‘Hij is er voor mij’, Liahona, augustus 2023.
Geloofsportret
Hij is er voor mij
Mijn overleden vrouw en ik hebben in een heilige tempel aan een altaar geknield, en iemand die de verzegelbevoegdheid droeg, heeft zegeningen over ons uitgesproken. Ik vertrouw op die beloofde zegeningen.
Foto’s, Leslie Nilsson
Toen ik op een zondagochtend in 2013 in de kerk zat, had ik mijn telefoon uitgezet omdat ik de avondmaalsdienst niet wilde verstoren. Na de dienst zette ik mijn telefoon weer aan en zag dat mijn vrouw, Tanya, me had gebeld. Ik probeerde haar terug te bellen, maar ze nam niet op.
Tijdens die dienst was het busje waarin ze naar een jaarlijkse familiebijeenkomst reed op de snelweg over de kop geslagen. Mijn dochter en twee van mijn kleinkinderen raakten ernstig gewond en Tanya was op slag dood. Na 44 jaar huwelijk was ik plotseling mijn vrouw kwijt.
‘Geloof wordt een gave van God genoemd’, zegt broeder Evans, ‘maar het is ook een keuze die we maken: de keuze om te geloven.’
Vier jaar later onderging Katie, een van mijn schoondochters, een spoedkeizersnede. De tweelingmeisjes werden na nog maar 25 weken zwangerschap geboren, toen ze eigenlijk maar net levensvatbaar waren. Toen de baby’s nog maar acht weken oud waren, werd Katie, die op weg naar huis was na haar dagelijkse bezoekje aan haar meisjes op de neonatale intensive care van het ziekenhuis, aangereden door een dronken bestuurder. Ze kwam om en mijn zoon bleef als weduwnaar met zes kinderen achter.
Mijn vrouw was alles voor mij, en de vrouw van mijn zoon was alles voor hem. Het waren moeilijke tijden voor onze familie.
Ons aan de beloften vasthouden
Ik had niet volledig gewaardeerd hoe geweldig Tanya was en hoeveel ik op haar leunde totdat ze er niet meer was. Maar we waren in een heilige tempel aan een altaar geknield, en iemand die de verzegelbevoegdheid had, had zegeningen over ons uitgesproken. Ik heb me aan de belofte van die zegeningen vastgehouden. Ik vertrouw op die beloofde zegeningen.
Tanya’s dood was voor mij een geloofscrisis. Ik moest besluiten: ‘Geloof ik echt?’ Geloof wordt een gave van God genoemd, maar het is ook een keuze die we maken: de keuze om te geloven. Ik koos ervoor om te geloven en ik ontdekte dat Moroni gelijk had toen hij schreef dat we pas na de beproeving van ons geloof een getuigenis ontvangen (zie Ether 12:6). Na de beproeving kwam het getuigenis. Mijn geloof werd beloond met bevestigende gemoedsrust. Dat heeft me in staat gesteld om verder te gaan.
Zoals mijn tweede vrouw, Becky, zegt: ‘We hebben geloof het meest nodig als we met een crisis te maken krijgen. Naar de Heer gaan is echt het enige antwoord. Dat is de enige manier om ermee om te gaan en hoop te hebben.’
Broeder Evans en zijn vrouw, Becky, bekijken foto’s van zijn schoondochter en haar tweelingdochters.
Ik vond het een tijdlang moeilijk om te benoemen wat geloof was en wat hoop was. Alma omschrijft geloof als ‘[hoop] op dingen die niet worden gezien, maar die waar zijn’ (Alma 32:21). Dankzij mijn geloof in Jezus Christus heb ik de hoop dat ik met Tanya kan samenzijn in het eeuwig leven als ik getrouw blijf en mijn verbonden nakom. Ik ben ook dankbaar voor de geruststelling dat de Heiland er voor ons allemaal is. Er is verschil tussen denken: ‘Hij is er’ en beseffen: ‘Hij is er voor mij.’
Mijn twee kleinkinderen hebben blijvend letsel aan het auto-ongeluk overgehouden en ik rouw nog steeds om Tanya. Ik zal haar altijd blijven missen, en mijn liefde voor haar is niet afgenomen door mijn liefde voor mijn tweede vrouw. De liefde is gewoon vermenigvuldigd.
Mijn zoon is ook hertrouwd. Zijn nieuwe vrouw is een achternicht van Becky. We zijn dus allebei met iemand uit dezelfde familie getrouwd. Wie had dat gedacht? Het is een verbazingwekkend toeval, of misschien is het wel geen toeval.
Moeilijkheden en zegeningen
Onze familie heeft veel moeilijkheden doorgemaakt, maar we hebben ook zegeningen ontvangen. Mijn zoon is een van mijn helden geworden. Hij vergaf de dronken bestuurder die zijn vrouw had aangereden en heeft haar gezegd dat hij hoopt dat ze haar leven weer op de rit krijgen. Zijn twee dochtertjes hebben onlangs hun 5e verjaardag gevierd. Het zijn echte wonderkindjes.
‘Ik ben dankbaar voor de geruststelling dat de Heiland er voor ons allemaal is.’
De afgelopen 17 jaar heb ik het voorrecht gehad om patriarch te zijn. Eerst was ik bang dat ik de roeping niet kon vervullen, maar ik heb geleerd dat de zegens van de Heer komen, niet van de patriarch. Er zijn thema’s die vaak worden genoemd in patriarchale zegens omdat onze hemelse Vader veel van dezelfde dingen voor al zijn kinderen wil, maar elke zegen is anders, individueel en persoonlijk.
Een van de doelen van een patriarchale zegen is mensen laten inzien wie ze als kinderen van God zijn en ze duidelijk maken hoeveel hun hemelse Vader van hen houdt. Als ik als patriarch mijn handen op iemands hoofd leg om die persoon een patriarchale zegen te geven, laat mijn hemelse Vader me voor een kort, prachtig moment zijn liefde voor hem of haar voelen. Het is een overweldigend gevoel. Wanneer ik voel hoeveel Hij van elke ontvanger van een zegen houdt, voel ik dat Hij ook van mij houdt.
‘Niets geeft me meer vreugde dan de beloften van de tempel, die me de hoop geven dat ik door Christus alle beproevingen kan overwinnen’, zegt broeder Evans.
Becky en ik richten ons tegenwoordig op de tempel. Een van de redenen dat onze Heer ons tempels heeft gegeven, is om ons een glimp van Zion te laten opvangen. Ik ben niet alleen patriarch, maar enkele jaren geleden ben ik ook als verzegelaar geroepen. Dat heeft ook veel vreugde in mijn leven gebracht. Het is een roeping vol gelukkige momenten. Niets geeft me meer vreugde dan de beloften van de tempel, die me de hoop geven dat ik door Christus alle beproevingen kan overwinnen.