Η υπακοή στον νόμο είναι ελευθερία

Από τον Πρεσβύτερο Τομ Πέρι

Της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων

Άνδρες και γυναίκες λαμβάνουν την ελευθέρα βούλησή τους ως δωρεά από τον Θεό, όμως η ελευθερία τους και, ακολούθως, η αιώνια ευδαιμονία τους προέρχεται από την υπακοή στους νόμους Του.

Έλαβα ένα ιδιαίτερο δώρο τα περασμένα Χριστούγεννα, το οποίο έφερε μαζί του πολλές αναμνήσεις. Η ανιψιά μου μού το έδωσε. Ήταν μεταξύ των πραγμάτων που είχα αφήσει στο παλαιό σπίτι της οικογένειάς μας, όταν μετακόμισα αφού παντρεύτηκα. Το δώρο ήταν αυτό το μικρό καφέ βιβλίο που κρατώ στο χέρι μου. Είναι ένα βιβλίο που δινόταν στους στρατιωτικούς ΑΤΗ, οι οποίοι κατετάγησαν στις ένοπλες δυνάμεις κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Εγώ προσωπικώς θεώρησα το βιβλίο ως δώρο από τον Πρόεδρο Χίμπερ Γκραντ και τους συμβούλους του, Ρούμπεν Κλαρκ τον νεότερο και Ντέιβιντ Μακέι.

Στο έμπροσθεν μέρος του βιβλίου, αυτοί οι τρεις προφήτες του Θεού έγραψαν: «Τα περιστατικά των ενόπλων υπηρεσιών δεν μας επιτρέπουν να διατηρούμε συνεχή προσωπική επαφή μαζί σου, είτε απευθείας είτε με προσωπική εκπροσώπηση. Η επόμενη καλύτερη τακτική μας είναι να σου δώσουμε τέτοια τμήματα σύγχρονης αποκάλυψης και ερμηνειών των αρχών του Ευαγγελίου που θα σου φέρουν, οπουδήποτε και αν ευρίσκεσαι, ανανεωμένη ελπίδα και πίστη, καθώς επίσης ανακούφιση, παρηγοριά και ειρήνη του πνεύματος»¹.

Σήμερα βρισκόμαστε σε έναν άλλον πόλεμο. Αυτός δεν είναι πόλεμος με πολεμικό εξοπλισμό. Είναι πόλεμος με σκέψεις, λέξεις και πράξεις. Είναι ένας πόλεμος με την αμαρτία και περισσότερο από ποτέ χρειάζεται να θυμόμαστε τις εντολές. Η εκκοσμίκευση γίνεται ο κανόνας και πολλά από τα πιστεύω και τις πρακτικές της είναι σε ευθεία σύγκρουση με εκείνα που θεσπίστηκαν από τον ίδιο τον Κύριο προς όφελος των τέκνων Του.

Στο μικρό καφέ βιβλίο, αμέσως μετά την επιστολή της Πρώτης Προεδρίας, υπήρχε ένα προεισαγωγικό σημείωμα για τους ένστολους με τον τίτλο: «Η υπακοή στον νόμο είναι ελευθερία». Το σημείωμα σύρει μία παράλληλο μεταξύ του στρατιωτικού νόμου, ο οποίος «είναι για το καλό όλων όσων είναι σε στρατιωτική υπηρεσία» και του ουράνιου νόμου.

Αναφέρει: «Στο σύμπαν, επίσης, όπου ο Θεός είναι επικεφαλής, υπάρχει νόμος --παγκόσμιος, αιώνιος νόμος-- με ορισμένες ευλογίες και αμετάβλητες ποινές».

Οι τελευταίες φράσεις του σημειώματος εστιάζονται στον νόμο του Θεού: «Εάν επιθυμείς να επιστρέψεις στους αγαπημένους σου με το κεφάλι ψηλά… εάν θα θέλεις να γίνεις άνδρας και να ζεις με αφθονία -- τότε να τηρείς τον νόμο του Θεού. Κάνοντας αυτό, μπορείς να προσθέσεις σε εκείνες τις ανεκτίμητες ελευθερίες για τις οποίες αγωνίζεσαι να διατηρήσεις, μία άλλη ελευθερία με την οποία οι άλλοι μπορεί πιθανώς να εξαρτώνται, ελευθερία από την αμαρτία. Επειδή αληθινά ʽη υπακοή στον νόμο είναι ελευθερίαʼ»².

Γιατί η φράση «η υπακοή στον νόμο είναι ελευθερία» είχε νόημα για μένα εκείνη την εποχή; Γιατί έχει νόημα σε όλους μας τώρα;

Ενδεχομένως είναι επειδή έχουμε αποκεκαλυμμένη γνώση από την προγήινη ιστορία μας. Αναγνωρίζουμε ότι όταν ο Θεός, ο Αιώνιος Πατέρας, παρουσίασε το σχέδιό Του σε μας στην απαρχή του χρόνου, ο Σατανάς ήθελε να παραποιήσει το σχέδιο. Είπε ότι θα λύτρωνε όλη την ανθρωπότητα. Καμία ψυχή δεν θα χανόταν και ο Σατανάς ήταν πεπεισμένος ότι θα μπορούσε να εκπληρώσει την πρότασή του. Μολαταύτα υπήρχε ένα απαράδεκτο κόστος -- η καταστροφή της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου, η οποία ήταν και είναι μία δωρεά δοθείσα από τον Θεό (βλέπε Μωυσή 4:1–3). Σχετικώς με αυτή τη δωρεά ο Πρόεδρος Χάρολντ Λη είπε: «Δίπλα στην ίδια τη ζωή, η ελεύθερη βούληση είναι η μεγαλύτερη δωρεά του Θεού στην ανθρωπότητα»³. Συνεπώς, δεν ήταν μικρό πράγμα για τον Σατανά να αγνοήσει την ελευθέρα βούληση του ανθρώπου. Στην πραγματικότητα, έγινε το κύριο θέμα για το οποίο γινόταν ο πόλεμος στους ουρανούς. Η νίκη στον πόλεμο στους ουρανούς ήταν η νίκη για την ελευθέρα βούληση του ανθρώπου.

Ο Σατανάς, εντούτοις, δεν τελείωσε. Το εφεδρικό του σχέδιο --το σχέδιο που είχε εκτελέσει από την εποχή του Αδάμ και της Εύας-- ήταν να δελεάσει τους άνδρες και τις γυναίκες, ουσιωδώς για να αποδείξει πως είμαστε ανάξιοι της από τον Θεό δοθείσης δωρεάς της ελεύθερης βούλησης. Ο Σατανάς έχει πολλούς λόγους για να κάνει ό,τι κάνει. Ίσως το πιο ισχυρό είναι το κίνητρο της εκδίκησης, όμως θέλει επίσης να κάνει τους άνδρες και τις γυναίκες αθλίους, όπως είναι εκείνος άθλιος. Ουδείς εξ ημών δεν θα πρέπει ποτέ να υποτιμά πώς οδηγείται ο Σατανάς για να επιτύχει. Ο ρόλος του στο αιώνιο σχέδιο του Θεού προκαλεί «αντίθεση σε όλα τα πράγματα» (Νεφί Β΄ 2:11) και δοκιμάζει την ελευθέρα βούλησή μας. Κάθε επιλογή που εσείς και εγώ κάνουμε, είναι μία δοκιμασία της ελεύθερης βούλησής μας -- είτε επιλέγουμε να είμαστε υπάκουοι είτε ανυπάκουοι στις εντολές του Θεού, είναι όντως μία επιλογή μεταξύ «τής ελευθερίας και τής αιώνιας ζωής» και «αιχμαλωσίας και τού θανάτου».

Αυτή η θεμελιώδης διδαχή σαφώς διδάσκεται στο Νεφί Β΄, στο δεύτερο κεφάλαιο: «Οι άνθρωποι λοιπόν είναι ελεύθεροι κατά τη σάρκα, και τα πάντα τους δίνονται, όσα είναι ωφέλιμα στον άνθρωπο. Και είναι ελεύθεροι να διαλέξουν ελευθερία και ζωή αιώνια, μέσω τού μεγάλου Μεσολαβητή όλων των ανθρώπων ή να διαλέξουν αιχμαλωσία και θάνατο, σύμφωνα με την αιχμαλωσία και δύναμη τού διαβόλου. Γιατί αυτός γυρεύει όλοι οι άνθρωποι να είναι γεμάτοι αθλιότητα όπως αυτός ο ίδιος» (Νεφί Β΄ 2:27).

Από πολλές απόψεις αυτός ο κόσμος ήταν πάντοτε σε πόλεμο. Πιστεύω ότι όταν η Πρώτη Προεδρία μού έστειλε το μικρό καφέ βιβλίο μου, ήταν περισσότερο ανήσυχοι για ένα μεγαλύτερο πόλεμο από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πιστεύω επίσης πως ήλπιζαν ότι το βιβλίο θα ήταν μία ασπίδα πίστης εναντίον του Σατανά και των στρατευμάτων του σε αυτόν τον μεγαλύτερο πόλεμο --τον πόλεμο εναντίον της αμαρτίας-- και θα χρησίμευε ως υπόμνηση για εμένα να ζω τις εντολές του Θεού.

Ένας τρόπος να αξιολογηθούμε και να συγκριθούμε με τις προηγούμενες γενεές είναι με ένα από τα παλαιότερα πρότυπα που είναι γνωστά στον άνθρωπο -- τις Δέκα Εντολές. Για μεγάλο μέρος του πολιτισμένου κόσμου, ιδιαιτέρως του ιουδαιο-χριστιανικού κόσμου, οι Δέκα Εντολές υπήρξαν τα πιο αποδεκτά και ανθεκτικά όρια μεταξύ του καλού και του κακού.

Κατά την κρίση μου, τέσσερεις από τις Δέκα Εντολές λαμβάνονται τόσο σοβαρά σήμερα όσο ποτέ. Ως πολιτισμός, απαξιώνουμε και καταδικάζουμε τον φόνο, την κλοπή και το ψέμα και ακόμη πιστεύουμε στο καθήκον των παιδιών προς τους γονείς τους.

Όμως, ως ευρύτερη κοινωνία, απορρίπτουμε συστηματικά τις άλλες έξι εντολές:

Εάν οι εγκόσμιες προτεραιότητες είναι οιεσδήποτε ενδείξεις, ασφαλώς έχουμε «άλλους Θεούς» τους οποίους τοποθετούμε πριν από τον αληθινό Θεό.
Κάνουμε ινδάλματα διασημοτήτων, τρόπων ζωής, πλούτου και ναι μερικές φορές είδωλα ή αντικείμενα.
Χρησιμοποιούμε το όνομα του Θεού με όλα τα είδη των βλάσφημων τρόπων συμπεριλαμβανομένων των κραυγών και των βλαστημιών μας.
Χρησιμοποιούμε την Ημέρα του Κυρίου για τα μεγαλύτερα παιχνίδια μας, για την πιο σοβαρή ψυχαγωγία μας, για τις σημαντικότερες αγορές μας και ουσιαστικά οτιδήποτε άλλο εκτός από τη λατρεία.
Αντιμετωπίζουμε τις σεξουαλικές σχέσεις εκτός γάμου ως ψυχαγωγία ή διασκέδαση.
Και το να εποφθαλμιάς κάτι έχει γίνει ένας πολύ συχνός τρόπος ζωής. (Βλέπε Έξοδος 20:3–17.)

Προφήτες από όλες τις θεϊκές νομές έχουν επιμόνως προειδοποιήσει για παραβιάσεις δύο από τις πιο σοβαρές εντολές -- αυτές που συσχετίζονται με τον φόνο και τη μοιχεία. Βλέπω μία κοινή βάση για αυτές τις δύο κρίσιμες εντολές -- την πεποίθηση ότι αυτή η ίδια η ζωή είναι το προνόμιο του Θεού και ότι τα υλικά σώματά μας, οι ναοί της θνητής ζωής, θα πρέπει να δημιουργούνται εντός των ορίων που ο Θεός έχει θέσει. Για να αντικαταστήσει ο άνθρωπος τους δικούς του κανόνες για τους νόμους του Θεού, όσον αφορά στη δημιουργία μίας ζωής ή στην αφαίρεση μίας ζωής, είναι το πιο ακραίο παράδειγμα και το βάθος της αμαρτίας.

Οι κύριες επιπτώσεις αυτών των υποτιμημένων συμπεριφορών σχετικώς με την ιερότητα του γάμου είναι οι συνέπειες στις οικογένειες -- η δύναμη των οικογενειών επιδεινώνεται με ανησυχητικό ρυθμό. Αυτή η επιδείνωση προκαλεί εκτεταμένες βλάβες στην κοινωνία. Βλέπω άμεσο αίτιο και αποτέλεσμα. Όταν αγνοούμε τη δέσμευση και την αφοσίωση προς τον σύντροφο του γάμου μας, αφαιρούμε την κόλλα που συγκρατεί μαζί την κοινωνία μας.

Ένας χρήσιμος τρόπος για να σκεφτούμε τις εντολές, είναι ότι είναι στοργικές συμβουλές από έναν συνετό, παντογνώστη Επουράνιο Πατέρα. Στόχος Του είναι η αιώνια ευδαιμονία μας και οι εντολές Του είναι ο οδικός χάρτης που μας έχει δώσει για να επιστρέψουμε σε Εκείνον, ο οποίος είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο θα είμαστε αιωνίως ευτυχισμένοι. Πόσο σημαντικά είναι το σπίτι και η οικογένεια στην αιώνια ευδαιμονία μας; Στη σελίδα 141 του μικρού καφέ βιβλίου μου, διατυπώνεται: «Πράγματι οι ουρανοί μας είναι λίγο περισσότερο από μία παρουσίαση των σπιτιών μας στην αιωνιότητα»⁴.

Η διδαχή της οικογένειας και του σπιτιού προσφάτως επαναλήφθηκε με μεγάλη σαφήνεια και σθεναρότητα στο: «Η οικογένεια: Μία επίσημη διακήρυξη προς όλο τον κόσμο». Δήλωσε την αιώνια φύση των οικογενειών και κατόπιν εξήγησε τον σύνδεσμο με τη λατρεία του ναού. Η διακήρυξη δήλωσε επίσης τον νόμο επί του οποίου είναι θεμελιωμένη η αιώνια ευδαιμονία των οικογενειών και ειδικότερα «να χρησιμοποιούνται οι ιερές δυνάμεις της τεκνοποιίας μόνο μεταξύ ενός άνδρα και μίας γυναίκας, που έχουν τελέσει νόμιμο γάμο ως σύζυγοι»⁵.

Ο Θεός απεκάλυψε στους προφήτες Του ότι υπάρχουν ηθικές αρχές. Η αμαρτία θα είναι πάντα αμαρτία. Η ανυπακοή στις εντολές του Κυρίου θα μας στερεί πάντα τις ευλογίες Του. Ο κόσμος αλλάζει συνεχώς και δραματικά, όμως ο Θεός, οι εντολές Του και οι υπεσχημένες ευλογίες δεν αλλάζουν. Είναι αμετάβλητες και αναλλοίωτες. Άνδρες και γυναίκες λαμβάνουν την ελευθέρα βούλησή τους ως δωρεά από τον Θεό, όμως η ελευθερία τους και, ακολούθως, η αιώνια ευδαιμονία τους προέρχεται από την υπακοή στους νόμους Του. Όπως ο Άλμα συμβούλεψε τον αμαρτωλό υιό του Κοριάντον: «Η ανομία ποτέ δεν αποτέλεσε ευτυχία» (Βλέπε Άλμα 41:10).

Σε αυτήν την ημέρα της αποκατάστασης της πληρότητας του Ευαγγελίου, ο Κύριος έχει αποκαλύψει εκ νέου τις υπεσχημένες σε μας ευλογίες, επειδή είμαστε υπάκουοι στις εντολές Του.

Στο Διδαχή και Διαθήκες 130 διαβάζουμε:

«Υπάρχει ένας νόμος, αμετάκλητα θεσπισμένος στους ουρανούς πριν τη θεμελίωση τού κόσμου τούτου, κατά τον οποίο όλες οι ευλογίες αποτελούν αναγκαίο επακόλουθο--

»Και όταν αποκτάμε οποιαδήποτε ευλογία από το Θεό, είναι μέσω τής υπακοής στο νόμο αυτόν τού οποίου αυτή αποτελεί αναγκαίο επακόλουθο» (Δ&Δ 130:20–21).

Ασφαλώς δεν θα μπορούσε να υπάρξει καμία διδαχή πιο έντονα εκπεφρασμένη στις γραφές από τις αναλλοίωτες εντολές του Κυρίου και τη σύνδεσή τους με την ευδαιμονία μας και την ευημερία μας ως άτομα, ως οικογένειες και ως κοινωνία. Υπάρχουν ηθικές αρχές. Η ανυπακοή στις εντολές του Κυρίου θα μας στερεί πάντα τις ευλογίες Του. Αυτά τα πράγματα δεν αλλάζουν.

Σε έναν κόσμο όπου η ηθική πυξίδα της κοινωνίας παραπαίει, το αποκατεστημένο Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού δεν ταλαντεύεται ούτε θα έπρεπε οι πάσσαλοι και οι τομείς του, οι οικογένειές του ή τα μέλη του ξεχωριστά. Δεν πρέπει να επιλέγουμε ποιες εντολές νομίζουμε ότι είναι σημαντικές να τηρήσουμε, αλλά να αναγνωρίζουμε όλες τις εντολές του Θεού. Πρέπει να σταθούμε σταθεροί και ακλόνητοι, έχοντας απόλυτη αυτοπεποίθηση στην συνέπεια του Κυρίου και απόλυτη εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις Του.

Είθε πάντα να είμαστε ένα φως επάνω στον λόφο, ένα παράδειγμα στην τήρηση των εντολών που δεν έχουν ποτέ αλλάξει και δεν θα αλλάξουν ποτέ. Ακριβώς όπως αυτό το μικρό βιβλίο που ενεθάρρυνε τους στρατιωτικούς ΑΤΗ να είναι ηθικώς δυνατοί σε περιόδους πολέμου, είθε εμείς, σε αυτόν το πόλεμο των τελευταίων ημερών, να είμαστε ένας φάρος σε όλη τη γη και ιδιαιτέρως στα τέκνα του Θεού, τα οποία αναζητούν τις ευλογίες του Κυρίου. Δίδω μαρτυρία γι’ αυτό, στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.