Η δύναμη της ιεροσύνης σε ένα αγόρι
Από τον Πρεσβύτερο Ταντ Κάλιστερ
Της Προεδρίας των Εβδομήκοντα
Η ιεροσύνη σε ένα αγόρι είναι το ίδιο δυνατή όσο και σε έναν άνδρα, όταν ασκείται με χρηστότητα.
Το 1878 ο προπάππους μου Τζωρτζ Ρίτσαρντς ήταν 17 ετών. Όπως γινόταν ορισμένες φορές εκείνες τις μέρες, είχε ήδη χειροτονηθεί πρεσβύτερος. Την Κυριακή η μητέρα του βογγούσε από τον έντονο πόνο. Και ο πατέρας του δεν ήταν διαθέσιμος, ο επίσκοπος και ορισμένοι άλλοι κλήθηκαν να δώσουν μια ευλογία, αλλά δεν ήλθε ανακούφιση. Επομένως, στράφηκε προς τον υιό της τον Τζωρτζ και του ζήτησε να θέσει τα χέρια του επάνω στο κεφάλι της. Έγραψε στο ημερολόγιό του: «Ανάμεσα στα δάκρυά μου εξαιτίας των βασάνων της μητέρας μου και του έργου της τέλεσης διακονίας που ποτέ δεν είχα τελέσει, πήγα σε ένα άλλο δωμάτιο όπου έκλαψα και προσευχήθηκα».
Όταν ηρέμησε, έθεσε τα χέρια του επάνω στο κεφάλι της και της έδωσε μια πολύ απλή ευλογία. Αργότερα σημείωσε: «Η μητέρα μου σταμάτησε να βογγά και έλαβε ανακούφιση από τα βάσανά της, ενώ τα χέρια μου ήταν επάνω στο κεφάλι της». Ύστερα κατέγραψε στο ημερολόγιό του αυτή την πιο διορατική παρατήρηση. Είπε ότι πάντοτε αισθανόταν ότι ο λόγος που η μητέρα του δεν έλαβε ανακούφιση από την ευλογία του επίσκοπου δεν ήταν επειδή ο Κύριος δεν τίμησε την ευλογία του επίσκοπου, αλλά επειδή ο Κύριος είχε φυλάξει αυτή την ευλογία για ένα αγόρι, να τον διδάξει ένα μάθημα ότι η ιεροσύνη σε ένα αγόρι είναι το ίδιο δυνατή όσο και σε έναν άνδρα, όταν ασκείται με χρηστότητα.
Απόψε, θέλω να μιλήσω για αυτήν τη δύναμη. Παρόλο που θα αναφερθώ στους προέδρους της απαρτίας των διακόνων, οι αρχές που συζητούνται εφαρμόζουν σε όλους τους νέους της Ααρωνικής Ιεροσύνης και τους αντίστοιχους ηγέτες τους, συμπεριλαμβανομένων των προέδρων απαρτίας διδασκάλων και των βοηθών του προέδρου απαρτίας ιερέων.
Ενώ υπηρετούσα ως πρόεδρος ιεραποστολής, παρατήρησα ότι υπήρχε μια δραματική αύξηση στην πνευματικότητα και στις ικανότητες ηγεσίας των νέων ανδρών κατά τη διάρκεια των ετών της ιεραποστολής τους. Αν θα μπορούσαμε να μετρήσουμε αυτές τις ιδιότητες στα χρόνια που ήταν στην Ααρωνική Ιεροσύνη και της ιεραποστολής, ίσως να μοιάζουν με κάτι σαν αυτή τη γραμμή που βλέπετε σε αυτό το γράφημα. Στο μυαλό μου υπάρχουν τουλάχιστον τρεις σημαντικοί παράγοντες που συνεισφέρουν σε αυτή την δραματική πρόοδο στα χρόνια της ιεραποστολής: (1) εμπιστευόμαστε αυτούς τους νεαρούς άνδρες όπως ποτέ άλλοτε, (2) έχουμε υψηλές αλλά γεμάτες αγάπη προσδοκίες για εκείνους και (3) τους εκπαιδεύουμε επανειλημμένως, ώστε να μπορέσουν να εκπληρώσουν αυτές τις προσδοκίες με τελειότητα.
Κάποιος μπορεί να ρωτήσει: «Γιατί δεν μπορούν αυτές οι ίδιες αρχές να εφαρμοσθούν με τους προέδρους απαρτίας διακόνων;» Αν γινόταν αυτό, ίσως η ανάπτυξη να ξεκινούσε πολύ πιο νωρίς και να φαίνεται περισσότερο σαν και αυτό. Για μια στιγμή, επιτρέψατέ μου να μιλήσω για το πώς αυτές οι αρχές θα μπορούσαν να εφαρμόσουν στον πρόεδρο απαρτίας διακόνων.
Πρώτον -- εμπιστοσύνη. Μπορούμε να εμπιστευτούμε τους προέδρους της απαρτίας των διακόνων με μεγάλη ευθύνη. Ο Κύριος σίγουρα το κάνει -- όπως επεδείχθη με την προθυμία Του να τους δώσει κλειδιά, εννοώντας το προνόμιο να προεδρεύουν και να διευθύνουν το έργο στην απαρτία τους. Ως απόδειξη αυτής της αγάπης, καλούμε τους προέδρους της απαρτίας των διακόνων μέσω αποκάλυψης, όχι μόνο μέσω μεγαλύτερης ηλικίας ή κάποιου άλλου παρόμοιου παράγοντα. Κάθε ηγέτης σε αυτήν την Εκκλησία, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου της απαρτίας των διακόνων, έχει το προνόμιο να γνωρίζει και θα έπρεπε να γνωρίζει, ότι έχει κληθεί μέσω αποκάλυψης. Αυτή η επιβεβαίωση τον βοηθά να ξέρει ότι ο Θεός τον εμπιστεύεται και τον υποστηρίζει.
Το δεύτερο και το τρίτο γνώρισμα είναι διασυνδεδεμένα -- οι μεγάλες προσδοκίες και η σχετική εκπαίδευση για την εκπλήρωση αυτών. Έμαθα ένα μεγάλο μάθημα στην ιεραποστολή: οι ιεραπόστολοι γενικά ανυψώνονται ή πέφτουν στο επίπεδο προσδοκίας του προέδρου ιεραποστολής και είναι το ίδιο με τους προέδρους της απαρτίας διακόνων. Αν αναμένεται από εκείνους μόνο να διεξάγουν συγκεντρώσεις απαρτίας και να παρευρίσκονται στις συγκεντρώσεις επιτροπής νέων της επισκοπικής ηγεσίας, τότε μόνο αυτό θα κάνουν. Αλλά εσείς ηγέτες μπορείτε να τους δώσετε ένα όραμα -- το όραμα του Κυρίου. Και γιατί είναι κρίσιμο να έχουμε όραμα; Γιατί με το αυξημένο όραμα έρχεται και το αυξημένο κίνητρο.
Έμφυτο σε κάθε κλήση σε αυτή την Εκκλησία είναι το δικαίωμα να λάβουμε αποκάλυψη. Έτσι, αυτοί οι πρόεδροι της απαρτίας των διακόνων πρέπει να ξέρουν ότι έχουν το δικαίωμα να λάβουν αποκάλυψη για να προτείνουν τους συμβούλους τους, το δικαίωμα να λάβουν αποκάλυψη σχετικά με τη σωτηρία των χαμένων και το δικαίωμα να λάβουν αποκάλυψη, ώστε να εκπαιδεύσουν τα μέλη της απαρτίας τους σχετικά με τα καθήκοντά τους.
Ένας σοφός ηγέτης θα διδάξει τον πρόεδρο της απαρτίας των διακόνων αυτές τις αρχές που θα βοηθήσουν στο να λάβει αποκάλυψη. Μπορεί να τον διδάξει την κατηγορηματική υπόσχεση του Κυρίου: «Αν ζητήσεις, θα σου δοθεί η μια αποκάλυψη μετά την άλλη» (Δ&Δ 42:61). Ο Κύριος είναι πολύ γενναιόδωρος στο να δίδει αποκάλυψη. Δεν θύμισε στον Τζόζεφ Σμιθ και τον Όλιβερ Κάουντερυ, «όσες φορές ζήτησες να μάθεις, έλαβες οδηγίες από το Πνεύμα μου» (Δ&Δ 6:14); Και έτσι μπορεί να είναι με εσάς πρόεδροι της απαρτίας των διακόνων. Ο Κύριος σάς αγαπά και θέλει να σας αποκαλύψει τη σκέψη και το θέλημά Του. Μπορείτε ποτέ να φανταστείτε τον Κύριο να έχει ένα πρόβλημα που δεν μπορεί να λύσει; Εγώ όχι. Επειδή έχετε δικαίωμα στην αποκάλυψη, μπορεί να σας βοηθήσει να επιλύσετε οποιαδήποτε ανησυχία ως πρόεδροι της απαρτίας σας μόνο αν θα ζητήσετε τη βοήθειά Του.
Εσείς θαυμάσιοι ηγέτες μπορείτε να διδάξετε σε εκείνον τον πρόεδρο της απαρτίας των διακόνων ότι η αποκάλυψη δεν είναι υποκατάστατο της σκληρής δουλειάς και της εργασίας. Ο Πρόεδρος Χένρυ Άιρινγκ κάποτε ρώτησε τον Πρόεδρο Χάρολντ Λη: «Πώς να λάβω αποκάλυψη;» Ο Πρόεδρος Λη απήντησε: «Αν θέλεις να λάβεις αποκάλυψη, να εργασθείς» 1 . Ο σοφός ηγέτης μπορεί να συζητήσει με τον πρόεδρο της απαρτίας διακόνων του σχετικά με την πνευματική εργασία που πρέπει να κάνει στην προετοιμασία του να προτείνει τους συμβούλους του. Μπορεί να χρειασθεί να ρωτήσει και να απαντήσει σε ερωτήσεις όπως: Ποιος θα μπορούσε να είναι ένα καλό παράδειγμα για να ανυψώσει τα άλλα παιδιά; Ή ποιος θα είναι ευαίσθητος στις ανάγκες εκείνων που αντιμετωπίζουν ειδικές δοκιμασίες;
Και τελικώς αυτός ο σοφός ηγέτης μπορεί να τον διδάξει πώς να αναγνωρίζει και να πράττει σύμφωνα με την αποκάλυψη, όταν έρχεται. Ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο δράση και με γρήγορους ρυθμούς όπου τα έντονα φώτα και τα υψηλής εντάσεως ηχεία είναι το πρότυπο. Αλλά αυτός ο νεαρός άνδρας πρέπει να ξέρει ότι αυτός είναι ο δρόμος του κόσμου, όχι ο δρόμος του Κυρίου. Ο Σωτήρας γεννήθηκε στη σχετική ανωνυμία της φάτνης. Εκτέλεσε την πιο θαυμάσια και ασύγκριτη πράξη όλων των εποχών στην ηρεμία ενός κήπου και ο Τζόζεφ έλαβε το Πρώτο Όραμα στην απομόνωση ενός δάσους. Οι απαντήσεις του Θεού έρχονται μέσω της σταθερής, απαλής φωνής --αισθημάτων ειρήνης και παρηγοριάς, εντυπώσεων για να κάνουμε το καλό, διαφώτισης-- ορισμένες φορές με μορφή μικρών σπόρων μέσα στις σκέψεις που, αν τις σεβαστούμε και τις γαλουχήσουμε, μπορούν να μεγαλώσουν σε μεγάλα πνευματικά δένδρα. Ορισμένες φορές αυτές οι ιδέες ή σκέψεις μπορεί να προκαλέσουν σε εσάς πρόεδροι της απαρτίας διακόνων να προτείνετε συμβούλους ή να εκτείνετε μια ανάθεση σε έναν νεαρό άνδρα που για την ώρα είναι λιγότερο ενεργό μέλος.
Χρόνια πριν στην προεδρία πασσάλου, αισθανθήκαμε να καλέσουμε έναν καλό άνδρα ως γραμματέα πασσάλου. Τότε προσωρινά αγωνιζόταν με το να παρευρίσκεται κανονικά στις συγκεντρώσεις της Εκκλησίας. Ξέραμε, παρόλα αυτά, ότι αν δεχόταν την κλήση, θα εκτελούσε ένα θαυμάσιο έργο.
Απευθύναμε την κλήση, αλλά εκείνος απάντησε: «Όχι, δεν νομίζω πως μπορώ να το κάνω».
Τότε μου ήλθε μια ιδέα. Είπα: «Τότε, μάλλον ο πάσσαλος Γκλένντεϊλ δεν θα έχει γραμματέα πασσάλου».
Σοκαρισμένος, απάντησε: «Τι είναι αυτά που λες; Πρέπει να έχετε έναν γραμματέα πασσάλου».
Του απάντησα: «Θέλεις εσύ τώρα από εμάς να καλέσουμε κάποιον άλλο να υπηρετήσει ως γραμματέας πασσάλου, ενώ ο Κύριος μας έδωσε την ιδέα να καλέσουμε εσένα»;
«Εντάξει», είπε, «Θα το κάνω».
Έτσι και έκανε. Δεν υπάρχουν μόνο πολλοί άνδρες, αλλά επίσης και πολλά αγόρια που θα απαντήσουν στην κλήση, όταν γνωρίσουν πως ο Κύριος τους καλεί και πως ο Κύριος τους χρειάζεται.
Ύστερα μπορείτε να πείτε σε αυτόν τον ηγέτη απαρτίας διακόνων ότι μια από τις προσδοκίες του Κυρίου για εκείνον είναι να σώσει τους χαμένους, τα λιγότερο ενεργά μέλη και τα μη μέλη. Ο Κύριος διακήρυξε το κέντρο της αποστολής Του με τους εξής όρους: «Επειδή, ο Υιός του ανθρώπου ήρθε για να σώσει το χαμένο» (Κατά Ματθαίον 18:11). Αν είναι προτεραιότητα για τον Σωτήρα να σώσει το χαμένο, αν είναι προτεραιότητα για τον Πρόεδρο Τόμας Μόνσον, όπως φαίνεται από όλη τη ζωή του, δεν θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα για κάθε ηγέτη, για κάθε ηγέτη απαρτίας διακόνων σε αυτή την Εκκλησία να κάνει το ίδιο; Στον πυρήνα της ηγεσίας μας, ως κεντρικό μέρος της διακονίας μας, θα πρέπει να βρίσκεται η δυνατή, γεμάτη καθοδήγηση και αδιάκοπη αποφασιστικότητα να πάμε και να βρούμε τους χαμένους και να τους φέρουμε πίσω.
Ένας νέος άνδρας που τον επισκέφθηκαν τα μέλη της απαρτίας του είπε: «Έμεινα έκπληκτος σήμερα όταν… 30 άτομα ήλθαν στο σπίτι μου. …Με κάνει να θέλω να πάω στην Εκκλησία τώρα». Πώς μπορεί ένας νέος να αντισταθεί σε αυτού του είδους αγάπη και προσοχή;
Ενθουσιάζομαι όταν ακούω τις πολλές ιστορίες των προέδρων απαρτίας διακόνων που έχουν καταλάβει το όραμα και περιστασιακά διδάσκουν όλα ή μέρος του μαθήματος στις συγκεντρώσεις της απαρτίας τους. Ορισμένες εβδομάδες πριν παρευρέθηκα σε μια τάξη απαρτίας διακόνων. Ένα 12χρονο αγόρι έδωσε ένα μάθημα 25 λεπτών για την Εξιλέωση. Ξεκίνησε ρωτώντας τους διακόνους συναδέλφους του τι πίστευαν ότι είναι η Εξιλέωση. Ύστερα ανέφερε μια γεμάτη σημασία γραφή και έκανε μια σημαντική ερώτηση, την οποία απάντησαν. Εντούτοις, όταν κατάλαβε ότι υπήρχε περισσότερος χρόνος από την υπολειπόμενη ύλη του μαθήματος, ήταν αρκετά έξυπνος και ίσως να είχε κάποια προειδοποίηση από τον πατέρα του να ρωτήσει τους ηγέτες που ήταν παρόντες, τι ερωτήσεις τους είχαν κάνει σχετικά με την Εξιλέωση στην ιεραποστολή τους και τι είχαν απαντήσει. Ύστερα τελείωσε με τη μαρτυρία του. Εγώ άκουγα με θαυμασμό. Σκέφτηκα: «Δεν θυμάμαι κάθε σημαντικό μέρος μαθήματος, όταν ήμουν στους νέους της Ααρωνικής Ιεροσύνης». Μπορούμε να υψώσουμε το επίπεδο και το όραμα αυτών των νέων ανδρών και εκείνοι θα απαντήσουν.
Εσείς ηγέτες εξυψώνετε τους προέδρους απαρτίας διακόνων με τον καλύτερο τρόπο, όταν τους επιτρέπετε να ηγούνται και εσείς να κάνετε ένα βήμα πίσω από το επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Έχετε μεγαλύνει την κλήση σας με τον καλύτερο τρόπο όχι όταν δίνετε ένα πολύ ωραίο μάθημα, αλλά όταν τους βοηθάτε να δίνουν ένα πολύ ωραίο μάθημα. Όχι όταν εσείς σώζετε κάποιον, αλλά όταν τους βοηθάτε να το κάνουν εκείνοι.
Υπάρχει ένα παλιό ρητό: μην πεθάνεις με την μουσική κρατημένη μέσα σου. Με τον ίδιο τρόπο θα πω σε σας τους ενηλίκους ηγέτες, μην απαλλαγείτε έχοντας κρατημένες μέσα σας τις ικανότητες ηγεσίας σας. Διδάξτε τους νέους μας σε κάθε ευκαιρία. Διδάξτε τους πώς να προετοιμάσουν μια διάταξη, πώς να διευθύνουν τις συγκεντρώσεις με αξιοπρέπεια και ζεστασιά, πώς να σώσουν κάποιον, πώς να προετοιμάσουν και να δώσουν εμπνευσμένα μαθήματα και πώς να λάβουν αποκάλυψη. Αυτό θα είναι το μέτρο της επιτυχίας σας -- η κληρονομιά της ηγεσίας και πνευματικότητας που εσείς αφήνετε βαθιά ριζωμένες στις καρδιές και στον νου αυτών των νέων ανδρών.
Αν εσείς πρόεδροι απαρτίας διακόνων μεγαλύνετε την κλήση σας, θα είστε εργαλεία στα χέρια του Θεού ακόμα και τώρα, γιατί η ιεροσύνη σε ένα αγόρι είναι το ίδιο δυνατή όσο και σε έναν άνδρα, όταν ασκείται με χρηστότητα. Και τότε, όταν συνάψετε διαθήκες του ναού και γίνετε ιεραπόστολοι και μελλοντικοί ηγέτες της Εκκλησίας, θα ξέρετε πώς να λάβετε αποκάλυψη, πώς να σώσετε κάποιον και πώς να διδάξετε τη διδαχή της βασιλείας με δύναμη και εξουσία. Τότε, θα έχετε γίνει η νεολαία με το ευγενές αναφαίρετο δικαίωμα. Για αυτό καταθέτω μαρτυρία στο όνομα του Ιησού Χριστού, που είναι ο Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου, αμήν.