บทที่ 63
ผู้บุกเบิกไปที่หุบเขาซอลท์เลค
เมษายน–กรกฎาคม 1847
ผู้บุกเบิกกลุ่มแรกออกจากวินเทอร์ควอเตอร์สในเดือนเมษายนปี 1847 เพื่อเดินทางไปตะวันตก กลุ่มนี้มีผู้ชาย 143 คน ผู้หญิง 3 คน และเด็ก 2 คนนำโดยบริคัม ยังก์
ระหว่างการเดินทาง พื้นที่ซึ่งผู้บุกเบิกเดินทางข้ามไปส่วนใหญ่เป็นที่ราบปกคลุมด้วยต้นหญ้าสูง พื้นที่แบบนี้เรียกว่าทุ่งราบ ชาวอินเดียนแดงอาศัยอยู่บนทุ่งราบ พวกเขาไม่มีเมืองหรือทุ่งนา
ทุกคนมีงานที่ต้องทำระหว่างการเดินทาง ผู้หญิงดูแลเด็กและทำอาหาร ผู้ชายทำถนน สร้างสะพาน ซ่อมเกวียน และล่าสัตว์เพื่อเป็นอาหาร
ผู้บุกเบิกเดินทางตลอดทั้งวัน พวกเขาจอดเกวียนเป็นวงกลมและตั้งค่ายในตอนกลางคืน คนและสัตว์อยู่ข้างในวงล้อมของเกวียน พวกเขาก่อไฟหุงอาหาร
พวกเขาเต้นรำและร้องเพลง เพลงหนึ่งที่พวกเขาชอบคือ “สิทธิชนมา” การร้องเพลงทำให้พวกเขากล้าเผชิญความท้าทาย บริคัม ยังก์บอกให้วิสุทธิชนพักผ่อนและนมัสการพระผู้เป็นเจ้าในวันอาทิตย์ วิสุทธิชนสวดอ้อนวอน ศึกษาพระคัมภีร์ และจัดการประชุมศีลระลึก
ทุกเช้าตอนตีห้า ชายคนหนึ่งจะเป่าแตรสัญญาณเพื่อบอกวิสุทธิชนว่าถึงเวลาตื่นนอน พวกเขาสวดอ้อนวอน รับประทานอาหารเช้า ให้อาหารสัตว์ และพร้อมจะออกเดินทางก่อนเจ็ดโมงเช้า
ผู้บุกเบิกเดินทางเป็นเวลาสี่เดือนข้ามทุ่งราบ พวกเขาพบคนไม่กี่คนระหว่างทาง บางคนเป็นพรานดักสัตว์ พวกเขาบอกบริคัม ยังก์ว่าอย่าไปที่เทือกเขาร็อกกี เพราะที่นั่นแห้งแล้งปลูกพืชไม่ได้
บางคนบอกบริคัม ยังก์ว่าให้พาวิสุทธิชนไปแคลิฟอร์เนียเพราะดินอุดมสมบูรณ์และอากาศไม่หนาวมาก แต่บริคัม ยังก์กล่าวว่าพระเจ้าทรงบอกท่านว่าวิสุทธิชนควรไปที่ใด
ในที่สุดวิสุทธิชนมาถึงเทือกเขาร็อกกี การเดินทางมาถึงที่นั่นยากลำบากอย่างยิ่ง
บริคัม ยังก์ล้มป่วยจึงเดินทางเร็วมากไม่ได้ ท่านเลือกชายบางคนให้เดินทางไปล่วงหน้าที่หุบเขาเกรทซอลท์เลคและเริ่มปลูกพืชผัก
พวกผู้ชายพากองเกวียนข้ามเทือกเขาไป พวกเขาลงไปที่หุบเขาและตั้งค่ายข้างลำธาร
พวกเขาอุทิศแผ่นดินและสวดอ้อนวอนทูลขอให้พระเจ้าทรงอวยพรเมล็ดพืชที่พวกเขากำลังจะปลูก จากนั้นพวกเขาปลูกเมล็ดพืช
สามวันต่อมาบริคัม ยังก์และผู้บุกเบิกคนอื่นๆ ที่เหลือในกลุ่มก็ออกมาจากเทือกเขาและมองลงไปที่หุบเขา เมื่อบริคัม ยังก์เห็นหุบเขา ท่านทราบว่านี่คือสถานที่ซึ่งพระเจ้าทรงต้องการให้วิสุทธิชนอาศัยอยู่ บริคัม ยังก์พูดขึ้นว่า “นี่คือสถานที่ที่ถูกต้อง ขับเกวียนต่อไป” วิสุทธิชนขับเกวียนลงไปที่หุบเขา วันนั้นเป็นวันที่ 24 กรกฎาคม ค.ศ. 1847 หลังจากเดินทางกว่า 1,000 ไมล์ข้ามทุ่งราบและเทือกเขา ในที่สุดวิสุทธิชนก็พบสถานที่ซึ่งพวกเขาจะอยู่ที่นั่นได้ พวกเขาขอบพระทัยที่พระผู้เป็นเจ้าทรงนำพวกเขามายังสถานที่แห่งสันติสุขและปลอดภัย ถึงแม้จะรู้ว่ามีความท้าทายอีกมากมายที่ต้องเอาชนะ