« ការឃើញព្រះភក្ត្រនៃព្រះនៅក្នុងសត្រូវរបស់យើង » លីអាហូណា ខែ មីនា/ខែ មេសា ឆ្នាំ ២០២២ ។
ការឃើញព្រះភក្ត្រនៃព្រះ នៅក្នុងសត្រូវរបស់យើង
មេរៀនអំពីការយកឈ្នះលើជម្លោះទាំងនេះ ដែលចេញមកពីគម្ពីរលោកុប្បត្តិ អាចផ្ដល់លំនាំមួយសម្រាប់ជីវិតរបស់យើងផ្ទាល់ ។
រចនារូបភាពដោយ ដេវីឌ ហ្គ្រីន
ក្នុងនាមជាអាជ្ញាកណ្ដាលនៃជម្លោះ ខ្ញុំបានប្រមូលទុកនូវចំណេះដឹងជាច្រើនទាក់ទងទៅនឹងរបៀបកែប្រែជម្លោះ និងអញ្ជើញឲ្យមានការផ្សះផ្សា តាមរយៈការមើលទៅគំរូ និងការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ។ ប៉ុន្ដែព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីមិនមែនជាគម្ពីរតែមួយ ដែលបានណែនាំខ្ញុំក្នុងអាជីពការងាររបស់ខ្ញុំនោះទេ ។ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់មានការយល់ដឹងដ៏ជ្រាលជ្រៅមួយចំនួនដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល ដែលអាចជួយយើងបាន នៅពេលយើងលង់ខ្លួននៅក្នុងជម្លោះដ៏បំផ្លិចបំផ្លាញ ។
តើជម្លោះដ៏បំផ្លិចបំផ្លាញគឺជាអ្វី ? វាគឺជាពេលដែលយើងគ្មានសមត្ថភាព ដើម្បីសហការគ្នាដោះស្រាយបញ្ហាជាមួយនឹងមនុស្សដទៃទៀត ដែលធ្វើឲ្យយើងអាចបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់មនុស្សដទៃ ឬខ្លួនយើងបាន ។
ជាមួយនឹងជម្លោះដ៏បំផ្លិចបំផ្លាញនេះ វាមាននូវការខ្លាចមានការឈឺចាប់ទាំងក្នុងការគិត ហើយលទ្ធផលនៃជម្លោះនោះ ជាការភ័យខ្លាចថាគេមិនស្រឡាញ់ ឬមិនមើលមកយើងតាមរបៀបដែលយើងចង់ឲ្យគេមើលមកយើង និងជាការភ័យខ្លាចថានឹងបរាជ័យក្នុងការស្វែងរកដំណោះស្រាយចំពោះបញ្ហា ដែលយើងត្រូវប្រឈមមុខនោះ ។ នៅពេលយើងអនុញ្ញាតឲ្យការភ័យខ្លាចនោះកើតឡើង នោះយើងលែងមានអារម្មណ៍ថា យើងមានសមត្ថភាពដោះស្រាយបញ្ហាដែលយើងប្រឈមមុខនោះហើយ ហើយជារឿយៗ យើងមានអារម្មណ៍អស់សង្ឃឹម ខ្មាសអៀន ឬគ្មាននរណាអាចជួយបានឡើយ ។
ជម្លោះប្រភេទនោះមានអារម្មណ៍ថាគ្រោះថ្នាក់សម្រាប់មនុស្សភាគច្រើន ដែលជាមូលហេតុយើងច្រើនតែប្រើវិធីដោះស្រាយជម្លោះដែលគ្មានប្រយោជន៍ ដូចជា ការចៀសវាងគ្នា ការតម្រូវចិត្ត ឬការប្រកួតប្រជែង ទុកជារបៀបមួយដើម្បីព្យាយាមលុបបំបាត់ជម្លោះនោះ ។ ជាអកុសល នៅក្នុងជម្លោះដ៏បំផ្លិចបំផ្លាញ គ្មានដំណោះស្រាយទាំងនោះណាមួយដែលនឹងដំណើរការនោះទេ ។
មែនហើយ យើងគួរតែចៀសវាងការទាស់ទែងគ្នា ( សូមមើល នីហ្វៃទី៣ ១១:២៩ ) ។ ប៉ុន្តែយើងមិនគួរចៀសវាងគ្នា បោះបង់គ្នា ឬវាយប្រហារមនុស្ស ដែលយើងកំពុងមានជម្លោះជាមួយនោះទេ ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវរៀនពីរបៀបស្រឡាញ់មនុស្ស ដែលយើងកំពុងមានជម្លោះជាមួយនោះ ។ វាតម្រូវឲ្យមានការរៀនមានសេចក្ដីសប្បុរស សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏បរិសុទ្ធនៃព្រះគ្រីស្ទចំពោះពួកសត្រូវរបស់យើង ( សូមមើល មរ៉ូណៃ ៧:៤៧ ) ។
ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនថា ការស្រឡាញ់អ្នកដែលស្រឡាញ់យើងគឺងាយស្រួលទេ ។ ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលផងដែរថា « ប៉ុន្ដែ ខ្ញុំប្រាប់ថា ត្រូវស្រឡាញ់ពួកខ្មាំងសត្រូវ ត្រូវឲ្យពរដល់អ្នកណាដែលប្រទេចផ្តាសា ត្រូវប្រព្រឹត្តល្អនឹងអ្នកណាដែលស្អប់អ្នករាល់គ្នា » ( ម៉ាថាយ ៥:៤៤ ) យើងស្រឡាញ់ ដូចដែលទ្រង់ស្រឡាញ់ដែរ ហើយបានល្អឥតខ្ចោះដូចជាទ្រង់ដែរ ( សូមមើល យ៉ូហាន ១៣:៣៤; នីហ្វៃទី៣ ១២:៤៨ ) ។ ការណ៍នេះអាចមានន័យថា ការមានឆន្ទៈដើម្បីស្រឡាញ់មនុស្សដទៃទៀត ទោះបីជានៅពេលដែលការស្រឡាញ់បែបនោះ មើលទៅដូចជាប្រថុយប្រថានក្ដី ។ យើងអាចស្ទាក់ស្ទើរ ដោយសារតាមធម្មជាតិជាមនុស្ស យើងចៀសវាងពីគ្រោះថ្នាក់ ។ ប៉ុន្តែការសម្រេចចិត្តដើម្បីស្រឡាញ់អ្នកដែលអាចធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់ អនុញ្ញាតឲ្យយើងរុញច្រានការភ័យខ្លាចពីអតីតកាលចេញ ហើយបានពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីសប្បុរស ។
សេចក្ដីស្រឡាញ់ប្រភេទនេះទាមទារឲ្យលែងមានភាពភ័យខ្លាចក្នុងការប្រឈមមុខនឹងជម្លោះ ។ វាអំពាវនាវឲ្យយើងបើកចំហខ្លួនឯងចំពោះមនុស្ស ដែលយើងកំពុងមានជម្លោះតាមរបៀបមួយដែល « តែងតែអត់ធ្មត់ ហើយក៏សប្បុរស … មិនដែលរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន មិនរហ័សខឹង មិនប្រកាន់ទោស … គ្របបាំងទាំងអស់ ជឿទាំងអស់ សង្ឃឹមទាំងអស់ ហើយទ្រាំទ្រទាំងអស់ ។ … ឯសេចក្តីស្រឡាញ់មិនដែលផុតឡើយ » ( កូរិនថូស ទី១ ១៣:៤–៥, ៧–៨ ) ។ សេចក្ដីសប្បុរសបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ប្រភេទនេះ ដោយគ្មានការធានាថា ភាគីម្ខាងទៀតនៃជម្លោះនឹងធ្វើដូចគ្នានោះទេ ។
សេចក្ដីស្រឡាញ់អនុញ្ញាតឲ្យយើងឃើញបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់យើង ដែលយើងកំពុងមានជម្លោះជាមួយនោះបានយ៉ាងច្បាស់ រហូតដល់តម្រូវការ និងបំណងប្រាថ្នារបស់ពួកគេមានសារៈសំខាន់ដូចជាតម្រូវការ និងបំណងប្រាថ្នារបស់យើងដែរ មិនថាពួកគេមើលមកយើងយ៉ាងណានោះទេ ។ យើងនឹងធ្វើអ្វីក៏ដោយដែលចាំបាច់ ដើម្បីស្វែងរកដំណោះស្រាយដែលបំពេញតាមតម្រូវការរបស់ពួកគេ ក៏ដូចជាតម្រូវការរបស់យើងផងដែរ ។
ដំណើររឿងពីរមកពីព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់គឺជាគំរូដ៏អស្ចារ្យនៃសេចក្តីស្រឡាញ់នេះ ។
អេសាវ និងយ៉ាកុប
អេសាវ និងយ៉ាកុបឱបគ្នា ដោយ រ៉ូប៊ើត ធី បារែត
នៅក្នុង លោកុប្បត្ដិ ២៥ យើងជួបនឹងជម្លោះគ្រួសារមួយរវាងបងប្អូនប្រុសពីរនាក់ គឺអេសាវ និងយ៉ាកុប ដែលជាកូនប្រុសរបស់អ៊ីសាក ។ អេសាវបានលក់កេរ្ដិ៍តំណែលរបស់គាត់ទៅឲ្យយ៉ាកុប ក្នុងតម្លៃសំឡក្រហមមួយចាន ( សូមមើល លោកុប្បត្តិ ២៥:៣០–៣១ ) ។ ក្រោយមក ដោយធ្វើតាមដំបូន្មានរបស់ម្ដាយលោក យ៉ាកុបបានបន្លំខ្លួនជាអេសាវ ដើម្បីទទួលបានពរជ័យចុងក្រោយរបស់អ៊ីសាក ( សូមមើល លោកុប្បត្តិ ២៧:៦–២៩ ) ។
អេសាវបានស្អប់យ៉ាកុប ហើយសច្ចាថានឹងសម្លាប់ប្អូនប្រុសរបស់គាត់ចោល ។ យ៉ាកុបបានរត់គេចខ្លួនទៅរស់នៅជាមួយនឹងឪពុកមារបស់លោកឈ្មោះ ឡាបាន់ ។ ( សូមមើល លោកុប្បត្តិ ២៧:៤១–៤៥ ) ។ នៅទីបំផុត យ៉ាកុបបានមានបញ្ហាជាមួយនឹងឪពុកមារបស់លោក ហើយត្រូវបង្ខំចិត្តឲ្យត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតវិញ ( សូមមើល លោកុប្បត្តិ ៣១ ) ៉ាកុបបានដឹងថា ការណ៍នេះមានន័យថា លោកត្រូវប្រឈមមុខនឹងអេសាវ ដែលមានកងពលច្រើនជាង ។ លោកខ្លាចបាត់បង់ជីវិតរបស់លោក និងជីវិតរបស់គ្រួសារលោក ( សូមមើល លោកុប្បត្តិ ៣២:៧–៨ ) ។
នៅថ្ងៃដែលពួកគេត្រូវជួបគ្នា នោះយ៉ាកុបបានបញ្ជូនសត្វពពែ អូដ្ឋ គោ ចៀម និងសត្វលាមួយហ្វូងធំ ទុកជាជំនូនដើម្បីមានសន្ដិភាពនឹងគ្នា ។ បន្ទាប់មក លោកបានឱនក្រាបចុះចំនួនប្រាំពីរដង នៅពេលលោកបានមកជួបនឹងបងប្រុសរបស់លោក ។ អេសាវបានមានប្រតិកម្មតាមរបៀបមួយ ដែលយ៉ាកុបមិនបានរំពឹងទុក ។ អេសាវបានយំ បានឱបប្អូនប្រុសរបស់គាត់ ហើយបានប្រាប់លោកថា មិនចាំបាច់ជូនជំនូនអ្វីទេ ។
យ៉ាកុបបានរំភើបដោយសារសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់អេសាវ ហើយបានឆ្លើយតប ៖
« តែយ៉ាកុបប្រកែកថា ទេ បើខ្ញុំប្រកបដោយគុណរបស់បង នោះសូមទទួលជំនូនពីដៃខ្ញុំទៅ ដ្បិតខ្ញុំបានឃើញមុខបង ទុកដូចជាឃើញព្រះភក្ត្រនៃព្រះដែរ ហើយបងបានទទួលខ្ញុំដោយស្រួល ។
« សូមទទួលជំនូនរបស់ខ្ញុំដែលគេបាននាំមកជូនចុះ ដ្បិតព្រះទ្រង់បានប្រទានពរមកខ្ញុំ ខ្ញុំក៏មានគ្រប់គ្រាន់ហើយ ។ រួចអេសាវទទួលយកដោយគាត់បង្ខំ » ( លោកុប្បត្ដិ ៣៣:១០–១១ ) ។
ធាតុផ្សំបីយ៉ាងដែលចាំបាច់ដើម្បីរស់នៅដោយសេចក្ដីសុខសាន្ដ
យ៉ាកុបបានបង្កប់នូវលំនាំនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់មួយនៅត្រង់នេះ ដែលខ្ញុំបានរកឃើញថាជារបៀបដ៏មានប្រសិទ្ធភាពបំផុតមួយ ដើម្បីអញ្ជើញឲ្យមានការផ្សះផ្សានឹងអស់អ្នកដែលយើងបានធ្វើខុសដាក់ ឬដែលបានធ្វើខុសនឹងយើង ។
ទំនុកតម្កើង ៨៥:១០ ពិពណ៌នាអំពីលក្ខខណ្ឌនៃការផ្សះផ្សា ៖ « សេចក្តីសប្បុរស និងសេចក្តីពិតត្រង់បានជួបគ្នា; សេចក្តីសុចរិត និងសេចក្តីមេត្រីបានថើបគ្នា » ។ ទង្វើរបស់យ៉ាកុប និងអេសាវនៃការបង្កើតឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្ដនឹងគ្នាបំពេញតាមលក្ខខណ្ឌនៅក្នុងគម្ពីរទំនុកតម្កើង ។
វាត្រូវការសេចក្ដីក្លាហានដើម្បីឲ្យយ៉ាកុប និងអេសាវទទួលស្គាល់ សេចក្ដីពិត ដែលថា ពួកគេមិនមែនជាសត្រូវនឹងគ្នាទេ—ពួកគេគឺជាបងប្អូននឹងគ្នា ។ វាត្រូវការ សេចក្ដីមេត្តាករុណា ដើម្បីអភ័យទោសឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក ។ វាត្រូវការ សេចក្ដីសុចរិត—សេចក្ដីយុត្តិធម៌មួយបែបដែលធ្វើឲ្យអ្វីដែលយើង ឬអ្នកដទៃបានធ្វើខុសទៅជាត្រូវវិញ—ដើម្បីឲ្យយ៉ាកុបជូនអេសាវនូវមួយចំណែកនៃអ្វីដែលលោកទទួលបានក្នុងពរជ័យដែលលោកមាន ។ នៅពេលមានធាតុផ្សំទាំងបីនេះរួមគ្នា នោះវាអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេរស់នៅក្នុងសេចក្ដីសុខសាន្ដ ។
យើងអាចធ្វើតាមលំនាំដូចគ្នានេះនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងផ្ទាល់ផងដែរ ។
នៅពេលដែលយើងផុងខ្លួននៅក្នុងជម្លោះដ៏បំផ្លិចបំផ្លាញ នោះការភ័យខ្លាចរបស់យើងចំពោះជម្លោះ និងការភ័យខ្លាចរបស់យើងចំពោះមនុស្សដទៃទៀត អាចធ្វើឲ្យយើងភាំង ឬបណ្ដាលឲ្យយើងធ្វើសកម្មភាពតាមរបៀប ដែលធ្វើឲ្យអ្វីៗកាន់តែអាក្រក់ឡើង មិនមែនប្រសើរឡើងនោះទេ ។ ជាញឹកញាប់ យើងដោះសាថា អ្វីៗដែលយើងអាចធ្វើបានដើម្បីបង្វិលវដ្ដដ៏បំផ្លិចបំផ្លាញនេះឲ្យថយក្រោយវិញ នឹងមិនដំណើរការឡើយ ។ យើងទៅជាមើលឃើញតែរឿងអាក្រក់ថា មនុស្សដទៃមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរបានទេ ។
ទោះយ៉ាងណា គំរូរបស់យ៉ាកុបក៏ផ្ដល់ឲ្យយើងនូវរបៀបមួយ ដើម្បីឆ្លងកាត់ជម្លោះប្រភេទនោះផងដែរ ។ យ៉ាកុបបានប្រឈមមុខនឹងការភ័យខ្លាចរបស់លោកចំពោះបងប្រុសរបស់លោក និងការភ័យខ្លាចរបស់លោកថាអាចនឹងមានជម្លោះជាមួយនឹងគាត់ ។ លោកបារម្ភខ្លាំងអំពី « ការថែរក្សាទំនាក់ទំនងរបស់ពួកលោក » ជាជាង « ការគិតតែពីប្រយោជន៍របស់ខ្លួនលោក » នៅក្នុងគ្រានោះ ដូច្នេះលោកបានងាកទៅរកបងប្រុសរបស់លោក ដោយការផ្ដល់ដល់លោកទាំងសេចក្ដីពិត និងសេចក្ដីយុត្តិធម៌ចំពោះការប្រព្រឹត្តខុសណាមួយ ដែលលោកបានប្រព្រឹត្តកន្លងមក ។ ដួងចិត្តរបស់អេសាវ ដែលធ្លាប់គិតថានឹងសម្លាប់យ៉ាកុបនោះត្រូវបានបន្ទន់ ហើយសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងសេចក្ដីសុខសាន្ដបានកើតមានជំនួសឲ្យកំហឹងវិញ ។ យ៉ាកុបបានរកឃើញរបៀបមួយដើម្បីស្រឡាញ់សត្រូវរបស់លោក ហើយពេលធ្វើដូច្នោះ លោកបានឃើញ « ព្រះភក្ត្រនៃព្រះ » សម្លឹងទតមើលមកលោកវិញ ។
ទោះបីជាយើងអាចមានអារម្មណ៍អន្ទះសា ពេលប្រឈមមុខនឹងជម្លោះតាមរបៀបនេះក្ដី ក៏វាមានប្រសិទ្ធភាពខ្លាំងជាងរបៀបផ្សេងៗទៀតក្នុងការប្ដូរជម្លោះបែបនោះដែរ មួយដែលផ្លាស់ប្ដូរទាំងខ្លួនយើង និងពួកគេយ៉ាងខ្លាំង ។
យ៉ូសែប និងពួកបងប្រុសរបស់លោក
យ៉ូសែបនៃស្រុកអេស៊ីព្ទ ដោយ ម៉ៃឃល ធី ម៉លម៍
មួយជំនាន់បន្ទាប់ពីយ៉ាកុប យើងឃើញមានគំរូដ៏មានអានុភាពមួយទៀតអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់មកពីកូនប្រុសពៅរបស់យ៉ាកុប គឺយ៉ូសែប ។
យ៉ូសែបត្រូវបានលក់ជាទាសករដោយពួកបងប្រុសរបស់លោក ដែលច្រណែននឹងលោក នៅពេលលោកនៅក្មេងនៅឡើយ ។ ដូចជាអេសាវដែរ ពួកបងប្រុសរបស់យ៉ូសែបបានមានអារម្មណ៍ថា ឪពុករបស់ពួកគេមានកូនសំណព្វ ហើយថាយ៉ូសែបទទួលបានប្រយោជន៍ច្រើនជាងគេ ។ យ៉ូសែបបានរងទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារតែអំពើអាក្រក់របស់ពួកបងប្រុសលោកធ្វើចំពោះលោក ។ លោកបានបែកចេញពីគ្រួសាររបស់លោកអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ធ្លាក់ខ្លួនជាទាសករគេ ហើយបានជាប់គុកមួយរយៈពេល ។ នៅទីបំផុត ព្រះអម្ចាស់បានជួយលោកឲ្យយកឈ្នះលើទុក្ខលំបាករបស់លោក ហើយលោកបានក្លាយជាអ្នកគ្រប់គ្រងដ៏មានអំណាចម្នាក់នៅស្រុកអេស៊ីព្ទ ។ ( សូមមើល លោកុប្បត្តិ ៣៧–៤៥ ) ។
ពួកបងប្រុសរបស់លោកក៏បានរងទុក្ខផងដែរ ហើយអំឡុងពេលមានអំណត់អត់ ពួកគេបានមកស្រុកអេស៊ីព្ទទាំងហេវហត់ និងបាក់កម្លាំងយ៉ាងខ្លាំង ។ នៅពេលពួកគេបានជួបនឹងយ៉ូសែប នោះពួកគេមិនបានស្គាល់លោកទេ ហើយបានអង្វរសូមជំនួយ ។
យ៉ូសែបមានសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាងដើម្បីចាប់ពួកបងប្រុសរបស់លោកដាក់គុក ដើម្បីសងសឹកសេចក្ដីយុត្តិធម៌ទៅលើពួកគេ ។ នោះគឺជាអ្វីដែលពួកគេសមនឹងទទួល ។ ប៉ុន្ដែលោកបានជ្រើសរើសដើម្បីអនុវត្តព្រះគុណវិញ—ការអភ័យទោសឲ្យពួកគេ និងការស្រឡាញ់ពួកគេ ។
លោកបានប្រាប់ពួកគេថា « សូមមកជិតខ្ញុំ ។ « គេក៏ចូលទៅជិត ។ រួចគាត់ប្រាប់ថា ខ្ញុំនេះជាយ៉ូសែប ជាប្អូនអ្នករាល់គ្នា ដែលអ្នករាល់គ្នាបានលក់មកនៅស្រុកអេស៊ីព្ទនេះ ។
« ឥឡូវនេះកុំឲ្យអ្នករាល់គ្នាព្រួយ ឬតូចចិត្តដោយបានលក់ខ្ញុំមកទីនេះឡើយ ពីព្រោះគឺព្រះទេតើ ដែលទ្រង់ចាត់ខ្ញុំមកជាមុន ដើម្បីនឹងរក្សាជីវិតអ្នករាល់គ្នាទុក » ( លោកុប្បត្តិ ៤៥:៤–៥ ) ។
យ៉ូសែបមិនត្រឹមតែបានអភ័យទោសឲ្យពួកបងប្រុសរបស់លោកប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្ដែថែមទាំងបានមើលឃើញគោលបំណងស្ថាបនានៅក្នុងជម្លោះរបស់ពួកគេផងដែរ ។ លោកបានទទួលស្គាល់ថា ព្រះហស្ដរបស់ព្រះគឺមាននៅក្នុងអ្វីៗគ្រប់់យ៉ាង ហើយថាថ្វីបើពួកគេទាំងអស់គ្នាបានជួបនឹងការរងទុក្ខពិតមែនក្ដី ក៏ « ព្រះទ្រង់បានចាត់ខ្ញុំឲ្យមកមុនអ្នករាល់គ្នា ដើម្បីនឹងរក្សាអ្នករាល់គ្នាឲ្យមានសំណល់សល់នៅផែនដី ហើយនឹងជួយសង្គ្រោះជីវិតនៃអ្នករាល់គ្នា ដោយសេចក្តីប្រោសប្រាណយ៉ាងធំ » ( លោកុប្បត្ដិ ៤៥:៧ ) ។
ជាថ្មីម្តងទៀត លំនាំស្រដៀងគ្នានេះអាចកើតឡើងនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង នៅពេលយើងទទួលស្គាល់ថា ការឈឺចាប់នៃជម្លោះអាចនាំយើងទៅរកលទ្ធផល ដែលនឹងពង្រឹងក្រុមគ្រួសារ និងសហគមន៍របស់យើង ប្រសិនបើយើងនឹងធ្វើការជាមួយគ្នា ដើម្បីស្វែងរកដំណោះស្រាយមែននោះ ។
ពួកយើងទាំងអស់គ្នានឹងឆ្លងកាត់ជម្លោះបាន ។ វានឹងមានការឈឺចាប់ ។ ពេលខ្លះឈឺចាប់ខ្លាំងបំផុត ។ ខ្ញុំតែងតែមានអារម្មណ៍ស្ញើចនឹងការឈឺចាប់ ដែលមនុស្សមាននៅពេលពាក់ព័ន្ធនឹងជម្លោះយ៉ាងខ្លាំង ជាពិសេសជាមួយនឹងមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ការឈឺចាប់ និងការភ័យខ្លាចនោះមិនចាំបាច់ជាចុងបញ្ចប់នៃដំណើររឿងនេះទេ ។
យើងអាចជ្រើសរើសមើលទៅជម្លោះ និងមនុស្សដែលយើងកំពុងមានជម្លោះជាមួយនោះខុសពីមុន គឺដូចជាអ្វីដែលយ៉ូសែបបានធ្វើដែរ ។ យើងអាចជ្រើសរើសបោះបង់ចោលនូវកំហឹង ការអាក់អន់ចិត្ត និងការស្ដីបន្ទោស ហើយឱបក្រសោបសត្រូវរបស់យើងវិញ ។
យើងអាចជ្រើសរើសយកសេចក្ដីស្រឡាញ់ ជាជាងការភ័យខ្លាច ហើយរកឃើញ—ដូចជាយ៉ាកុប អេសាវ យ៉ូសែប និងពួកបងប្រុសរបស់លោកដែរ—ថាសត្រូវរបស់យើងគឺជាបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់យើងទេតើ ។ ដោយការព្យាយាមខ្នះខ្នែងផ្សះផ្សាជាមួយនឹងពួកគេ នោះយើងក៏អាចមើលឃើញព្រះភក្រ្ដរបស់ព្រះបានផងដែរ ។