«Իմ մեծագույն գանձերը», Լիահոնա, հունվար 2024
Վերջին Օրերի Սրբերի ձայները
Իմ մեծագույն գանձերը
Վերջին Օրերի սուրբ ձևանալը հանգեցրեց իմ մկրտությանը և նոր կյանքին՝ Հիսուս Քրիստոսի ավետարանում:
Նկարը` Բեն Սիմոնսենի
Խոհարարի իմ աշխատանքը իմ կյանքն էր: Ես ճամփորդում էի աշխարհով մեկ՝ ճաշ պատրաստելով շքեղ հյուրանոցներում և զբոսաշրջային նավերում: Ես միացա մեծ խոհարարների թիմին, որը հաղթել էր բազմաթիվ միջազգային խոհարարական մրցույթներում:
Մի անգամ երեք տարով բացակայեցի տնից։ Մայրս հաճախ էր զանգում ինձ և արցունքների միջից խնդրում, որ տուն գնամ։
Մի օր Միլանում (Իտալիա), որտեղ պայմանագիր էի կնքել հյուրանոցում որպես խոհարար աշխատելու համար, մետրոյի լեփ-լեցուն կայարանում հանդիպեցի լիաժամկետ միսիոներներին: Նրանք պատմեցին ինձ Հիսուս Քրիստոսի Վերջին Օրերի Սրբերի Եկեղեցու մասին և կիսվեցին ավետարանի որոշ սկզբունքներով: Ինձ հատկապես դուր եկավ այն, ինչ նրանք ինձ սովորեցրին ընտանիքի մասին:
Միսիոներներն ինձ տվեցին Մորմոնի Գրքի օրինակը և խնդրեցին աղոթել դրա մասին: Նրանք նաև ինձ տվեցին մի բրոշյուր, որտեղ ցուցումներ կան, թե ինչպես պետք է աղոթել:
Ես ուրախ վերադարձա իմ հյուրանոց, գնացի սենյակս, աղոթեցի ու սկսեցի կարդալ։ Որքան շատ էի կարդում Մորմոնի Գիրքը, այնքան ավելի շատ էի ցանկանում կարդալ: Ցավոք, աշխատանքը թույլ չտվեց ինձ նորից տեսնել միսիոներներին: Երբ հյուրանոցի պայմանագիրս ավարտվեց, վերադարձա տուն` Բարի, որտեղ սկսեցի պատրաստել մեկ այլ հյուրանոցի համար:
Մի օր հյուրանոցի ռեստորանի մեկ այլ խոհարար անպատշաճ պատճառներով փորձում էր ժամադրվել այնտեղ գտնվող մատուցողուհիներից մի քանիսի հետ: Նա բարկացած էր, քանի որ մատուցողուհիները, որոնք Վերջին Օրերի Սրբերն էին, հրաժարվեցին դուրս գալ նրա հետ:
Հիշելով միսիոներներին, որոնց ես հանդիպել էի Միլանում, ես խոհարարին ասացի, որ մատուցողուհիներն իրավունք ունեն մերժել նրան:
«Այսպիսով, դու նույնպես մորմո՞ն ես», - հարցրեց Նա:
Քանի որ ինձ դուր էին գալիս այն սկզբունքները, որոնք միսիոներները սովորեցրել էին ինձ, և որովհետև ես արդարացված էի զգում մատուցողուհիներին պաշտպանելու հարցում, ես պատասխանեցի. «Այո»:
Հաջորդ անգամ, երբ խոհարարը տեսավ մատուցողուհիներին, ասաց նրանց, որ ես Վերջին Օրերի Սուրբ եմ: Նրանք ոգևորված էին: Երբ մենք հավաքվեցինք ճաշի, նրանք սկսեցին ինձ հարցեր տալ Միլանի Եկեղեցու մասին: Ես նրանց պատմեցի քաղաքի մասին, և որ այնտեղ հանդիպել էի միսիոներներին: Երբ մեր ճաշը բերեցին, ես ձեռքս մեկնեցի՝ վերցնելու սեղանին դրված մի բաժակ գինին։
«Ի՞նչ եք անում, գինի՞ եք խմում», - մատուցողուհիներից մեկը հարցրեց:
«Ինչ-որ բան այն չէ՞ դրա հետ կապված», - ասացի ես:
«Դուք նույնիսկ ակտիվ անդա՞մ եք», - մեկ ուրիշը հարցրեց.
«Ի՞նչ առումով», - ասացի ես:
«Ինչպե՞ս էիք հագնված այն օրը, երբ մկրտվեցիք», - հարցրին նրանք:
«Չեմ հիշում», - ասացի ես նրանց: «Ես ընդամենը մեկ ամսական էի»:
Նրանք շատ բարկացած էին, քանի որ կարծում էին, որ ես ծաղրում եմ իրենց: Ես նրանց վստահեցրի, որ չեմ ծաղրում: Ես խոստովանեցի, որ Եկեղեցու անդամ չեմ, բայց ասացի նրանց, որ ինձ դուր են գալիս Մորմոնի Գիրքը և ավետարանի սկզբունքները, որոնք ես սովորել եմ: Հետո ես հարցրի, թե ինչպես կարող եմ ավելին իմանալ նրանց եկեղեցու մասին:
Մատուցողուհիները շուտով ինձ ծանոթացրին միսիոներների հետ: Նրանց համար անհավատալի արդյունք էր, երբ ես ավարտեցի դասերը և մկրտվեցի։
Ընտանեկան լուսանկար՝ հեղինակի կողմից
Իմ մկրտությունը փոխեց իմ կյանքը: Ես սովորեցի, որ դուք չեք կարող մասամբ հավատարիմ ապրել աշխարհի ազդեցությունների իդեալներին, և մասամբ նվիրված լինել ավետարանի գաղափարներին: Ես սովորեցի, որ աշխատանքը կյանքում ամենակարևորը չէ։ Ես իմացա, որ Տերն ու իմ ընտանիքը առաջին տեղում են: Ի վերջո, ես հասկացա, թե որքան տխուր էր մայրս իմ բացակայության ժամանակ, և խնդրեցի նրան ներել ինձ:
Ես դադարեցի ճամփորդել աշխարհով մեկ, ամուսնացա Բեռնի Շվեյցարիայի Տաճարում, ընտանիք կազմեցի և աշխատանքի ընդունվեցի տեղական հիվանդանոցում՝ որպես խոհարար, որտեղ ես օգտագործեցի իմ տաղանդը՝ օգնելով հիվանդ մարդկանց ապաքինվել: Հիմա հիվանդանոցում մարդկային ռեսուրսների պատասխանատուն եմ։ Տեղական աշխատանքն ինձ ժամանակ է տալիս նվիրվելու իմ ընտանիքին և Եկեղեցու կոչումներին:
Այն օրվանից, երբ ես գնացի տաճար և ստացա իմ օժտումը՝ իմ մկրտությունից երկու տարի անց, ես սիրեցի տաճարի սրբությունը և այնտեղ կատարվող աշխատանքը: Երբ չորս տարի անց հայրս մահացավ, հոգիս ամայացել էր։ Նա իմ հերոսն էր։ Հիսուս Քրիստոսի ավետարանի շնորհիվ ես գիտեմ, որ նա դեռ ապրում է:
Երբ ես մտա սելեստիալ սենյակ՝ հորս փոխարինող աշխատանքը կատարելուց հետո, զգացի, որ նա կարծես գրկում է ինձ: Այդ պահին ես գիտեի, որ հայրս ընդունել էր ավետարանը և այն սերը, որը Տերն ունի Իր զավակների հանդեպ:
Մենք՝ Վերջին Օրերի Սրբերս, ունենք ճշմարիտ ավետարանն իմանալու օրհնությունը: Ես երախտապարտ եմ, որ այն փոխեց իմ կյանքը: Ավետարանն այն տեղն է, որտեղ ես գտա իսկական երջանկություն: Ավետարանը և իմ ընտանիքը իմ մեծագույն գանձերն են: