Είμαστε κόρες του Επουράνιου Πατέρα μας
Από την Ιλέιν Ντάλτον
Προσφάτως απηλλαγμένη των καθηκόντων της Γενική Πρόεδρος Νέων Γυναικών
Ως κόρες του Θεού, η καθεμιά μας είναι μοναδική και διαφορετική στις περιστάσεις και τις εμπειρίες. Και ωστόσο ο ρόλος μας έχει σημασία -- διότι εμείς έχουμε σημασία.
Κάθε εβδομάδα, νέες γυναίκες σε όλο τον κόσμο επαναλαμβάνουν το θέμα των Νέων Γυναικών. Άσχετα με τη γλώσσα, κάθε φορά ακούω αυτά τα λόγια: «Είμαστε κόρες του Επουράνιου Πατέρα μας, ο οποίος μας αγαπά και Τον αγαπάμε»1. Και το Πνεύμα επιβεβαιώνει στην ψυχή μου ότι είναι αληθινά. Δεν αποτελεί μόνο μία επιβεβαίωση της ταυτότητάς μας --ποιοι είμαστε-- αλλά και αναγνώριση για το ποιου κόρες είμαστε. Είμαστε κόρες ενός υπερυψωμένου ατόμου!
Σε κάθε χώρα και σε κάθε ήπειρο, συνάντησα νέες γυναίκες γεμάτες αυτοπεποίθηση, σαφείς στον λόγο τους, γεμάτες φως, εξευγενισμένες από τη σκληρή δουλειά και τις δοκιμασίες, οι οποίες διαθέτουν αγνή και απλή πίστη. Είναι ενάρετες. Τηρούν με ήρεμη δύναμη διαθήκες, «[στέκουν] ως μάρτυρες τού Θεού σε όλες τις στιγμές και στα πάντα, και σε όλους τους τόπους»2. Ξέρουν ποιες είναι και ότι έχουν έναν σημαντικό ρόλο να παίξουν στην οικοδόμηση του βασιλείου του Θεού.
Όταν ήμουν στο κολλέγιο, ήμουν μέλος της ομάδας Διεθνών Παραδοσιακών Χορών του Π.Μ.Γ. Ένα καλοκαίρι, η ομάδα μας είχε το μοναδικό προνόμιο να περιηγηθεί τις ιεραποστολές στην Ευρώπη. Ήταν ένα δύσκολο καλοκαίρι για εμένα, διότι λίγους μήνες νωρίτερα είχε πεθάνει ξαφνικά ο πατέρας μου. Όταν ήμασταν στη Σκωτία, αισθανόμουν εξαιρετικά μόνη και αποθαρρυμένη. Χορέψαμε εκείνο το βράδυ σε μία κυρίως εκκλησία και κατόπιν πήγαμε δίπλα, στο οίκημα ιεραποστολής. Περπατώντας στο δρομάκι προς το οίκημα, είδα μία πέτρα τοποθετημένη σε έναν καλοδιατηρημένο κήπο, δίπλα στην πύλη. Επάνω, διάβασα τα λόγια: «Ό,τι κι αν είσαι, παίξε καλά τον ρόλο σου». Εκείνη τη στιγμή αυτά τα λόγια πήγαν βαθιά μέσα στην καρδιά μου και αισθάνθηκα ότι οι ουρανοί με είχαν πλησιάσει και μου έδωσαν ένα μήνυμα. Ήξερα ότι με γνώριζε ένας στοργικός Επουράνιος Πατέρας. Ένιωσα ότι δεν ήμουν μόνη. Στάθηκα στον κήπο εκείνο, με δάκρυα στα μάτια. «Ό,τι κι αν είσαι, παίξε καλά τον ρόλο σου». Εκείνη η απλή δήλωση ανανέωσε το όραμά μου ότι ο Επουράνιος Πατέρας με ήξερε και είχε ένα σχέδιο για τη ζωή μου και το πνεύμα που αισθάνθηκα, με βοήθησε να καταλάβω ότι ο ρόλος μου είχε σημασία.
Αργότερα έμαθα ότι αυτό το ρητό είχε κάποτε παρακινήσει τον προφήτη Ντέιβιντ ΜακΚέι, όταν υπηρετούσε ως νεαρός ιεραπόστολος στη Σκωτία. Το είχε δει σε μία πέτρα σε ένα κτήριο κάποια στιγμή αποθάρρυνσης στην ζωή και στην ιεραποστολή του και τα λόγια τον εξύψωσαν. Χρόνια αργότερα, όταν κατεδαφίστηκε το κτήριο, φρόντισε ώστε να πάρει την πέτρα και την είχε τοποθετήσει στον κήπο στο οίκημα ιεραποστολής3.
Ως κόρες του Θεού, η καθεμιά μας είναι μοναδική και διαφορετική στις περιστάσεις και τις εμπειρίες. Και ωστόσο ο ρόλος μας έχει σημασία -- διότι εμείς έχουμε σημασία. Η καθημερινή συνεισφορά μας στη γαλούχηση, στη διδασκαλία και τη φροντίδα για τους άλλους ίσως να φανεί εγκόσμια, μειωτική, δύσκολη και κάποιες φορές ταπεινωτική, όμως καθώς θυμόμαστε εκείνη την πρώτη γραμμή από το θέμα των Νέων Γυναικών --«Είμαστε κόρες ενός Επουράνιου Πατέρα που μας αγαπά»-- θα φέρει αυτό το διαφορετικό στις αντιδράσεις και στις σχέσεις μας.
Πρόσφατα πέθανε η υπέροχη μητέρα μου που ήταν 92 ετών. Άφησε αυτή τη θνητή ύπαρξη όπως έζησε -- ήσυχα. Η ζωή της δεν ήταν αυτό που είχε σχεδιάσει. Ο σύζυγός της, ο πατέρας μου, πέθανε στα 45 του, αφήνοντάς την με τρία παιδιά -- εμένα και τους δύο αδελφούς μου. Έζησε 47 χρόνια ως χήρα. Στήριξε την οικογένειά μας διδάσκοντας στο σχολείο την ημέρα και κάνοντας μαθήματα πιάνου το βράδυ. Φρόντισε τον ηλικιωμένο πατέρα της, τον παππού μου, που ζούσε στο διπλανό σπίτι. Εξασφάλισε για τον καθέναν μας κολλεγιακή εκπαίδευση. Στην πραγματικότητα, επέμενε σε αυτό, ώστε να μπορούμε να «συνεισφέρουμε». Και δεν παραπονέθηκε ποτέ. Τήρησε τις διαθήκες της και για τον λόγο αυτό επικαλέστηκε τις δυνάμεις των ουρανών να ευλογήσουν το σπιτικό μας και να στέλνουν θαύματα. Βασίστηκε στη δύναμη της προσευχής, της ιεροσύνης και των υποσχέσεων της διαθήκης. Ήταν πιστή στην υπηρέτησή της προς τον Κύριο. Η σταθερή αφοσίωσή της ενδυνάμωνε εμάς, τα παιδιά της. Συχνά επαναλάμβανε τη γραφή: «Εγώ, ο Κύριος, είμαι δεσμευμένος όταν εκτελείτε αυτά που σας λέω. Όμως όταν δεν εκτελείτε αυτά που σας λέω, δεν έχετε καμία υπόσχεση»4. Ήταν το απόφθεγμά της και ήξερε ότι ήταν αλήθεια. Καταλάβαινε τι σήμαινε να τηρεί μία διαθήκη. Δεν αναγνωρίστηκε ποτέ από τον κόσμο. Δεν το ήθελε. Ήξερε ποια ήταν και τίνος κόρη ήταν -- μια κόρη του Θεού. Πραγματικά, μπορεί να πει κανείς για τη μητέρα μας ότι έπαιξε καλά τον ρόλο της.
Για τις γυναίκες και μητέρες, ο Πρόεδρος Γκόρντον Χίνκλι είπε κάποτε:
«Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τη δύναμη των γυναικών. …Οι μητέρες είναι εκείνες που επηρεάζουν άμεσα τη ζωή των παιδιών τους. …Οι μητέρες είναι εκείνες που τα γαλουχούν και τα ανατρέφουν κατά την οδό του Κυρίου. Η επίδρασή τους είναι ύψιστη…
»…Είναι οι δημιουργοί της ζωής. Γαλουχούν τα παιδιά. Είναι οι δασκάλες των νέων γυναικών. Είναι οι απαραίτητες σύντροφοί μας. Είναι οι συνεργάτες μας στην οικοδόμηση του βασιλείου του Θεού. Πόσο μεγάλος είναι ο ρόλος τους, πόσο θαυμαστή η συνεισφορά τους»5.
Έτσι, πώς μία μητέρα και ένας πατέρας ενσταλάζουν στην κόρη τους την εξευγενισμένη και αιώνια αλήθεια ότι είναι κόρη του Θεού; Πώς την βοηθάμε να αφήσει τον κόσμο και να έλθει στο βασίλειο του Θεού;
Σε έναν κόσμο όπου υποχωρούν οι ηθικές αξίες, οι νέες γυναίκες χρειάζονται γυναίκες και άνδρες να «σταθ[ούν] ως μάρτυρες του Θεού σε όλες τις στιγμές και στα πάντα, και σε όλους τους τόπους». Ποτέ άλλοτε δεν ήταν αυτό πιο σημαντικό από τώρα. Οι Νέες Γυναίκες χρειάζονται μητέρες και συμβούλους οι οποίες δίνουν το παράδειγμα της ενάρετης γυναίκας. Μητέρες, η σχέση σας με την κόρη σας είναι ύψιστης σημασίας και το ίδιο είναι το παράδειγμά σας. Το πώς αγαπάτε και τιμάτε τον πατέρα της, την ιεροσύνη του και τον ουράνιο ρόλο του, θα απεικονιστεί και ίσως θα ενισχυθεί στη στάση και τη συμπεριφορά της κόρης σας.
Ποιος είναι αυτός ο ρόλος τον οποίο όλοι πρέπει να «παίξουμε καλά»; Η διακήρυξη για την οικογένεια είναι ξεκάθαρη:
«Βάσει του θεϊκού σχεδίου, οι πατέρες οφείλουν να ηγούνται των οικογενειών με αγάπη και αρετή, έχουν δε την ευθύνη να παρέχουν τα αναγκαία για τη ζωή και την προστασία των οικογενειών τους. Οι μητέρες έχουν την πρωταρχική ευθύνη της ανατροφής των παιδιών. Στις ιερές αυτές υποχρεώσεις, οι δύο σύζυγοι είναι υποχρεωμένοι να βοηθούν εξίσου ο ένας τον άλλο, ως γονείς…
»Προειδοποιούμε όσους παραβαίνουν διατάξεις αφορούσες την αγνότητα, βιαιοπραγούν επί των συζύγων ή των παιδιών τους ή δεν εκπληρώνουν τις οικογενειακές τους υποχρεώσεις, ότι κάποια ημέρα θα σταθούν ενώπιον του Θεού και θα δώσουν λόγο»6.
Στην παρηκμασμένη κοινωνία της εποχής του Μόρμον, εκείνος θλιβόταν βαθιά διότι οι γυναίκες είχαν αποστερηθεί από εκείνο το οποίο ήταν ιδιαίτερα αγαπητό και πολύτιμο υπεράνω όλων -- την αρετή και την αγνότητά τους7.
Εκ νέου ανανεώνω την κλήση για μία επιστροφή στην αρετή. Η αρετή είναι η δύναμη και η ισχύς των θυγατέρων του Θεού. Πώς θα ήταν ο κόσμος, αν η αρετή --ένας τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς βασισμένος σε υψηλά πρότυπα ηθικής, συμπεριλαμβανομένου του νόμου αγνότητας8-- αποκαθίστατο στην κοινωνία μας ως μία εξαιρετικά πολύτιμη αξία; Αν η ανηθικότητα, η πορνογραφία και η κακομεταχείριση μειώνονταν, δεν θα υπήρχαν λιγότεροι διαλυμένοι γάμοι και ραγισμένες καρδιές; Τα μέσα ενημέρωσης δεν θα εξευγένιζαν και θα έδιναν ισχύ, αντί να συγκεκριμενοποιούν και να μειώνουν τις πολύτιμες κόρες του Θεού; Εάν όλη η ανθρωπότητα πραγματικά καταλάβαινε τη σπουδαιότητα της δήλωσης, «είμαστε κόρες του Επουράνιου Πατέρα μας», πώς θα έβλεπαν και θα μεταχειρίζονταν τις γυναίκες;
Πριν από αρκετά χρόνια, καθώς η οικοδόμηση αυτού του Κέντρου Συνελεύσεων πλησίαζε στην ολοκλήρωσή της, εισήλθα σε αυτό το ιερό κτήριο από το επίπεδο του εξώστη με σκληρό καπέλο και προστατευτικά γυαλιά, έτοιμη να σκουπίσω το χαλί που βοηθούσε να τοποθετηθεί ο σύζυγός μου. Εκεί που βρίσκεται τώρα ο άμβωνας, ήταν ένας μικρός φορτωτής που απομάκρυνε ρύπους και η σκόνη στο κτήριο αυτό ήταν πολλή. Όταν κατακάθιζε, έπεφτε επάνω στο καινούργιο χαλί. Ο ρόλος μου ήταν να σκουπίζω. Έτσι, σκούπιζα και σκούπιζα και σκούπιζα. Μετά από τρεις ημέρες, η μικρή σκούπα μου κάηκε!
Το απόγευμα πριν από την πρώτη γενική συνέλευση στο όμορφο αυτό καινούργιο κτήριο, μου τηλεφώνησε ο σύζυγός μου. Ετοιμαζόταν να τοποθετήσει το τελευταίο κομμάτι του χαλιού -- κάτω από αυτόν τον ιστορικό άμβωνα.
Ρώτησε: «Ποια γραφή να γράψω στο πίσω μέρος αυτού του χαλιού;»
Και του είπα: «Μωσία 18:9: ‘Να σταθείτε ως μάρτυρες του Θεού σε όλες τις στιγμές και στα πάντα, και σε όλους τους τόπους που μπορεί να βρεθείτε’».
Σε έναν εξαιρετικά δύσκολο κόσμο, αυτό είναι που βλέπω να κάνουν οι νέες γυναίκες και οι γυναίκες αυτής της Εκκλησίας. Είναι μία επιρροή για το καλό. Είναι ενάρετες και υποδειγματικές, ευφυείς και φιλόπονες. Φέρνουν κάτι το διαφορετικό, διότι είναι διαφορετικές. Παίζουν καλά τον ρόλο τους.
Πριν από χρόνια, όταν καθάριζα αυτό το χαλί --προσπαθώντας να παίξω καλά τον μικρό ρόλο μου-- δεν ήξερα ότι κάποια ημέρα θα στεκόμουν με τα πόδια μου επάνω στο χαλί κάτω από αυτόν τον άμβωνα.
Σήμερα, ως μία κόρη του Θεού, στέκω ως μάρτυρας ότι Εκείνος ζει. Ο Ιησούς είναι ο Χριστός. Είναι ο Λυτρωτής μας. Μέσω της απέραντης εξιλεωτικής θυσίας Του, μία ημέρα θα επιστρέψω να ζήσω με Εκείνον --αποδεδειγμένη, αγνή και επισφραγισμένη σε μία παντοτινή οικογένεια. Θα Τον δοξάζω πάντοτε για το προνόμιο να είμαι γυναίκα, σύζυγος και μητέρα. Καταθέτω μαρτυρία ότι καθοδηγούμαστε από έναν προφήτη του Θεού, τον Πρόεδρο Τόμας Μόνσον, και είμαι ευγνώμων για τους ενάρετους άνδρες, των οποίων η δύναμη της ιεροσύνης ευλογεί τη ζωή μου. Και θα είμαι παντοτινά ευγνώμων για τη δύναμη που λαμβάνω μέσω της επικουρικής δύναμης της απέραντης εξιλέωσης του Σωτήρος, καθώς συνεχίζω να προσπαθώ να «παίζω καλά τον ρόλο μου». Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.