Digitaal thema-artikel: jongvolwassenen
Ben ik te oud om op zending te gaan?
Toen ik 25 jaar werd, dacht ik dat ik de kans op een zending te vervullen voorbij had laten gaan.
Toen ik afstudeerde van de middelbare school, besloot ik naar Utah (VS) te verhuizen, omdat mijn twee oudere broers daar na hun zending waren gaan wonen. Ze hadden ieder een eigen bouwbedrijf opgericht en boden mij de kans om voor hen te werken terwijl ik probeerde uit te zoeken wat ik met mijn leven wilde doen.
Allebei probeerden ze me over te halen om op zending te gaan. Ik had altijd gedacht dat ik op zending moest gaan, maar ik had niets gedaan om me erop voor te bereiden. In plaats van me voor te bereiden om als zendeling te dienen, had ik ervoor gekozen om in een andere hoedanigheid te dienen. Toen ik 20 jaar was, ging ik in dienst als hospitaalsoldaat in het Amerikaanse leger.
De hele tijd dat ik in het leger was, bleef het idee om op zending te gaan in mijn hoofd hangen. Toen ik aan het laatste jaar van mijn diensttijd begon, dacht ik na over mijn toekomst.
Teken ik nog voor een paar jaar bij? Leg ik me toe op het behalen van mijn bachelordiploma? Of ga ik aan de slag om de nodige veranderingen in mijn leven aan te brengen, mij te bekeren en mij op een zending voor te bereiden? Of ben ik sowieso te oud om op zending te gaan? Dat waren maar enkele van de vragen die bij me opkwamen.
Toen ik overwoog om op zending te gaan, kreeg ik sterk het gevoel dat er mensen zaten te wachten tot ik ze uitnodigde om tot Christus te komen. Dat gevoel gaf de doorslag in mijn beslissing om me op een zending voor te bereiden. Zelfs als er maar een kleine kans was dat ik op mijn leeftijd nog op zending kon gaan, vond ik dat ik het moest proberen.
Ik denk dat de meeste toekomstige zendelingen een stortvloed aan emoties en de kracht van de Heilige Geest voelen als ze hun zendingsoproep lezen. Voor mij sloegen die gevoelens toe toen ik hoorde dat ik nog steeds in aanmerking kwam om me voor een zending op te geven.
Doordat ik me had bekeerd en me op een zending had voorbereid, voelde ik een immense dankbaarheid jegens mijn Heiland, Jezus Christus, en mijn hemelse Vader. Ik had het gevoel dat Ze hun armen om me heen sloegen en zeiden: ‘We vergeven je. Wij aanvaarden je bekering en de veranderingen die je hebt aangebracht en wie je bent geworden. Je bent waardig om op zending te gaan.’ Dat voelde aan als een overwinning.
Uiteindelijk kreeg ik mijn oproep om te dienen in het zendingsgebied Quezon City (Filipijnen).
Het was een unieke ervaring om als 25-jarige naar het opleidingscentrum voor zendelingen te gaan. De meeste andere zendelingen waren veel jonger. Veel van hen waren pas afgestudeerd van de middelbare school of hadden hun eerste jaar van de universiteit afgerond. Voor velen was het de eerste keer dat ze hun huis en familie achterlieten. Maar ik had net vier jaar in het Amerikaanse leger doorgebracht en was al gewend aan veel van de offers en aanpassingen waar de andere zendelingen binnenkort pas voor het eerst mee te maken zouden krijgen. Omdat ik ervaring had, hoefde ik me niet zoveel op mezelf te richten en kon ik meer begrip voor anderen opbrengen en ze aanmoedigen. Dankzij mijn leeftijd en ervaring had ik ook inzicht in de waarde van tijd en was ik gemotiveerd om geconcentreerd, bewust en ijverig te dienen.
Mijn zending zal altijd een van de belangrijkste ervaringen van (en voor) mijn leven zijn. Ze verstevigde en verzegelde mijn fundament dat ik op de rots van mijn Verlosser had gebouwd (zie Helaman 5:12). Ik ben ontzettend dankbaar dat ik de gelegenheid had om op zending te gaan.
Ik getuig dat je nooit te oud bent om zielen tot Christus te brengen, of je dat nu als voltijdzendeling of als vriend en buurman doet. De Heer aanvaardt al onze inspanningen om Hem te dienen, op welke leeftijd dan ook.