សំណេរដោយអ្នក
ល្ខោនក្រៅឆាក
ប៉េសស្លី ប៊ី. មានអាយុ ១២ ឆ្នាំនៅ រដ្ឋ យូថាហ៍ ស.រ.អា.
ប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំល្ងង់ណាស់ មានការស្រមើរស្រមៃខ្លាំង ហើយខ្វល់ខ្វាយអំពីអ្នកដទៃ ។ គាត់គឺជាអ្នកគាំទ្រដ៏ធំបំផុតរបស់ខ្ញុំ ពេលខ្ញុំសម្ដែងនៅលើឆាក ។ គាត់ក៏មានតម្រូវការពិសេសខ្លះៗផងដែរ ។ គាត់មានមាឌតូចណាស់សម្រាប់អាយុគាត់ ហើយពិបាកក្នុងការអាន ការសរសេរ ការនិយាយ ហើយពេលខ្លះពិបាកយល់ពីអ្នកដទៃ ។ គាត់ក៏ថ្លង់ផងដែរ ។
មានថ្ងៃមួយ ពេលកំពុងហាត់សម ខ្ញុំបានដើរឡើងទៅលើឆាក ។ ខ្ញុំបានស្ដាប់ឮនរណាម្នាក់និយាយអ្វីមួយអាក្រក់អំពីក្មេងៗពិការ ។ មនុស្សគ្រប់គ្នាចាប់ផ្ដើមនិយាយកំប្លែង ហើយសើចចំអកអំពីរឿងនោះ ។
ខ្ញុំដឹងថា ពួកគេពុំចង់ធ្វើឲ្យខ្ញុំឈឺចាប់ទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំសោកសៅណាស់ ហើយបានរត់ទៅរកកន្លែងពួន ។ នៅពេលខ្ញុំអង្គុយនៅកន្លែងលាក់ខ្លួន មានមនុស្សធំម្នាក់បានមកអង្គុយជិតខ្ញុំ ហើយចាប់ផ្ដើមនិយាយមកខ្ញុំអំពីការសម្ដែង ។ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍ល្អប្រសើរឡើងវិញ ។
នៅពេលដល់ពេលត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ខ្ញុំបានប្រាប់ម្ដាយខ្ញុំអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើង ។ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា វាមិនអីទេក្នុងការដើរចេញពីអ្វីដែលធ្វើឲ្យ កូនមានអារម្មណ៍មិនល្អ ហើយវាមិនអីទេក្នុងការនិយាយទៅមនុស្សចាស់អំពីអារម្មណ៍របស់កូន ។
ពេលខ្លះមនុស្សពុំយល់អំពីអារម្មណ៍ដែលត្រូវការជំនួយពិសេសយ៉ាងណានោះទេ ឬដើម្បីស្គាល់នរណាម្នាក់ដែលមានតម្រូវការពិសេសនោះដែរ ។ ខ្ញុំចង់ធ្វើជាគំរូនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងសណ្ដានចិត្តល្អ ។
រចនារូបភាពគ្រីស្ទីន សូរ៉ា