Groeiruimte

Deborah L. Dougal

De Heer wist dat ik zou groeien en weer zou opbloeien.

Het was al enkele jaren geleden dat mijn man, Jerold, was overleden. De kanker was snel en agressief gekomen, en drie maanden later was hij er niet meer. Nu dacht ik aan hem terwijl ik in de tuin werkte.

Toen ik een plant aan het verpotten was, kwam er een gedachte in mij op. Voordat ik ingreep, ging het prima met het plantje. Het voelde zich thuis in de pot, maar bloeide niet. Ik wist dat het waarschijnlijk niet meer zou bloeien en misschien zelfs zou stoppen met groeien als ik het niet verpotte. Het zou zeker niet meer in staat zijn om zijn best te doen.

Dus besloot ik de plant groeiruimte te geven door die in een grotere pot te plaatsen. Geen enorme pot – een pot waarvan de diameter slechts 5 cm groter was. Als ik het plantje te veel ruimte gaf, zou het weleens te veel water kunnen opnemen en aan wortelrot sterven.

Ik verwachtte dat het plantje het moeilijk zou krijgen toen het zich probeerde aan te passen. Het had het naar zijn zin, zo lekker knus in de pot waaraan het gewend was geraakt. Het was zich niet bewust dat verandering tot meer groei zou leiden. Ik moest het verzorgen, met goed licht, voldoende water en de extra voedingsstoffen die het in deze aanpassingsperiode nodig had. Ik wist dat het uiteindelijk weer zou groeien en bloeien.

Toen ik over mijn leven als weduwe nadacht, besefte ik dat ik als dat plantje was. Ik was op mijn gemak geweest. Het ging goed met me. Maar toen mijn man overleed, fluisterde de Geest mij in dat ik een nieuwe groeifase inging. Er waren nog steeds dingen die ik moest leren en doen.

De daaropvolgende twee jaar zijn er zeven andere mannen in onze wijk overleden. Ik nodigde de zusters die pas weduwe waren geworden regelmatig uit om bij elkaar te komen, te praten, elkaar te bezoeken en anderen te dienen – zodat ieder van ons zich iets minder eenzaam kon voelen. Niemand van ons zou ervoor gekozen hebben om ‘verpot’ te worden. Maar naarmate ik me aan een leven zonder mijn man aanpaste, merkte ik dat ik anderen met een soortgelijke beproeving kon steunen. Ik merkte ook dat er veel gelegenheden waren om tijd met kinderen en kleinkinderen door te brengen en ze gerust te stellen dat ons gezin in het hiernamaals door de verzoening van Jezus Christus weer bij elkaar kan zijn.

Ik had nooit gedacht dat ik door het verlies van mijn huwelijkspartner zou groeien. Maar onze hemelse Vader greep in, ‘verpotte’ me en gaf me de ruimte om in een iets grotere pot te groeien – dat was een nieuwe uitdaging.

Ik mis Jerold nog elke dag. Jaren later valt het me nog zwaar om me aan mijn bestaan zonder hem aan te passen. Maar ik weet dat de Heer me gaandeweg zal verzorgen. Met de tijd, en met vertrouwen in Hem, zal ik weer groeien en bloeien.

De auteur woont in Idaho (VS).