Τραγούδια που τραγουδάμε και που δεν τραγουδάμε
Παρακαλώ τον καθένα μας να μείνει μόνιμα και με πίστη στη χορωδία.
«Υπάρχει λιακάδα στην ψυχή μου σήμερα» έγραψε η Iλάιζα Χιούιτ «πιο λαμπρή και φωτεινή από ότι οι αστραπές σε οποιονδήποτε γήινο ουρανό, επειδή ο Ιησούς είναι το φως μου». Με ακτινοβολία σε κάθε νότα, αυτός ο υπέροχος παλιός χριστιανικός ύμνος είναι σχεδόν αδύνατο να τραγουδηθεί χωρίς να χαμογελάσουμε. Σήμερα, όμως, επιθυμώ να συζητήσω μία εναλλακτική ερμηνεία ενός μόνο στίχου από αυτόν που ίσως να βοηθήσει σε μέρες που το βρίσκουμε δύσκολο να τραγουδήσουμε ή να χαμογελάσουμε και οι «ειρηνικές ευτυχισμένες στιγμές» δεν φαίνεται να «φθάνουν». Αν για μια στιγμή δεν είστε σε θέση να τραγουδήσετε τις χαρμόσυνες μελωδίες που ακούτε να προέρχονται από άλλους, σας ζητώ να κρατηθείτε επίμονα από τον στίχο σε αυτόν τον ύμνο που καθησυχάζει: «Ο Ιησούς ακούγοντας, μπορεί να ακούσει τα τραγούδια που δεν μπορείτε να τραγουδήσετε».
Ανάμεσα στις πραγματικότητες που αντιμετωπίζουμε ως παιδιά του Θεού που ζούμε σε έναν πονηρό κόσμο είναι ότι μερικές ημέρες είναι δύσκολες, ημέρες όταν η πίστη μας και το ψυχικό σθένος μας δοκιμάζονται. Οι προκλήσεις αυτές μπορεί να προέρχονται εξαιτίας κάποιας έλλειψης σε εμάς, μιας έλλειψης σε άλλους ή απλά μιας έλλειψης στη ζωή, αλλά όποιοι κι αν είναι οι λόγοι, θεωρούμε ότι μπορούν να μας αποτρέψουν από το να εκφράσουμε τη χαρά και την ευγνωμοσύνη μας και μας κάνουν να πιστεύουμε ότι δεν θα βιώσουμε ποτέ την «ευτυχία στην ψυχή» που η Ιλάιζα Χιούιτ αναφέρει σε μία από τις στροφές της.
Λοιπόν, τι κάνουμε σε τέτοιες στιγμές; Πρώτον και κύριον, με ενθουσιασμό δεχόμαστε τη συμβουλή του Αποστόλου Παύλου και «ελπίζουμε εκείνο που δεν βλέπουμε… [και] το περιμένουμε με υπομονή». Σε εκείνες τις στιγμές, όταν η χαρά μας ελαττώνεται στο σημείο όπου δεν την αναγνωρίζουμε πια, ίσως θα πρέπει να παραμείνουμε σιωπηλοί για μια στιγμή και απλά να ακούσουμε τους άλλους, λαμβάνοντας δύναμη από το μεγαλείο της μουσικής γύρω μας. Πολλοί από εμάς οι οποίοι αγωνιζόμαστε για την αύξηση της πίστης μας, είχαμε την πεποίθηση μας ενισχυμένη και το τραγούδι μας σημαντικά βελτιωμένο, συνεργαζόμενοι με κάποιον με δυνατότερη, πιο σίγουρη φωνή. Σίγουρα είναι το ίδιο όταν έχουμε να κάνουμε με πνευματικά ζητήματα, θα πρέπει να σταθούμε όσο πιο κοντά είναι ανθρωπίνως δυνατόν στον Σωτήρα και Λυτρωτή του κόσμου -- ο οποίος τέλεια αποδεικνύει την πίστη Του. Τότε παίρνουμε θάρρος από την δυνατότητά Του να καταλάβει τις ανάγκες που δεν μπορούμε να εκφράσουμε και παίρνουμε ελπίδα από τη μελωδική μεσσιανική διαμεσολάβησή Του για την απόκτηση της σωτηρίας μας για χάρη μας. Πράγματι «όταν ο Κύριος είναι κοντά» «το περιστέρι της ειρήνης τραγουδά στην καρδιά μου [και] τα λουλούδια της χάρης εμφανίζονται».
Εκείνες τις ημέρες όταν αισθανόμαστε ότι οι σκέψεις και τα σχόλιά μας δεν είναι τα πρέποντα, κάτι λιγότερο από ό,τι νομίζουμε ότι βλέπουμε ή ακούμε σε άλλους, θα ζητούσα, ειδικά από τους νέους της Εκκλησίας, να θυμόμαστε ότι είναι από θεϊκό σχέδιο να μην είναι όλες οι φωνές στην χορωδία του Θεού ίδιες. Χρειάζεται ποικιλία --υψίφωνοι και τενόροι, βαρύτονοι και μπάσοι-- για να φτιάξουμε πλούσια μουσική. Δανείζομαι μία σειρά από τα πρόσχαρα γράμματα από δύο αξιόλογες Αγίες των Τελευταίων Ημερών: «Όλα τα πλάσματα του Θεού έχουν μία θέση στη χορωδία». Όταν υποτιμάμε τη μοναδικότητά μας ή προσπαθούμε να προσαρμοστούμε σε εικονικά στερεότυπα --στερεότυπα παρακινούμενα από νοοτροπία εγωιστή καταναλωτή και εξιδανικευμένα πέρα από κάθε πιθανή υλοποίηση από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης-- χάνουμε την ποικιλία και τη διαφορετικότητα ανάμεσα στους ανθρώπους που ο Θεός επιδίωξε όταν δημιούργησε έναν κόσμο όπου θα υπάρχει ποικιλότητα.
Τώρα δεν εννοώ ότι όλοι σε αυτή τη θεϊκή χορωδία μπορούν απλά να ξεκινήσουν να ξεφωνίζουν το δικό τους τραγούδι! Η διαφορετικότητα δεν είναι κακοφωνία και οι χορωδίες απαιτούν πειθαρχία --για τον σκοπό μας σήμερα, Πρεσβύτερε Χέιλς, θα έλεγα την ιδιότητα του μαθητού-- αλλά από τη στιγμή που έχουμε αποδεχθεί θεϊκά αποκεκαλυμμένους στίχους και αρμονική ενορχήστρωση που διευθετήθηκε πριν γίνει ο κόσμος, τότε ο Επουράνιος Πατέρας μας χαίρεται να τραγουδήσουμε με τη δική μας φωνή, όχι κάποιου άλλου. Πιστέψτε στον εαυτό σας και πιστέψτε σε Εκείνον. Μην μειώνετε την αξία σας ή τη συνεισφορά σας. Κυρίως, μην εγκαταλείπετε τον ρόλο σας στη χορωδία. Γιατί; Επειδή είστε μοναδικοί· είστε αναντικατάστατοι. Η απώλεια έστω και μίας φωνής αποδυναμώνει κάθε άλλον τραγουδιστή σε αυτήν τη θαυμάσια θνητή χορωδία μας, συμπεριλαμβανομένης της απώλειας αυτών που νιώθουν ότι είναι μη δημοφιλείς στην κοινωνία ή στην Εκκλησία.
Αλλά καθώς ενθαρρύνω όλους εσάς να έχετε πίστη σχετικώς με τα καθήκοντα που μπορεί να είναι δύσκολο να κατορθώσετε, με προθυμία αναγνωρίζω ότι για διαφορετικούς λόγους εγώ αγωνίζομαι με άλλα πράγματα που θα έπρεπε να μπορώ να κάνω -- αλλά δεν μπορώ να τα καταφέρω πολύ καλά.
Όταν βλέπω την συγκλονιστική οικονομική ανισότητα στον κόσμο, αισθάνομαι ενοχή να τραγουδώ με την κα Χιούιτ για τις «ευλογίες τις οποίες ο Θεός μου δίνει τώρα [και] για χαρές που “φύλαξε” στον ουρανό». Αυτό το ρεφρέν δεν μπορεί πλήρως, πιστά να τραγουδηθεί μέχρι να έχουμε έντιμα νοιαστεί για τους φτωχούς. Η οικονομική στέρηση είναι μια κατάρα που εξακολουθεί να θλίβει, χρόνο με τον χρόνο και γενιά μετά την γενιά. Προκαλεί ζημιές στο σώμα, πληγώνει το πνεύμα, κάνει κακό σε οικογένειες και καταργεί στόχους. Αν μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερα για να ελαττώσουμε την φτώχια, όπως ο Ιησούς επανειλημμένως μας δίνει εντολή να κάνουμε, ίσως κάποιοι από τους λιγότερο ατυχείς στον κόσμο θα μπορούσαν να σιγοτραγουδήσουν μερικές νότες από το «Υπάρχει λιακάδα στην ψυχή μου σήμερα», ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους.
Επίσης, το βρίσκω δύσκολο να τραγουδήσω χαρούμενους, ενθουσιώδεις στίχους όταν τόσοι πολλοί γύρω μας υποφέρουν από νοητική και συναισθηματική ασθένεια ή άλλους εξουθενωτικούς περιορισμούς υγείας. Δυστυχώς, αυτά τα βάρη μερικές φορές επιμένουν παρά τις γενναίες προσπάθειες πολλών ειδών αυτών που φροντίζουν, συμπεριλαμβανομένων οικογενειακών μελών. Προσεύχομαι ώστε να μην αφήσουμε αυτά τα παιδιά του Θεού να υποφέρουν χωρίς άλλοι να γνωρίζουν την κατάστασή τους και να ευλογηθούν με την ικανότητά Του να ακούσουν τα τραγούδια που δεν μπορούν τώρα να τραγουδήσουν.
Και κάποια μέρα ελπίζω οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο θα μπορούν να δουλέψουν μαζί ανεξαρτήτως φυλής ή εθνικότητας, δηλώνοντας ότι τα όπλα, τα προσβλητικά σχόλια και τα σκληρά και θυμωμένα λόγια δεν είναι ο τρόπος να αντιμετωπίσουμε την ανθρώπινη αντιπαράθεση. Οι δηλώσεις των ουρανών μάς λένε ότι ο μόνος τρόπος που τα περίπλοκα κοινωνικά θέματα μπορούν ποτέ να επιλυθούν ικανοποιητικά, είναι με το να αγαπάμε τον Θεό και να τηρούμε τις εντολές Του, ανοίγοντας έτσι την πόρτα στον διαρκή, τον λυτρωτικό τρόπο για να αγαπούμε ο ένας τον άλλον ως πλησίον. Ο προφήτης Εθέρ δίδαξε ότι πρέπει να «ελπίζου[με] για έναν καλύτερο κόσμο». Διαβάζοντας αυτή τη σκέψη χίλια χρόνια αργότερα, ο Μορόνι που ήταν κουρασμένος από πόλεμο και βία, δήλωσε ότι ο «πιο εξαίρετος τρόπος» σε αυτόν τον κόσμο θα είναι πάντοτε το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού.
Πόσο ευγνώμονες είμαστε που στο μέσον αυτών των διάφορων δυσκολιών έρχεται, περιστασιακά, ένα άλλο είδος τραγουδιού που βρίσκουμε ότι δεν μπορούμε να τραγουδήσουμε, αλλά για έναν διαφορετικό λόγο. Αυτό γίνεται όταν τα πράγματα είναι τόσο βαθιά και προσωπικά, ακόμα και τόσο ιερά, που είτε δεν μπορούν ή δεν θα πρέπει να εκφραστούν -- όπως η αγάπη της Κορντέλιας για τον πατέρα της, για την οποία είπε: Η αγάπη μου είναι… πιο πλούσια από τη γλώσσα μου… Δεν μπορώ με λόγια να εκφράσω όλα τα αισθήματά μου». Έρχονται σε εμάς ως κάτι ιερό, αυτά τα αισθήματα είναι απλώς απερίγραπτα --πνευματικά ανείπωτα-- σαν την προσευχή που ο Ιησούς προσέφερε για τα παιδιά των Νεφιτών. Εκείνοι που ήσαν μάρτυρες σε εκείνο το γεγονός κατέγραψαν:
«Το μάτι ποτέ δεν έχει δει, ούτε το αυτί έχει ως τώρα ακούσει, τόσο σπουδαία και θαυμάσια πράγματα σαν αυτά που είδαμε και ακούσαμε τον Ιησού να λέει προς τον Πατέρα.
»…Γλώσσα καμιά δεν μπορεί να πει, ούτε μπορούν να γραφούν από κανέναν άνθρωπο, ούτε μπορούν οι καρδιές των ανθρώπων να συλλάβουν τόσο μεγάλα και θαυμαστά πράγματα σαν αυτά που και είδαμε και ακούσαμε να λέει ο Ιησούς».
Τέτοιου είδους καθαγιασμένες στιγμές παραμένουν ανείπωτες λόγω έκφρασης, ακόμη κι αν ήταν δυνατόν, θα φαινόταν σαν ιεροσυλία.
Αδελφοί και αδελφές, ζούμε σε έναν θνητό κόσμο με πολλά τραγούδια που δεν μπορούμε ή δεν κατανοούμε ακόμα. Όμως παρακαλώ τον καθέναν μας να διατηρήσουμε μόνιμα και πιστά συναναστροφή με άλλα μέλη της Εκκλησίας, όπου θα μπορούμε να απολαμβάνουμε παντοτινά αυτόν τον πολυτιμότερο ύμνο από όλους -- «το τραγούδι της λυτρωτικής αγάπης». Ευτυχώς, όλοι οι άνθρωποι μπορούν να χρησιμοποιήσουν την Εξιλέωση. Υπάρχει χώρος για εκείνους που μιλούν διάφορες γλώσσες, γιορτάζουν διαφορετικά έθιμα και ζουν σε πληθώρα τοποθεσιών. Υπάρχει χώρος για τους ανύπανδρους, για τους παντρεμένους, για μεγάλες οικογένειες και για τους ατέκνους. Υπάρχει χώρος για εκείνους που κάποτε είχαν ερωτήσεις σχετικά με την πίστη τους και χώρος για εκείνος που ακόμα έχουν. Υπάρχει χώρος για εκείνους με διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις. Εν συντομία, υπάρχει ένα μέρος για όλους που αγαπούν τον Θεό και τιμούν τις εντολές Του ως την απαραβίαστη ράβδο μέτρησης για την προσωπική συμπεριφορά, γιατί αν η αγάπη του Θεού είναι η μελωδία του τραγουδιού που τραγουδάμε, σίγουρα ο κοινός μας στόχος να Τον υπακούμε είναι η αναγκαία αρμονία σε αυτό. Με θεϊκές εντολές αγάπης και πίστης, μετάνοιας και συμπόνιας, εντιμότητας και συγχώρησης, υπάρχει χώρος σε αυτή τη χορωδία για όλους αυτούς που επιθυμούν να είναι εκεί. «Ελάτε όπως είσαστε», ένας στοργικός Πατέρας λέει σε κάθε έναν μας, αλλά προσθέτει: «Μην νομίζεις ότι δεν θα αλλάξεις». Χαμογελάμε και θυμόμαστε ότι ο Θεός είναι αποφασισμένος να γίνουμε περισσότερο από αυτό που εμείς νομίζουμε ότι θα μπορούσαμε να είμαστε.
Σε αυτό το σπουδαίο ορατόριο που είναι το σχέδιό Του για την υπερύψωσή μας, είθε να ακολουθούμε ταπεινά την καθοδήγησή Του και να συνεχίσουμε να δουλεύουμε στα πράγματα που δεν μπορούμε να κάνουμε ή προς το παρόν δεν επιλέγουμε να κάνουμε, μέχρι να μπορέσουμε να προσφέρουμε αυτά τα «τραγούδι[α] στον Βασιλιά [μας]». Τότε μία μέρα, όπως λέει ο πολυαγαπημένος μας ύμνος:
Καταθέτω μαρτυρία ότι αυτή η ώρα θα έρθει, ότι ο Θεός ο Αιώνιος Πατέρας μας θα στείλει και πάλι τον Υιό Του τον Μονογενή στη γη, αυτή τη φορά για να κυβερνήσει και να βασιλεύσει ως Βασιλεύς βασιλέων παντοτινά. Καταθέτω μαρτυρία ότι αυτή είναι η αποκατεστημένη Εκκλησία Του και είναι το όχημα για να φέρει τις διδασκαλίες και τις σωτήριες διατάξεις του Ευαγγελίου Του σε όλη την ανθρωπότητα. Όταν το μήνυμά Του «εισχωρήσει σε κάθε ήπειρο [και] επισκεφθεί κάθε κλίμα», ο Ιησούς όντως θα «δείξει το χαμογελαστό πρόσωπό του».Θα υπάρξει άφθονη αιώνια λιακάδα για την ψυχή εκείνη την ημέρα. Προσεύχομαι με λαχτάρα να έλθει αυτή η υπεσχημένη ώρα, στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.