាំងស្ដ្រីមេម៉ាយម្នាក់ទៀតឲ្យបម្រើជាដៃគូរបស់ម្ដាយខ្ញុំ ហើយម្ដាយខ្ញុំបានបន្ដបេសកកម្មរបស់គាត់រយៈពេលជាង ២០ ខែទៀត ។ ការបម្រើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយរបស់គាត់បានផ្ដល់ពរជ័យដល់គាត់ ហើយសេចក្ដីជំនឿ និងគំរូរបស់គាត់បានផ្ដល់ពរជ័យដល់គ្រួសារខ្ញុំ និងរូបខ្ញុំ ។

អំឡុងបេសកកម្មរបស់គាត់ បងប្រុសរបស់ខ្ញុំពីរនាក់ក៏បានលាចាកលោកផងដែរ ហើយភរិយារបស់ខ្ញុំ និងខ្ញុំបានបាត់បង់កូនពីរនាក់ ។ កូនទីមួយបានកើតមុនខែ ហើយបានស្លាប់ បន្ទាប់មកយើងបានបាត់បង់កូនទីពីរដោយសារការរលូត ។ អំឡុងគ្រាដ៏ពិបាកសម្រាប់គ្រួសាររបស់យើង ម្ដាយរបស់ខ្ញុំបាននៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីបញ្ជាក់ពីសេចក្ដីជំនឿរបស់គាត់—និងពង្រឹងដល់សេចក្ដីជំនឿរបស់យើង—លើផែនការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ ។

សេចក្ដីជំនឿរបស់គាត់លើការរួបរួមដ៏រុងរឿងជាមួយឪពុក របស់ខ្ញុំ និងលើសេចក្ដីសន្យានៃជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ចក្នុងវត្តមានរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ យើង បានគាំទ្រគាត់រយៈពេល ២៩ ឆ្នាំក្នុងនាមជាស្ដ្រីមេម៉ាយរហូតដល់ដង្ហើមចុងក្រោយរបស់គាត់នៅអាយុ ៩៤ ឆ្នាំ ។

ផែនការនៃសុភមង្គល

ឱ យើងមានពរជ័យខ្លាំងណាស់ក្នុងនាមជាពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយដែលដឹងថា ដំណឹងល្អត្រូវបានស្ដារឡើងវិញ ។ ផែនការនៃសេចក្តីសង្រ្គោះគឺពិតជា « ផែនការនៃសុភមង្គលដ៏មហិមា » ( អាលម៉ា ៤២:៨ ) មែន ។ ផែនការនៃសុភមង្គលសន្យាថា អ្នកជឿដ៏ពិត និងអ្នកស្មោះត្រង់នឹងទទួលបានរង្វាន់ដ៏អស់កល្បអស់កាលមួយនៅក្នុងវត្តមានរបស់ព្រះ ។

ដូចបានបើកសម្ដែងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរគោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា បុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ស្ទើរតែទាំងអស់នឹងចូលទៅក្នុងនគរនៃសិរីល្អមួយ ។ តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ នោះអស់អ្នកដែលចេញមក « នៅក្នុងដំណើររស់ឡើងវិញនៃមនុស្សសុចរិត » ( គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៧៦:១៧ ) នឹងបានល្អឥតខ្ចោះ ហើយគ្រងមរតកសិរីល្អសេឡេស្ទាល ។

សមាជិកភាគច្រើននៃសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយទទួលយកគោលលទ្ធិនេះ ។ ជាអកុសល សមាជិកមួយចំនួនអាចមិនបានជឿថា វាអនុវត្តចំពោះពួកគេផ្ទាល់នោះទេ ។ ពួកគេធ្វើខុស ។ ការរីកចម្រើនខាងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេ ទោះបីជាវាថេរមែន តែវាយឺត ។ ពួកគេឆ្ងល់ថា តើពួកគេនឹងបានល្អគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់នគរសេឡេស្ទាលដែរឬអត់ ។

ប្រសិនបើអ្នកឃើញថាខ្លួនឯងស្ថិតក្នុងក្រុមនោះ សូមចងចាំដល់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់ទៅកាន់ពួកអ្នកជឿមួយក្រុមទៀត ៖ « ចូរងើបក្បាលឡើង ហើយចូរក្សាន្តចិត្តចុះ ព្រោះយើងដឹងនូវសេចក្ដីសញ្ញា ដែលអ្នករាល់គ្នាបានធ្វើជាមួយនឹងយើង » ( ម៉ូសាយ ២៤:១៣ ) ។

ព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់យើង ហើយសព្វព្រះទ័យឲ្យពួកយើងទាំងអស់គ្នាត្រឡប់ទៅកាន់វត្តមានរបស់ទ្រង់វិញ ។ អ្នកប្រហែលជាដើរលើផ្លូវត្រឡប់ទៅកាន់ទ្រង់វិញបានឆ្ងាយជាងអ្វីដែលអ្នកដឹង ។

« សុចរិត ហើយពិត »

នៅក្នុងគោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៧៦ ព្រះអម្ចាស់បានបើកសម្ដែងពីរបៀបដែលបុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់អាចគ្រងមរតកនគរសេឡេស្ទាលបាន ។ ប្រសិនបើអ្នកជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រ ហើយមានទីបន្ទាល់មួយ នោះអ្នកបានចាប់ផ្ដើមដើរលើផ្លូវរបស់អ្នករួចហើយ ដូចដែលបានពិពណ៌នានៅក្នុងគោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ៖

យើងត្រូវតែទទួលបាន « ទីបន្ទាល់ពីព្រះយេស៊ូវ » ហើយជឿ « ដល់ព្រះនាមទ្រង់ » ( ខទី ៥១ ) ។
យើងត្រូវតែទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកដោយការពន្លិចចូលក្នុងទឹក ( សូមមើល ខទី ៥១ ) ។
យើងត្រូវតែ « ទទួលយកព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដោយសារការដាក់ ដៃលើ » ពីអ្នកណាដែលមានសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាព ( ខទី ៥២ ) ។

ប៉ុន្ដែ ជំហានផ្សេងៗទៀតត្រូវចំណាយពេលខិតខំពេញមួយជីវិត ហើយសមាជិកមួយចំនួនមានអារម្មណ៍បាក់ទឹកចិត្ត នៅពេលពួកគេមិនបានសម្រេចតាមគោលដៅ ។ យើងទាំងអស់គ្នាកំពុងធ្វើការដើម្បីបំពេញតាមកិច្ចតម្រូវទាំងនេះ ។ តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះយើងអាចសម្រេចបានអ្វីទាំងអស់ ៖

កាន់តាមបទបញ្ញត្តិទាំងឡាយ ហើយ « បានលាង ហើយសំអាតឲ្យ ជ្រះចេញពីអស់ទាំងអំពើបាបរបស់ [ យើង ] » ( ខទី ៥២ ) ។
« បានឈ្នះដោយសារសេចក្ដីជំនឿ » ( ខទី ៥៣ ) ។
« បានភ្ជាប់ដោយសារព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៃសេចក្ដីសន្យា » ( ខទី ៥៣ ) ដែលជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនោះឯងដែល « ធ្វើទីបន្ទាល់ដល់ព្រះវរបិតា ថាពិធីបរិសុទ្ធទាំងឡាយខាងការសង្គ្រោះ [ របស់យើង ] នោះបានធ្វើដោយត្រឹមត្រូវ ហើយថាសេចក្ដីសញ្ញាដែលរួមនឹងពិធីទាំងនោះ នោះក៏បានកាន់តាម » ។^១ ព្រះវរបិតាសន្យាពីការផ្សារភ្ជាប់នេះដល់ « អស់អ្នកណាដែលសុចរិតហើយពិត » ( ខទី ៥៣ ) ។

ដូចដែលបានប្រកាសដោយប្រធាន អែសរ៉ា ថាហ្វ ប៊ែនសឹន ( ឆ្នាំ ១៨៩៩–១៩៩៤ ) ភាព « សុចរិតហើយពិត » គឺជា « ការបង្ហាញដ៏រហ័សសម្រាប់អស់ដែលមានចិត្តក្លាហានក្នុងទីបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវ ។ ពួកគេក្លាហានក្នុងការការពារសេចក្ដីពិត និងសេចក្ដីសុចរិត ។ អ្នកទាំងនេះគឺជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រដែលលើកតម្កើងការហៅរបស់ពួកគេក្នុងសាសនាចក្រ ( សូមមើល គ. និង ស. ៨៤:៣៣ ) បង់ដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់ និងដង្វាយតមអាហាររបស់ពួកគេ រស់នៅដោយមានភាពស្អាតស្អំខាងសីលធម៌ គាំទ្រថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្ររបស់ពួកគេតាមរយៈពាក្យសម្ដី និងសកម្មភាព រក្សាថ្ងៃឈប់សម្រាកជាថ្ងៃដ៏បរិសុទ្ធ ហើយគោរពតាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងអស់របស់ព្រះ » ។^២

ដើម្បីទទួលបានលំដាប់ខ្ពស់បំផុតនៃនគរសេឡេស្ទាល ដែលជាញឹកញាប់គឺសំដៅលើភាពលើកតម្កើងឡើង មានកិច្ចតម្រូវចុងក្រោយមួយ ។ យើងត្រូវតែចូលទៅក្នុង « សេចក្ដីសញ្ញាថ្មី ហើយអស់កល្បអស់កាលជានិច្ចខាង អាពាហ៍ពិពាហ៍ » ( គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣១:២ ) ដែលបានធ្វើឡើងនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធដោយមានសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាពត្រឹមត្រូវ ។ យោងតាមផែនការដ៏ពេញដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណានៃព្រះវរបិតារបស់យើង យើងដឹងថា ពរជ័យសេឡេស្ទាលនឹងកើតមានឡើងនៅជីវិតបន្ទាប់ពីនេះ ដល់អស់អ្នកដែលមិនបានមានឱកាសទទួលពិធីបរិសុទ្ធនៃការផ្សារភ្ជាប់ក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៅក្នុងជីវិតនេះ ប៉ុន្ដែបានបន្ដស្មោះត្រង់រហូតដល់ចុងបំផុត ។

យើងរៀននៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមនថា បុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះទាំងអស់ដែលកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ ហើយស្មោះត្រង់នឹងទទួលបានពរជ័យ មិនថាស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈអ្វីក្នុងជីវិតឡើយ ហើយព្រមទាំង « ត្រូវបានទទួលនៅស្ថានសួគ៌ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចរស់នៅជាមួយនឹងព្រះក្នុងស្ថានភាពសុភមង្គលដ៏មិនចេះចប់មិនចេះហើយ » ( ម៉ូសាយ ២:៤១ ) ទៀតផង ។ មានសេចក្ដីសង្ឃឹមសម្រាប់ពួកយើងជានិច្ច នៅក្នុងផែនការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះដែលពេញដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតាសួគ៌យើង ។

ពរជ័យនៃការប្រែចិត្ត

ព្យាការីជាទីស្រឡាញ់របស់យើង គឺប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន បានបង្រៀនថា « ព្រះអម្ចាស់ពុំរំពឹងភាពល្អឥតខ្ចោះពីយើង អំឡុងពេលនៃការរីកចម្រើនអស់កល្បជានិច្ចរបស់យើងនេះឡើយ ។ ប៉ុន្តែទ្រង់រំពឹងឲ្យយើងកាន់តែបានបរិសុទ្ធ ។ ការប្រែចិត្តប្រចាំថ្ងៃគឺជាច្រកទ្វារទៅកាន់បរិសុទ្ធភាព ហើយបរិសុទ្ធភាពនាំមកនូវកម្លាំង » ។^៣

ប្រធានណិលសុនក៏បានថ្លែងផងដែរថា « ការប្រព្រឹត្ត និងការធ្វើជាមនុស្សប្រសើរជាងបន្ដិចម្ដងៗជារៀងរាល់ថ្ងៃ » នាំឲ្យយើងមាន « ការពង្រឹងអំណាច » ។^៤ នៅពេលយើងប្រើការពង្រឹងអំណាចនោះប្រឆាំងនឹងភាពជាមនុស្ស ( សូមមើល ម៉ូសាយ ៣:១៩ ) នោះយើងដើរលើផ្លូវត្រឡប់ទៅកាន់ព្រះវរបិតារបស់យើងវិញបានរឹតតែឆ្ងាយជាងមុន ។

ដោយសារគ្មានអ្វីដែល មិនស្អាតអាចអាស្រ័យនៅក្នុងវត្តមានរបស់ព្រះបាន ( សូមមើល ម៉ូសេ ៦:៥៧ ) នោះយើងខិតខំធ្វើការប្រចាំថ្ងៃដើម្បីមានការផ្លាស់ប្ដូរខាងវិញ្ញាណយ៉ាងពិតប្រាកដ—នៅក្នុងគំនិតរបស់យើង បំណងប្រាថ្នារបស់យើង និងអាកប្បកិរិយារបស់យើង ។ នៅក្នុងពាក្យសម្ដីរបស់សាវកប៉ុល គឺយើងព្យាយាមកើតជាថ្មីនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ បន្ដិចម្ដងៗ ដោយជំនួសខ្លួនយើងចាស់ជាមួយនឹងខ្លួនយើងថ្មី ( សូមមើល កូរិនថូស ទី២ ៥:១៧ ) ។ ការផ្លាស់ប្ដូរនេះកើតមានមួយបន្ទាត់ម្ដងៗ នៅពេលយើងខិតខំដើម្បីបានប្រសើរឡើងបន្ដិចម្ដងៗជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។

ការធ្វើតាមព្រះអង្គសង្គ្រោះតាមរយៈការព្យាយាមក្លាយដូចជាទ្រង់ គឺជាដំណើរការនៃការលះកាត់ចិត្តខ្លួនឯងចោល ដូចដែលទ្រង់បានផ្ដល់និយមន័យថាជាការផ្ទុកឈើឆ្កាងរបស់យើង ( សូមមើល ម៉ាថាយ ១៦:២៤–២៦ ) ។ យើងផ្ទុកឈើឆ្កាងរបស់យើង នៅពេលយើង ៖

គ្រប់គ្រងបំណងប្រាថ្នា ចំណង់ និងតណ្ហារបស់យើង ។
« ព្រមទទួលនូវអ្វីៗទាំងអស់ ដែលព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ទតឃើញថាល្អ » សម្រាប់យើងដោយចិត្តអំណត់ ( ម៉ូសាយ ៣:១៩ ) ។
លះបង់ចោលពីខ្លួនយើងនូវអស់ទាំងអំពើដ៏ឥតបរិសុទ្ធ ( សូមមើល មរ៉ូណៃ ១០:៣២ ) ។
ចុះចូលឆន្ទៈរបស់យើងតាមព្រះទ័យរបស់ព្រះវរបិតា ដូចដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានធ្វើ ។

ចុះតើយើងធ្វើអ្វីខ្លះ នៅពេលយើងធ្វើខុសនោះ ? យើងងាកទៅរកព្រះវរបិតារបស់យើង ហើយទូលទៅទ្រង់ឲ្យ « សូមប្រទាននូវព្រះលោហិតដ៏ធួននៃព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីឲ្យយើងអាចបានទទួលនូវការអភ័យទោសចំពោះអំពើបាបទាំងឡាយរបស់យើង » ( ម៉ូសាយ ៤:២ ) ។ យើងខិតខំយកឈ្នះលើភាពទន់ខ្សោយ និងបោះបង់អំពើបាបជាថ្មីម្ដងទៀត ។ យើងអធិស្ឋានទូលសូមព្រះគុណ ជា « ព្រះចេស្ដាបង្កើតឲ្យមាន និងការព្យាបាលខាងវិញ្ញាណ » របស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។^៥ យើងលើកឈើឆ្កាងរបស់យើងឡើង ហើយបន្ដដំណើររបស់យើងទៅមុខទៀត មិនថាវាយូរ និងលំបាកប៉ុណ្ណាទេ គឺទៅកាន់ដែនដីសន្យាក្នុងវត្តមានរបស់ទ្រង់ទាំងទ្វេ ។

ទុកចិត្តលើសេចក្ដីសន្យារបស់ទ្រង់

ជីវិតរមែងស្លាប់ និងជីវិតដ៏អស់កល្បរបស់យើងគឺជាកិច្ចការ និងសិរីល្អរបស់ព្រះ ( សូមមើល ម៉ូសេ ១:៣៩ ) ។ កិច្ចការរបស់យើងដើម្បីសម្រេចឲ្យបានសិរីល្អនោះ រួមមានការក្លាហានក្នុងទីបន្ទាល់របស់យើងខណៈនៅលើផែនដីនេះ ។

នៅក្នុងការនិមិត្តមួយ ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានឃើញថាអ្នកស្មោះត្រង់ « នឹងបានឈ្នះគ្រប់ការណ៍ទាំងអស់ » ( គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៧៦:៦០ ) ។ ក្រោយមក លោកបានប្រកាសថា « គ្រប់ទាំងបល្ល័ង្ក និងអំណាចគ្រប់គ្រង ក្សត្របុរី និងអំណាចទាំងឡាយនឹងត្រូវ បានបើកសម្ដែង ហើយប្រទានមកលើអស់អ្នកណាដែលស៊ូទ្រាំដោយក្លាហាន ដើម្បីដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ » ( គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១២១:២៩ ) ។

នៅពេលយើងទុកចិត្តលើសេចក្ដីសន្យាទាំងនេះ នោះយើងនឹងមិនលះបង់ចោលខ្លួនយើង មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់យើង ឬបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះផ្សេងទៀតឡើយ ។ យើងនឹងខិតខំធ្វើអស់ពីសមត្ថភាពរបស់យើង ហើយជួយមនុស្សដទៃឲ្យធ្វើដូចគ្នានេះផងដែរ ។ បើផ្អែកតែលើខ្លួនយើងផ្ទាល់ នោះគ្មានពួកយើងណាម្នាក់នឹងបានល្អគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបានសង្គ្រោះនៅក្នុងនគរសេឡេស្ទាលឡើយ ប៉ុន្ដែ « លើកលែងតែដោយបុណ្យគុណ និងសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងព្រះគុណនៃព្រះមែស៊ីដ៏បរិសុទ្ធ » ( នីហ្វៃទី២ ២:៨ ) នោះពរជ័យទាំងនោះនឹងនៅតែអាចទទួលយកបាន ។

កាលយើងបន្ដស្មោះត្រង់ ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា យើងនឹងទទួលបាននូវ « សុភមង្គលដ៏មិនចេះចប់មិនចេះហើយ » នៅក្នុងវត្តមាននៃព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រា ។ « ឱ សូមចាំ សូមចាំថា រឿងទាំងនេះពិត ព្រោះព្រះអម្ចាស់ដ៏ជាព្រះ ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថាដូច្នោះ » ( ម៉ូសាយ ២:៤១ ) ។