« ឱកាសរៀនសូត្រ និងការរីកចម្រើន » លីអាហូណា ខែ កក្កដា/សីហា ឆ្នាំ ២០២២
ចម្រើនវ័យដោយស្មោះត្រង់
ឱកាសរៀនសូត្រ និងការរីកចម្រើន
ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានជ្រាបថា ខ្ញុំនឹងរីកចម្រើន ហើយរីករាយជាថ្មីម្ដងទៀត ។
ស្វាមីរបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះ ជឺរ៉ូល បានស្លាប់ទៅបីបួនឆ្នាំហើយ ។ គាត់ត្រូវបានរកឃើញថាមានជំងឺមហារីក ហើយរយៈពេលតែបីខែប៉ុណ្ណោះក៏បានស្លាប់ ។ ឥឡូវនេះចិត្តខ្ញុំចេះតែគិតពីគាត់ ពេលខ្ញុំធ្វើការនៅទីធ្លាក្នុងផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ។
ពេលខ្ញុំដករុក្ខជាតិទៅដាក់ក្នុងផើងថ្មី នោះខ្ញុំនឹកឃើញគំនិតមួយ ។ ពីមុនខ្ញុំដកវារុក្ខជាតិនោះមានសភាពធម្មតា ។ វាស្ថិតនៅក្នុងផើងមួយដ៏សុខស្រួល ប៉ុន្តែវាមិនលូតលាស់សោះ ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ប្រសិនបើខ្ញុំមិនប្ដូរផើងវាទេ នោះនៅថ្ងៃណាមួយវានឹងឈប់ចេញផ្កា ហើយប្រហែលជាឈប់លូតលាស់ទៀតផង ។ ប្រាកដណាស់ វានឹងមិនអាចលូតលាស់ឲ្យអស់ពីលទ្ធភាពរបស់វាឡើយ ។
ដូច្នេះ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តទុកឱកាសឲ្យរុក្ខជាតិនោះលូតលាស់ដោយដកវាទៅដាក់ក្នុងផើងដែលធំជាងនោះ ។ ផើងធំនោះមិនអស្ចារ្យណាស់ណានោះទេ—ប៉ុន្តែវាមានអង្កត់ផ្ចិតធំជាងប្រមាណជាប្រាំសង់ទីម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ ។ ប្រសិនបើខ្ញុំទុកចន្លោះវា ធំពេកនោះវាអាចនឹងជាំទឹកខ្លាំង ហើយងាប់ដោយសារតែរលួយឫស ។
ខ្ញុំរំពឹងទុកថា រុក្ខជាតិនោះនឹងជួបបញ្ហា ដោយសារវាព្យាយាមសម្របខ្លួន ។ វាមានផាសុកភាពល្អនៅក្នុងផើងនោះរហូតវាអាចទម្លាប់បាន ។ វាមិនដឹងជាមុនទេថាការផ្លាស់ប្ដូរនោះនឹងជួយវាឲ្យបន្តលូតលាស់បាន ។ វាចាំបាច់ត្រូវបន្តទទួលការបីបាច់ ដោយផ្ដល់ពន្លឺ ទឹកឲ្យបានត្រឹមត្រូវ និងសារធាតុចិញ្ចឹមបន្ថែមទៀតដែលតម្រូវឲ្យមានក្នុងអំឡុងគ្រានៃការសម្របខ្លួននេះ ។ នៅទីបំផុត ខ្ញុំបានដឹងថា វានឹងរីកចម្រើន ហើយមានផ្កាជាថ្មីម្ដងទៀត ។
ពេលខ្ញុំបានគិតពីជីវិតរបស់ខ្ញុំក្នុងនាមជាស្ត្រីមេម៉ាយម្នាក់ ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំដូចជារុក្ខជាតិនោះដែរ ។ ខ្ញុំមានផាសុកភាព ។ ខ្ញុំសុខសប្បាយ ។ ប៉ុន្តែពេលស្វាមីរបស់ខ្ញុំបានស្លាប់ទៅ ខ្ញុំបានឮព្រះវិញ្ញាណខ្សឹបប្រាប់ថា ខ្ញុំកំពុងដើរចូលទៅក្នុងដំណាក់កាលថ្មីនៃការរីកចម្រើន ។ ខ្ញុំនៅតែមានរឿងដែលចាំបាច់ត្រូវរៀនសូត្រ និងធ្វើនៅក្នុងជីវិតនេះ ។
លុះ ពីរ ឆ្នាំក្រោយមក មានបុរសប្រាំពីរនាក់ផ្សេងទៀតនៅក្នុងរួដរបស់យើងក៏បានស្លាប់ផងដែរ ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមសុំទៅមិត្តរបស់ខ្ញុំដែលជាស្ត្រីមេម៉ាយថ្មោងថ្មីឲ្យជួបជុំគ្នា ពិភាក្សាគ្នា សួរសុខទុក្ខគ្នា បម្រើគ្នាទៅវិញទៅមក—ដើម្បីកុំឲ្យយើងម្នាក់ៗមានអារម្មណ៍ឯកោខ្លាំងពេក ។ គ្មានយើងណាម្នាក់ចង់« ប្ដូរផើង »នោះទេ ។ ប៉ុន្តែនៅពេលខ្ញុំសម្របខ្លួនទៅនឹងជីវិតរមែងស្លាប់ដោយគ្មានស្វាមីរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានរកឃើញថា ខ្ញុំអាចផ្ដល់ការគាំទ្រដល់មនុស្សផ្សេងទៀតដែលប្រឈមនឹងឧបសគ្គស្រដៀងគ្នានេះ ។ ខ្ញុំក៏បានរកឃើញផងដែរថា មានឱកាសជាច្រើនដើម្បីចំណាយពេលជាមួយនឹងកូនៗ និងចៅៗ ព្រមទាំងអះអាងជាថ្មីទៅ កាន់ពួកគេថា តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ គ្រួសារយើងអាចរួមរស់នៅជាមួយគ្នាម្ដងទៀតនៅជីវិតក្រោយ ។
ខ្ញុំមិនធ្លាប់គិតទុកជាមុនចំពោះការរីកចម្រើនដែលបានកើតឡើងចំពោះខ្ញុំ ដោយសារតែការបាត់បង់ស្វាមីរបស់ខ្ញុំឡើយ ។ ប៉ុន្តែព្រះវរបិតាសួគ៌បានយាងមកជួយ ហើយ« បានប្ដូរផើង »ដោយផ្ដល់ឱកាសឲ្យខ្ញុំរៀនសូត្រ និងរីកចម្រើននៅក្នុងផើងធំជាងមុនបន្តិច—ជាការប្រឈមថ្មីដែលផ្ដល់ឱកាសរីកចម្រើន ។
ខ្ញុំនៅតែនឹកដល់ជីរ៉ូលជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។ លុះច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំនៅតែជួបភាពស្មុគស្មាញកាលខ្ញុំកំពុងព្យាយាមសម្របខ្លួនទៅនឹងការផ្លាស់ប្ដូរដោយគ្មានរូបគាត់ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំដឹងថា ព្រះអម្ចាស់នឹងចិញ្ចឹមបីបាច់ខ្ញុំនៅក្នុងដំណើរជីវិតនេះ ។ ជាមួយនឹងពេលវេលា និងដោយទុកចិត្តលើទ្រង់ ខ្ញុំនឹងលូតលាស់ ហើយរីករាយជាថ្មីម្ដងទៀត ។
អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋ អៃដាហូ ស.រ.អា ។