« ឧបករណ៍នៅក្នុងព្រះហស្ដរបស់ព្រះអម្ចាស់ » លីអាហូណា ខែ កក្កដា/ខែ សីហា ឆ្នាំ ២០២២ ។
ចូរមកតាមខ្ញុំ
នាងអេសធើរ
ធ្វើជាឧបករណ៍នៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះអម្ចាស់
ប្រសិនបើយើងធ្វើតាមព្រះវិញ្ញាណ ហើយមានដួងចិត្តដែលស្ម័គ្រតាម នោះព្រះអម្ចាស់នឹងដឹកនាំយើងឲ្យធ្វើអ្វីដែលទ្រង់ចង់ឲ្យយើងធ្វើ ។
រចនារូបភាពដោយ ឌីលីន ម៉ាស្ស
ដើម្បីធ្វើជាឧបករណ៍នៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះអម្ចាស់គឺមានភាពងាយស្រួលទេ ។ យើងគ្រាន់តែស្ម័គ្រចិត្តទុកឲ្យព្រះវិញ្ញាណដឹកនាំយើង ហើយមានសេចក្តីក្លាហានដើម្បីធ្វើតាមការបំផុសគំនិតរបស់ទ្រង់តែប៉ុណ្ណោះ ។ ករណីបែបនោះកើតឡើងនៅពេលឪពុកម្តាយក្មេករបស់ខ្ញុំបានចូលរួមក្នុងសាសនាចក្រនាឆ្នាំ ១៩៦៨ ។ អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាវ័យក្មេងម្នាក់ដែលចង់ធ្វើជាឧបករណ៍នៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះអម្ចាស់បានជួយនាំក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគាត់ចូលសាសនាចក្រ ។
ខាងសាច់ថ្លៃរបស់ខ្ញុំបានជួបជាមួយនឹងពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាម្តង ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីពេលនោះមក ឪពុកក្មេករបស់ខ្ញុំមិនចង់បន្តជួបទៀតនោះទេ ។ បន្ទាប់មកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាថ្មីម្នាក់មានឈ្មោះថា អែលឌើរ ហ្វេតសឺរ បានផ្ទេរចូលក្នុងតំបន់ ហើយអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាវ័យក្មេងរូបនេះ និងដៃគូរបស់គាត់បានទទួលការបំផុសគំនិតឲ្យទៅសួរសុខទុក្ខ និងផ្តល់ការងារបម្រើដល់គ្រួសារនេះ ។ អែលឌើរ ហ្វេតសឺរ អាចប៉ះដួងចិត្តសមាជិកនៃគ្រួសារនេះតាមរបៀបមួយដែលពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដទៃទៀតមិនបានធ្វើ ។
សម្រាប់រយៈពេលប្រាំមួយខែខាងមុខពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាបានបម្រើដល់សេចក្តីត្រូវការរបស់គ្រួសារនេះ ។ ក្រោយមក ព្រះវិញ្ញាណបានប៉ះដួងចិត្តរបស់ឪពុកម្តាយក្មេករបស់ខ្ញុំ ហើយពួកគាត់បានចូលក្នុងសាសនាចក្រ ។ ពួកគាត់បានទទួលពរជ័យដែលបានមកតាមរយៈការចុះ និងរក្សាសេចក្តីសញ្ញារបស់យើង ។ ដោយសារពួកគាត់ មានក្រុមគ្រួសារជាច្រើនបានចូលរួមក្នុងសាសនាចក្រ ហើយបានទទួលពរជ័យនៃដំណឹងល្អ ។
ការណ៍នេះបានកើតឡើងជាផ្នែកៗ ដោយសារយុវជនម្នាក់មកពីរដ្ឋយូថាហ៍បានស្ម័គ្រចិត្ត « ទុកឲ្យព្រះឈ្នះ » នៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់ ។ គាត់មានសេចក្តីក្លាហានដើម្បីចាកចេញពីផ្ទះដ៏សុខស្រួល ទៅរៀនភាសាថ្មី ហើយបម្រើព្រះអម្ចាស់នៅប្រទេសប្រេស៊ីល ។
ការសន្ទនាដ៏សាមញ្ញ
ប្រហែលជាមួយឆ្នាំកន្លងទៅភរិយារបស់ខ្ញុំ អាឡិចសាន់ត្រា បានទទួលសារនៅលើទូរសព្ទរបស់គាត់ពីស្រ្តីម្នាក់នៅក្នុងវួដកំណើតរបស់យើងនៅប្រទេសប្រេស៊ីល ។ តាំងពីពួកគាត់បាន ជួបគ្នាមក វាកន្លងទៅអស់រយៈពេលពីរឆ្នាំមកហើយ ។ ស្រ្តីរូបនេះបានសរសេរ ៖ « នៅថ្ងៃដ៏នឿយហត់មួយក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនដឹងថាខ្ញុំទៅ ដល់ព្រះវិហារដោយរបៀបណាទេ ។ ពេលខ្ញុំទៅដល់ បងបានឃើញខ្ញុំ ។ បងបានកាន់ដៃខ្ញុំ ហើយប្រាប់ខ្ញុំឲ្យអង្គុយនៅជិតបង ។ ខ្ញុំបាននិយាយជាមួយបង ។ បងស្តាប់ ហើយបានផ្តល់ការប្រឹក្សាដល់ខ្ញុំ » ។
នៅពេលនោះវាហាក់ដូចជាការសន្ទនាដ៏សាមញ្ញមួយ ។ ប៉ុន្តែវាបានក្លាយជាឱកាសសម្រាប់ភរិយារបស់ខ្ញុំដើម្បីធ្វើជាឧបករណ៍នៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ គាត់បានផ្តល់ការងារបម្រើដល់បងប្អូនស្រីដែលកំពុងឆ្លងកាត់ឧបសគ្គ ។ អាឡិចសាន់ត្រា មិនបានគិត អំពីរឿងនោះទេ ។ គាត់បានទទួលអារម្មណ៍ឲ្យស្តាប់ និងផ្តល់ការលួងលោម ហើយគាត់ធ្វើតាមការបំផុសគំនិត ។ ឥឡូវនេះពីរឆ្នាំជាងមកហើយ គាត់បានទទួលសារនេះពីបងប្អូនស្រីរូបនោះដែលបង្ហាញអំណរគុណរបស់គាត់ ។
តាមរយៈហេតុការណ៍ទាំងនេះ ខ្ញុំបានរៀនថា យើងពុំត្រូវការការហៅបម្រើមួយដើម្បីធ្វើជាឧបករណ៍នៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះអម្ចាស់នោះឡើយ ។ យើងគ្រាន់តែត្រូវការឲ្យមានបំណងប្រាថ្នាប៉ុណ្ណោះ ។ « ហេតុដូច្នេះហើយ បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាមានបំណងចង់បម្រើព្រះ នោះអ្នករាល់គ្នាបានហៅឲ្យធ្វើកិច្ចការនោះហើយ » ( គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ៤:៣ ) ។
« សម្រាប់ពេលនេះឯងទេដឹង »
នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់យើងបាន អានអំពីមនុស្សម្នាក់ទៀតដែលបានបម្រើជាឧបករណ៍នៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះ ។ នាងអេសធើរគឺជាយុវនារីម្នាក់ដែលឪពុកម្តាយរបស់នាងបានស្លាប់ចោលតាំងពីនាងនៅតូច ។ ម៉ាដេកាយជាបងជីដូនមួយរបស់នាងបានចិញ្ចឹមបីបាច់នាង ។
បន្ទាប់ពីសេ្តច អ័ហាស៊ូរុស បានលែងលះជាមួយមហាក្សត្រី វ៉ាសធី ទ្រង់បានជ្រើសរើសនាងអេសធើរឲ្យធ្វើជាមហាក្សត្រីរបស់ទ្រង់ ។ « ស្តេចទ្រង់ក៏ស្រឡាញ់អេសធើរលើសជាងស្ត្រីឯទៀត ហើយនាងទទួលបានព្រះគុណ និងសេចក្តីប្រោសប្រាណ នៅចំពោះទ្រង់ » ( នាងអេសធើរ ២:១៧ ) ។ នាងអេសធើរគឺជាសាសន៍យូដា ប៉ុន្តែស្តេចពុំបានដឹងអំពីរឿងនេះទេ ។
ហាម៉ាន គឺជាទីប្រឹក្សាម្នាក់របស់ស្ដេចត្រូវបានលើកឡើងតាំងឲ្យមានងារជាធំលើសអស់ទាំងអ្នក ជាប្រធានដែលនៅជាមួយគាត់( សូមមើលនាងអេសធើរ ៣:១ ) ។ ហើយបានរៀបគម្រោង« បំផ្លាញសំឡាប់ ហើយធ្វើឲ្យពួកសាសន៍យូដាទាំងអស់វិនាសបង់ ទោះទាំងចាស់ទាំងក្មេង »( អេសធើរ ៣:១៣ ) ។
ពេលនាងអេសធើរបានដឹងពីគម្រោងរបស់ហាម៉ាន នោះម៉ាដេកាយបានជំរុញឲ្យនាងអេសធើរទៅគាល់នឹងស្ដេច ។ ការធ្វើកិច្ចការនេះបានបណ្ដាលឲ្យមានហានិភ័យខ្ពស់ចំពោះរូបនាងផ្ទាល់ ប៉ុន្តែនាងទទួលបានសេចក្ដីក្លាហានដោយសារពាក្យសម្ដីរបស់ម៉ាដេកាយ ។ លោកបានប្រកាសថា « ព្រះនាង បានតាំងឡើងក្នុងរាជ្យ សម្រាប់ពេលនេះឯងទេដឹង ? » ( នាងអេសធើរ ៤:១៤ ) ។
នាងបានតបថា « បើខ្ញុំត្រូវស្លាប់ ក៏ស្លាប់ទៅចុះ »( នាងអេសធើរ ៤:១៦ ) ហើយបានទៅគាល់ស្ដេចដោយគ្មានការកោះហៅ ។ ការធ្វើបែបនេះអាចទទួលទោសដល់ស្លាប់ ។ ដោយសារតែភាពវៃឆ្លាតរបស់នាង នោះនាងអេសធើរបានធ្វើឲ្យស្ដេចជឿ ។ ជាលទ្ធផល នោះទ្រង់បានចេញព្រះរាជក្រឹត្យឲ្យទុកជីវិតដល់សាសន៍យូដា ។ នៅក្នុងព្រះរាជក្រឹត្យនោះ ទ្រង់« អនុញ្ញាតឲ្យពួកសាសន៍យូដា ដែលនៅគ្រប់ទីក្រុងបានមូលគ្នា ដើម្បីការពារជីវិតខ្លួន »( នាងអេសធើរ ៨:១១ ) ។
តួនាទីទាំងអស់មានសារៈសំខាន់
នាងអេសធើរបានមានឆន្ទៈធ្វើជាឧបករណ៍នៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ ជីវិតនៃការគោរពប្រតិបត្តិ និងការលះបង់ខ្ពស់របស់នាងបានរៀបចំនាង ។ ពេលខ្ញុំគិតពីនាងចូលទៅគាល់ស្ដេចដោយគ្មានការអញ្ជើញ ខ្ញុំស្ងប់ស្ងែងពីភាពក្លាហានរបស់នាង ។ វារំឭកខ្ញុំពីការអញ្ជើញរបស់ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុនមកកាន់យើងទាំងអស់គ្នាដើម្បីឲ្យព្រះឈ្នះនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ។១ នាងអេសធើរបានមានឆន្ទៈឲ្យព្រះឈ្នះ ។
បងប្រុសជីដូនមួយរបស់នាងអេសធើរ ឈ្មោះម៉ាដេកាយក៏ជាឧបករណ៍នៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះអម្ចាស់ដែរ ។ គាត់បានចិញ្ចឹមបីបាច់នាងអេសធើរបានយ៉ាងល្អ ។ គាត់ផ្ដល់ការគាំទ្រ ភាពក្លាហាន និងការបំផុសគំនិតដល់នាង ។ យើងគ្រប់គ្នាមានតួនាទីមួយដែលត្រូវធ្វើ ហើយតួនាទីនីំមួយៗគឺមានសារៈសំខាន់ ហើយចាំបាច់ដូចគ្នា ។
ព្រះអម្ចាស់បានដាក់នាងអេសធើរនៅក្នុងដំណាក់របស់ស្ដេចនៅក្នុងគោលបំណងមួយ—គឺដើម្បីជួយសង្គ្រោះដល់ពួកសាសន៍យូដា ។ ដូចជាគាត់បានធ្វើជាមួយនឹងនាងអេសធើរដែរ នោះព្រះអម្ចាស់ដាក់យើងនៅកន្លែងដែលយើងអាចជួយបំពេញព្រះរាជបំណងរបស់ទ្រង់បាន ។ ដោយសារតែហេតុផលនេះហើយ យើងត្រូវតែត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ហើយស័ក្ដិសមពេលជួបនឹងឱកាសដែលទ្រង់ប្រទានឲ្យ ។
ឱកាសនៅជុំវិញខ្លួនយើង
ឱកាសដើម្បីធ្វើជាឧបករណ៍នៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះអម្ចាស់គឺមាននៅជុំវិញខ្លួនយើង ។ ការទទួលខុសត្រូវរបស់យើងគឺត្រូវត្រៀមខ្លួនធ្វើសកម្មភាព ។ ជារឿយៗ យើងមិនដឹងពី ពេល ឬរបៀបដែលឱកាសទាំងនោះនឹងកើតឡើងឡើយ ។ យើងចាំបាច់ត្រូវតែរស់នៅដោយស័ក្ដិសមនឹងភាពជាដៃគូនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ មានដួងចិត្តដែលស្ម័គ្រតាម ។ បន្ទាប់មកព្រះអម្ចាស់នឹងដឹកនាំយើងឲ្យធ្វើអ្វីដែលទ្រង់ចង់ឲ្យយើងធ្វើ ។
នៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៣៥:៣ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលដល់ ស៊ីឌនី រិកដុន ៖ « យើងបានទតមើលមកលើអ្នក និងកិច្ចការរបស់អ្នក ។ យើងបានឮពាក្យអធិស្ឋានទាំងប៉ុន្មានរបស់អ្នក ហើយបានរៀបចំអ្នកសម្រាប់កិច្ចការដ៏លើសលែងទៅទៀត » ។
ព្រះអម្ចាស់ស្គាល់យើង និងមានកិច្ចការឲ្យយើងម្នាក់ៗធ្វើ ។ ពេលខ្លះ វាគឺជាកិច្ចការដែលមានតែយើងម្នាក់គត់ដែលអាចធ្វើបាន ។ កិច្ចការនេះអាចជាឪពុកម្ដាយជួយដល់កូនប្រុស ឬកូនស្រីដែលកំពុងជួបបញ្ហានៅក្នុងផ្ទះ ។ ឬវាអាចជាការទទួលខុសត្រូវរបស់យើងនៅក្នុងសាសនាចក្រ ។ ពិតណាស់ វាអាចមាននៅគ្រប់ពេល គ្រប់ទីកន្លែង និងជាមួយមនុស្សគ្រប់គ្នា ។
ប្រធាន ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ ពេលនោះជាទីប្រឹក្សាទីពីរក្នុងគណៈប្រធានទីមួយបានមានប្រសាសន៍ ៖ « ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានការទទួលខុសត្រូវរបស់បងប្អូនដល់បងប្អូនដោយសារតែហេតុផលមួយ ។ ប្រហែលជាមានមនុស្ស និងដួងចិត្តទាំងនោះមានតែបងប្អូនប៉ុណ្ណោះដែលអាចឈោងទៅប៉ះបាន ។ ប្រហែលជាគ្មាននរណាម្នាក់ផ្សេងទៀតអាចធ្វើវាតាមរបៀបដូចគ្នានោះបានឡើយ » ។២
ប្រធាន អុជដូហ្វ ក៏បានថ្លែងផងដែរថា « នៅពេលយើងធ្វើតាមគំរូដ៏ល្អឥតខ្ចោះ[ របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ] នោះដៃរបស់យើងក្លាយជាព្រះហស្ដរបស់ទ្រង់ ភ្នែករបស់យើងក្លាយជាព្រះនេត្ររបស់ទ្រង់ ដួងចិត្តរបស់យើងក្លាយជាដួងចិត្តរបស់ទ្រង់ » ។៣
ដូចជា នាងអេសធើរ, ម៉េដេកាយ, ដែរ អែលឌើរ ហ្វេតសឺរ និងភរិយារបស់ខ្ញុំ ព្រមទាំងមនុស្សជាច្រើននាក់ទៀតគឺ យើងគ្រប់គ្នាអាចធ្វើឧបករណ៍នៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះអម្ចាស់បាន ។