บทที่ 62
วิสุทธิชนสถาปนาวินเทอร์ควอเตอร์ส
1846–1847
วิสุทธิชนหวังว่าพวกเขาจะเดินทางมาถึงเทือกเขาร็อกกีในปี 1846 แต่บริคัม ยังก์ตระหนักว่าพวกเขาควรรอจนกว่าจะถึงปีหน้า พวกเขาต้องเตรียมตัวให้พร้อมกว่านี้ พวกเขาต้องการชายที่แข็งแรงมาช่วยในการเดินทาง และชายหนุ่มส่วนใหญ่อยู่กับกองพันมอรมอน
ชาวอินเดียนแดงบางคนยอมให้แผ่นดินบางส่วนบนพื้นที่อีกฝั่งหนึ่งของแม่น้ำจากเคาน์ซิลบลัฟส์แก่วิสุทธิชน ในเดือนกันยายน วิสุทธิชนเริ่มสร้างเมืองที่นั่น พวกเขาเรียกเมืองนี้ว่าวินเทอร์ควอเตอร์ส (ดูแผนที่ใน หน้า 190) พวกเขาปลูกพืชและสร้างบ้านกว่าเจ็ดร้อยหลัง
บริคัม ยังก์แบ่งวินเทอร์ควอเตอร์สออกเป็นวอร์ด ท่านเลือกชายที่จะเป็นอธิการเพื่อดูแลสมาชิกในแต่ละวอร์ด ผู้บุกเบิกสร้างกำแพงป้องกันไว้รอบเมือง
ขณะวิสุทธิชนอยู่ที่วินเทอร์ควอเตอร์ส พระเจ้าประทานการเปิดเผยแก่บริคัม ยังก์เกี่ยวกับการเดินทางไปตะวันตก พระเจ้าทรงบอกท่านว่าคนเหล่านั้นควรทำอะไรเพื่อเตรียมพร้อมและควรทำอะไรเมื่อพวกเขาเดินทาง
พระเจ้าตรัสว่าควรแบ่งคนออกเป็นกลุ่มเล็กๆ แต่ละกลุ่มควรมีผู้นำ คนในกลุ่มควรเชื่อฟังผู้นำของพวกเขา พวกเขาควรช่วยเหลือกัน โดยเฉพาะคนยากจน หญิงหม้าย และครอบครัวที่ไม่มีบิดา
พระเจ้าตรัสว่าแต่ละกลุ่มควรมีเกวียนและอาหารเป็นของตนเอง แต่ละกลุ่มควรมีคนที่รู้วิธีซ่อมเกวียน สร้างสะพาน สร้างบ้าน และปลูกพืช
พระเจ้าทรงบอกวิสุทธิชนว่าควรรักษาพระบัญญัติ พวกเขาไม่ควรต่อสู้กัน พวกเขาควรพูดถึงกันในทางดี ไม่พูดให้ร้ายกัน พวกเขาควรเป็นคนซื่อสัตย์และคืนสิ่งที่ขอยืมมาหรือสิ่งที่คนอื่นทำหาย
พระเจ้าทรงต้องการให้ผู้บุกเบิกมีความสุข พระองค์ทรงบอกให้พวกเขาร้องเพลงและเต้นรำด้วยกัน พระองค์ทรงสัญญาว่าจะทรงช่วยพวกเขาหากพวกเขาเศร้าหรือหวาดกลัว พระองค์ตรัสว่าความยากลำบากจะช่วยเตรียมพวกเขาให้พร้อมรับพรอันยิ่งใหญ่ที่พระองค์ทรงมีไว้ให้พวกเขา
บริคัม ยังก์ทำสิ่งที่พระเจ้าทรงบอกให้ท่านทำ ท่านแบ่งคนออกเป็นกลุ่มๆ แต่ละกลุ่มมีทุกสิ่งที่พวกเขาจำเป็นต้องใช้เพื่อนำไปสร้างเมืองในภูเขา
หลายเดือนที่ผู้บุกเบิกอยู่ที่วินเทอร์ควอเตอร์สเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบาก พวกเขาทุกข์ทรมานมากจากโรคภัย ความอดอยาก และความหนาวเย็น มีผู้เสียชีวิตที่นี่มากกว่า 700 คน แม้จะมีการทดลองเหล่านี้ แต่พวกเขายังคงเข้มแข็งด้วยศรัทธาและทำงานหนักเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการเดินทาง