Nagkatigulang sa Matinud-anong Paagi
“Nasayod ba Ikaw Unsa Ako ka Mapasalamaton?”
Ang tagsulat nagpuyo sa Utah, USA.
Usa ka gabii samtang nag-atiman sa usa ka tigulang nga sister, akong nakat-onan ang usa ka tibuok kinabuhi nga leksyon mahitungod sa paghatag og pasalamat.
Paghulagway sa litrato gikan sa Getty Images; paghulagway ni Carolyn Vibbert
Nasayod si Dorothy nga ang kataposan umaabot. Kada adlaw nagkadaghan ang nawala kaniya—dili mahikap nga mga butang, apan ang mga abilidad. Ang abilidad sa pagkaligo sa iyang kaugalingon. Ang abilidad sa pag-andam sa iyang kaugalingong pagkaon. Ang abilidad sa paglakaw ngadto sa banyo nga dili matumba. Ang abilidad sa pag-abli sa pultahan sa luyo ug pagkuha sa pamantalaan. Ang abilidad sa pagsulat og mubo nga sulat ngadto sa usa ka minahal.
Pipila ka mga butang ang wala pa mawala kaniya, hinoon. Iyang kaisog. Iyang kabuot. Iyang pasalamat. Tungod niana, ang makauban si Dorothy nagdala og hingpit nga kalipay. Ang iyang panimalay ingon og nag-abi-abi og mga bisita gikan sa duha ka bahin sa tabil.
Usa ka gabii, ako mao ang bisita nga Relief Society sa ward nga magpabilin uban kaniya—kintahay sa pagtabang kaniya. Usa ka tingpamulak nga unos miabot, ug ang elektrisidad napalong sa mga alas 11:00 sa gabii. Among nadiskobrihan nga ang elektrisidad napalong sa dihang ako misulay sa pagpasiga sa suga aron ako makatabang kaniya ngadto sa banyo. Akong gipitik ang switch, apan walay nahitabo. Si Dorothy andam, bisan pa niana. Mikuha siya og gamay nga flashlight gikan sa bulsa sa iyang walker, ug hinoon aduna nianang gamay nga kahayag nahimo namo ang pagbarag-barag sa agianan. Human sa hinay nga paglakaw balik ngadto sa iyang lingkuranan, siya mipahiyom ug miingon, “Nasayod ba ikaw unsa ako ka mapasalamaton?”
Paghulagway sa litrato gikan sa Getty Images; paghulagway ni Carolyn Vibbert
Sa samang gabii, mga alas 12:30 sa buntag, ingon og may nagpukaw kanako. Nadungog ko ang pag-aghat: “Si Dorothy nagkinahanglan sa iyang gamay nga madala-dala nga oxygen.” Akong namatikdan nga ang pagbula-bola sa naandang makina sa oxygen ni Dorothy mihunong. Ang koryente napalong gihapon. Midali ako sa pagkuha sa iyang gamay nga madala-dala nga oxygen. Ako kining gibutang diha kaniya, naningkamot nga dili makamata kaniya. Samtang akong gipahimutang ang mga tubo liyok sa iyang nawong, mihangad siya ug miingon pag-usab, “Nasayod ba ikaw unsa ako ka mapasalamaton?”
Maayo gani, sa dihang ako mi-text sa among presidente sa Relief Society sa ala 1:00 sa buntag, mitubag siya. “Ang koryente wala mapalong sa akong balay,” miingon siya. “Tawgon nako ang kompanya sa elektrisidad.” Ang iyang pagtawag mihimo sa kinahanglang buhaton, tungod kay sa ala 1:30 sa buntag, miabot ang mga trak ug ang mga tawo misugod sa pagpahiuli sa elektrisidad ngadto sa panimalay ni Dorothy. Sa iyang pagmata sa alas 2:30 sa buntag sa paghimo og laing hinay, giniyahan sa flashlight nga lakaw ngadto sa banyo, mitan-aw siya ngadto sa mga bintana sa kusina. Iyang nakita ang tanan nga mga trabahador ug miingon, “Unta sila mahibalo unsa ako ka mapasalamaton.”
Ang mga trabahador mibiya sa alas 5:30 niana nga buntag, igo gayod nga nahutdan og bateriya ang iyang madala-dala nga oxygen. Apan ang mga suga mibalik. Human sa laing hinay nga biyahe ngadto sa banyo, among nakita nga ang iyang naandang makina sa oxygen nagbula-bola na usab og balik. Gitabangan ko siyang luwas nga mapahimutang og balik ngadto sa iyang lingkoranan. Sa wala pa siya mopiyong sa iyang mga mata, misulti siya kanako mahitungod sa tulo ka mga bisita nga nakita niya atol sa gabii—mga sakop sa pamilya kinsa mianha aron sa pagdala kaniya og paghupay ug kalinaw. Dayon siya mihagawhaw pag-usab, “Nasayod ba ikaw unsa ako ka mapasalamaton?”
Mibiya ako sa panimalay ni Dorothy sa alas 8:00 sa buntag sa Sabado sa dihang laing sister gikan sa among ward miabot aron sa pag-uban kaniya. Samtang naglingkod ako sa akong sakyanan, mga luha misugod sa paglugmaw. Akong gibati ang ingon nga gugma alang ni Dorothy, ang maong pagpasalamat alang sa malumo nga mga higayon nga ako migahin uban kaniya.
Akong nakaplagan ang akong kaugalingon nga naghalad og pag-ampo sa pagpasalamat samtang ang iyang mga pulong nagligid gikan sa akong kasingkasing: “Langitnong Amahan, nahibalo ba Ikaw unsa ako ka mapasalamaton?”
Bisan tuod si Dorothy tigulang na kaayo ug nagkinahanglan og tabang, ang iyang yano nga ehemplo sa pagpasalamat mipanalangin kanako niana nga gabii. Ug kini nagpadayon sa pagpanalangin kanako. Bisan og siya patay na, kasagaran nakaplagan ko ang akong kaugalingon nga naghunahuna, “Nahibalo ba ang mga tawo unsa ako ka mapasalamaton?” Ug bisan kanus-a, maningkamot ako sa pagpahayag niana nga pasalamat.